30 Ekim 2017 gecesi Grup Önerme başlığına şöyle bir yorum yapmışım:

“Her sene, “bir önceki yıl çıkan, övülen ve adı ortalarda çok dolanan bir albümü bir şekilde dinleyememe” gibi bir sendromdan muzdaribim. Bu sene o albüm geçen yıl çıkan Gatecreeper – Sonoran Depravation. İnatla dinleyecek fırsat bulamıyorum resmen. Grubun adını duyuyorum, kapağı gözüme ilişiyor ve bir şekilde hep başka bir albüm dinlemem gerekiyor, bu albüm sarkıyor. Ben mi uyuzum yoksa albümde bir şanssızlık mı var çözemedim.”

Gerçekten de “Sonoran Depravation”ı anca çıkışından 2 yıl sonra, 2018’de dinleyebildim ve elbette ki gecikmeli şekilde köpeği oldum. Bunun pek çok sebebi var. Birincisi albümü dinlemeyi sürekli erteleyerek bir şekilde bilinçaltımda demlenmesini sağlamış olmam, ikincisi ise grubun öküz gibi bir death metal icra ediyor oluşu.

İlk albümün ardından epey sağlam turnelere çıkan ve POWER TRIP, CANNIBAL CORPSE ve birtakım başka öküzlerle aynı sahneyi paylaşan GATECREEPER, yeni albümü “Deserted”da da ilk albümün hayvanlığını belki de üstüne koyarak devam ettiriyor. Çirkinlikten geberen HM-2’vari bir gitar tonu, acımasız vokaller ve hem İsveç hem ABD hem de İngiltere’nin eski usul death metal geçmişlerinden beslenen bir beste anlayışıyla “Deserted” yılın en hoyrat death metal işlerinden biri olmayı başarıyor.

Müzikal olarak pek çok farklılıkları olmasına rağmen nedense TOMB MOLD’la kuzen yeğen yakınlığında gördüğüm ve birinin adını duyduğumda diğeri aklıma gelen GATECREEPER, çok akıllıca kullandığı ufak melodiler ve ezici power chord’ların hükmettiği müziğiyle hem kolay anlaşılır hem de kolay alışılır bir karakter sunuyor.

“Deserted”a dair en ilginç detaylardan biri, albümün çıktığı hafta ABD’nin en çok satan 27. albümü olmayı başarması. R&B’den hip-hop’a, poptan country’ye her türden sayısız albümün çıktığı bir ortamda bu kadar paçoz bir albümün 27. olmayı başarması gerçekten ayakta alkışlanası. Bunu sağlayan başlıca etmen elbette ki ilk albümün iyiliği ve sonrasında çıkılan turnelerin grubun kitlesini artırmış olması. Tabii bir de metal kitlesinin hak eden gruplara desteğini hiçbir zaman esirgememesi… Ancak albüm özelinde bakarsak “Deserted” belli açılardan pek çok kişi için ear-candy diyeceğimiz türde olaylarıyla da sevilesiliğini perçinliyor. Misal “From the Ashes”ın 3.12’de başlayan %100 AMON AMARTH bölümü gibi anlar albümün daha geniş bir çerçevede takdir edilmesini sağlayabilir.

Bunun yanında, Kurt Ballou elinden çıkma miks de albümün albenisini artıran bir diğer etmen. Kütür kütür davullar, böylesi pis bir gitar tonu ve çok iyi vokaller bir araya gelince zaten ister istemez bir “kazanan formül” ortaya çıkıyor ve grup beste açısından sıçıp batırmadıkça ortalamanın üstü bir albüm garantilenmiş oluyor.

“Deserted”a dair sıkıntı diyebileceğim tek konu, ki bu da epey öznel bir sıkıntı, albümün sonlarına doğru temponun bir miktar düşmesi ve grubun son üç şarkıyı orta ve yavaş şarkılardan seçmiş olması. Ezicilik, hayvanlık gayet yerli yerinde ama bu albümün uçan tekme gibi bitmesi sanki daha etkileyici olurdu diye düşünmeden edemiyorum. Bunun haricinde albümde herhangi bir falso, eksik gedik yok.

OBITUARY ve AUTOPSY’nin ölüm kokan havasını, ilk dönem ENTOMBED ve DISMEMBER’ın etli riflerini seviyor ve bunların modern bir pakette sunulmuş hâlini iyi bir fikir olarak görüyorsanız, benim ilk albümde düştüğüm hataya düşmeyin ve “Deserted”ı hemen şu an dinleyin. Death metal tercih ettiğiniz türlerden biriyse, pişman olma ihtimaliniz epey düşük.