Oğuz Sel

Geçen yılın başlarında, bolca gevezelik yaptıktan sonra buralarda ilk albümünü tanıtmaya çalıştığım Verheerer’i belki anımsarsınız. Alman okült black metal grubu, fena olmayan bir müzik yapıyordu ama “Maltrér” prodüksiyona kurban gidiyor, hatta ortaya çıkan tatsız noktalar nedeniyle kimi anlarda şarkılar gülünç vaziyete düşüyordu. Açık konuşayım, ilk albümü yazdıktan ve albümü birkaç kez daha dinledikten sonra grubu takip etmeyi bıraktım, yeni albümün çıktığından haberim, sağ olsun Ahmet’in gönderdiği mail sayesinde oldu. Başta son derece isteksiz şekilde baktığım albüm beni öylesine şaşırttı ki acaba grup aynı grup mu diye dönüp MA’yı inceledim. Sahi, ne olmuştu bu gruba böyle?

Aradan geçen bu kısa zamanda belli ki grubu ayakta tutan ikili, radikal bir karar almış ve ekibe yeni üyeler katmış. Grubun önceki albümde iki koldan yürüttüğü müzikal faaliyet artık beş kişiyle devam ediyor. Bu da doğrudan bestelere ve müziğin icrâ edilme seviyesine yansıyor. Önceki albümde ucundan kıyısından Mgła’yı andıran Verheerer, artık müzikal açıdan daha fazla Mgła. Bu iyi bir şey mi, kötü bir şey mi tartışılır yalnız “Monolith”in kendi içinde tutarlı ve ilgi çekici bir yapım olduğu açık.

Bir defa her şeyden önce sound tarafında tam olarak bir başkalaşım var. Enstrümanlar o kadar dengeli ve rahatsız edicilikten uzak ki şarkıları dinlemeyi bırakıp enstrümanların kendi içlerindeki akışı takip etmek bile isteyebiliyorsunuz. Benim albüm adına favori enstrümanım, davullar. Özellikle zil seçimlerine hayran kaldım. Hi-hat’lerden çıkan “pıs pıs” sesler, ride’ların tıngırdamaları, kick’in kararında trigger’ı, parçaların daha bir leziz olmasını sağlıyor. KRZ takma isimli davulcu arkadaşın sıkı bir Darkside (Mgła) hayranı olduğunu düşünüyorum, dinleyin belki siz de böyle düşünürsünüz. Bunun haricinde salt tarama gitar yerine şarkının seyrine ve çalınacak melodi/riflerin yapısına göre alternatif çalış stilleri sergileyen gitarlar, zaman zaman başını alıp karanlık diyarlara tura çıkan bas, eserlerin albümün adı gibi anıt olmasını sağlıyor. Vokaller ise tahmin edebileceğiniz gibi scream vokalden çok haykırma ve sert konuşma formunda. Ben bundan rahatsız değilim, en azından bu müzik dâhilinde kabul edilebilir buluyorum ki daha önce başka kritiklerde de ifade ettiğim gibi Yunan ve Polonyalı gruplarda artık bu epey yaygın bir vokal stili olma yolunda.

Paldır küldür sound’a girişsem de “Monolith” bestecilik tarafında hiç mi hiç şakası olmayan, daha albümün başında Mayhem-vari çıldırışı, ikinci parçanın catchy yapısı ve üçüncü şarkının aşırı dozda gaza getiren ana rifiyle sizi neye uğradığınızı şaşırtacak, şahsen bana böyle oldu.

Verheerer, eserleri -son parça müstesna- mümkün olan en yalın şekilde hazırlamak istemiş ve bazı dinleyiciler için bayık ya da gereksiz olarak nitelendirilebilecek atmosferik/ayinsel mevzulara pek girmemiş. Bu da hâliyle aç karna ağzınıza attığınız ve yavaşça çiğnemeye başladığınız bol fıstıklı baklava etkisi yaratıyor bünyede. Tekdüzelikten uzak parça kompozisyonları ise albümün asıl önemli noktası oluyor. Şarkıların çok az bir bölümünde kullanılan etkileyici rifler, “Keşke az daha tekrar etseydiniz şunları,” dedirtiyor.

Çalarken/söylerken kendilerinin de keyif aldıklarının belli ettikleri bazı bölümler ise tebessüm ettiriyor, albümün bana göre doğallığını arttırıyor. Yapımın prodüksiyon tarafı ise kusursuz bana kalırsa, resmen önceki albümün acısını çıkarmışlar, çok da iyi etmişler.

2019’da çok albüm beni şaşırttı ama Verheerer’in yeni albüm yapıp da beni şaşırtabileceğini hiç mi hiç beklemezdim. Âdet olduğu üzere yineleyeyim, yıl sonu listelerinde kendine ne kadar yer bulabilir bilmiyorum ama eğer bu albüm sonrasında grubu yeniden takip etmeye başladıysam, bence bu albüm iyidir ve Verheerer doğru yoldadır. Size tavsiyem albüme zaman ayıramayacaksanız bile 2, 3 ve 5. parçalara kulak verin, içlerinden biri bile sizi yakalarsa albüme şans verin, pişman olmazsınız.