Az önce büyük çaplı bir iş bitirdim ve şu anda bunun memnuniyetini yaşıyorum. Önümde yazılmayı bekleyen yeni DRAGONFORCE albümü “Extreme Power Metal” var ve “ben de pek çok açıdan karikatürize bir karakteri olan bu grubu yerle bir etmeye hazırım” deseydim belki de pek çoklarının hoşuna gidebilirdi. Lakin böyle bir niyetim yok. Aksine, bu karikatürizeliği içselleştirmiş ve olduğundan fazlası görünmeye çalışmayı şiar edinmiş bu grubu -bu kez- yermeye değil olduğu gibi kabul etmeye geldim.

Belki bugün huzurlu hissettiğimden, belki de akşamki Galatasaray – PSG maçının gerginliğine karşı bir savunma mekanizması olarak kendimi sakinleştirip huzurlu olduğumu kendime kabul ettirdiğimden, birkaç gündür dinlemekte olduğum “Extreme Power Metal”i hiç de öyle tahmin edileceği türde itin götüne sokmayacağım.

Çeşitli, daha doğrusu fırsat sunulan durumlarda ısrarla belirttiğim üzere kaliteli power metale aşık bir insanım. Değişen müzik piyasasıyla birlikte ister istemez ekstrem türlere kaymak daha elverişli olsa da power metalin iyi örneklerine 20 yıldan uzun süredir doyamayan bir insanım. Zevkler ve renkler tartışılmaz ama şahsen DRAGONFORCE’un power metalin kolaya kaçan bir yönünü uyguladığını düşünüyorum. Çok az varyasyonlu besteler, neredeyse 15 yıldır aynı formüller, çoğu durumda soloların arkasına saklanan beste kalitesi ve tüm bunlara rağmen türün uzun zamandır en meşhur gruplarından biri…

DRAGONFORCE’la ilk tanışmam 2006 yılında, Vancouver’da gittiğim bir IN FLAMES ya da OPETH konseri öncesinde imza sırasında beklerken yanımdaki çocukların gruptan bahsetmesiyle olmuştu. “Inhuman Rampage” çıkalı kısa bir süre olmuştu ve “Through the Fire and Flames” efsanesi tüm ergenlerin dilindeydi. Muhtemelen hiçbiri ciddi düzeyde gitar çalamayan bu gençler, o imza günü sırasında bu şarkıyı ballandıra ballandıra bir anlatmıştı ki, konserden eve dönünce ilk iş albümü indirip şarkıyı dinlemiş ve aynı anda hem “meh” hem de “ne lan bu” olmuştum.

DRAGONFORCE metal sahnesinden çok Guitar Hero ortamlarının yıldızı olmayı kabul eden bir tavır takındığından ve açık şekilde her yeni albümünde önceki işlerinin ekmeğini yemekte bir beis görmediğinden, gruba yönelik saygı da sadece sıkı hayranlar düzeyinde sınırlı kaldı ve power metal dinleyenler de dâhil olmak üzere metal dünyasının genelinde DRAGONFORCE’un çok da ciddiye alınmaması gereken light bir grup olduğu algısı oluştu. “Nasıl oluşmasın…” deyip bin tane eleştirel cümle söyleyebilirim, ancak bu kez bunu yapmayacağım ve doğrudan “Extreme Power Metal”in bence gayet makul power metal karakterine odaklanacağım.

Tıpkı HAMMEFALL’un “Built to Last” gibi sıkıcı bir albümün ardından “Dominion”la çok uzun zamandır en iyi işini düşünmem gibi, DRAGONORCE’un da “Extreme Power Metal” ile bakış açısına göre en kabul edilebilir ya da en iyi albümlerinden birini yaptığını düşünüyorum. Ben de sürüye katılıp grupla taşak geçme arayışına girebilirdim, ama grubun albümün adının hakkını veren ve yine öyle akıllara durgunluk veren şeyler barındırmasa da türün gereklerini olması gerektiği gibi sunan bir albüm yaptığını düşünüyorum. Şarkılar %65-70 civarında muadil olma sıkıntısından muzdarip olsalar da kimi şarkıların ciddi şekilde öne çıkmayı başardığını görüyorum. En azından sololar, anlamsız delirmeler, türlü şaklabanlıklar arkasına saklanmayan besteler yapmaya çalıştıkları ortada ve bu sayede albüm önceki kimi işleri gibi %90 oranında ızdıraba dönüşmüyor.

Bir power metal grubunun kalitesini belirleyen en önemli 3-4 faktörden biri elbette ki vokalisti. DRAGONFORCE vokalist Marc Hudson 8 yıldır boğaz ve diyafram patlattığı grupta son derece öz güvenli bir profil çiziyor ve bence gruba öyle karakteristik bir hava katamasa da en azından sürükleyici bir performans sunuyor. Hudson’ın sesi peslerde Zachary Stevens’a bir miktar yaklaşıyor, tizlerde ise bülbül şakımasına yakın noktalara ulaşıyor ama buna rağmen çok varsayılan, herhangi denebilecek bir ses rengi var. Bu da beni şarkıları uzun süreli dinlemekten alıkoyuyor.

Albümle ilgili esas konu ise grubun “Extreme Power Metal”i bayağı bir seksenler karakteriyle donatmış olması. Nakaratlar, aralara giren klavyeler, şarkı trafikleri, pek çok yerde kullanılan transpozeler falan bir araya gelince ortaya power metal ile seksenler pop/rock karakterini bir potada eriten bir şey çıkıyor. Bu iyi bir şey mi, dinleyicisine göre değişir. Bence “Through the Fire and Flames VII”yi bestelemelerindense bu tarz olayları öne çıkarmaları daha mantıklı.

Albümü nispeten övdüğüm bir yazı oldu, ama bu incelemenin ardından albümü bir daha açıp dinleyecek miyim diye soracak olursanız, cevabım elbette hayır. Ama bunun sebebi “Extreme Power Metal”in vasatlığı veya yüzeyselliği değil, benim sürekli yeni bir şeyler dinlemek, tahlil etmek ve incelemek durumunda olmam. Eminim grubun sevenleri albümde çok sevecekleri pek çok şarkı bulacaktır, hatta çoktan bulmuştur. DRAGONFORCE hayranlığı skalasında 0-10 arasında 0’a yakın duran bir insan olarak ben bile kısmen keyif aldıysam ve yapılmak istenen şeyi görebildiysem, demek ki olumluya giden bir şeyler vardır.