Bazen sevdiğim bir grubun yeni albümüne ilişkin incelemeler görüyor ve şaşırıyorum. Ya ben bazı şeyleri çok kanıksadım, ya da bu incelemeleri yazanları yaşı gençlerden seçiyorlar. 20-25 yıldır dinlemekte olduğum bazı grupların yeni albümlerine, çıktıktan 3 gün sonra yayınlanan bir incelemede 9/10 veren bir insan ya şirketten para almıştır ya o grubun objektifliğini kaybedecek düzeyde hayranıdır ya da o grubun geçmişte yaptıklarını zamanında dinlememiştir diye düşünüyorum.

Albüm öncesi yayınlanan şarkıların üçünü de tutmadım. Zaten toplam 9 şarkı var ve albüm çıkmadan, 3’te 1’lik kısmının vasat olduğunu düşünerek bekledim “True North”u. Yayınlanan ilk single “The Fire That Burns” dünyanın en varsayılan BORKNAGAR şarkısıydı. İkinci single “Up North” hayvan vokalist ICS Vortex’in leş gibi kullanıldığı bir diğer vasat şarkıydı. “Voices” ise Lazare’ın tek başına takıldığı, akılda kalıcı ve etkileyici bir yanı bulunmayan sakin, monoton bir şeydi. Dolayısıyla çok, çok ama çok sevdiğim BORKNAGAR’ın bu yeni deneyimi benim için en baştan sakat doğarak başlıyordu.

BORKNAGAR’ı çok seviyorum, ancak grubun istikrarlı olmadığının da farkındayım. Bazı albümlerine bayılıyorum, bazılarınaysa hiç ısınamıyorum. Hayatımda dinlediğim en iyi 20 albüm arasına soktuğum bir albümleri de var, baştan sona 3 kez dinlemediğim albümleri de. Doksanlarda destan yazan ve kadro tutarsızlıkları yüzünden gerek ticari anlamda gerek herkesçe bilinirlik anlamında bir türlü ağır toplar arasına adını yazdıramayan BORKNAGAR, benim gibi hayranları tarafından elbette ki türünün en iyilerinden biri olarak görülüyordu. Lakin bahsettiğim bu tutarsızlığın grubun diskografisine zarar verdiği de ortadaydı. BORKNAGAR ya inanılmaz bir albüm yapıp akılları alıyor ya da bir yönden falso vererek (yaratıcılık, sound, miks, herhangi bir şey) grafiği dalgalandırıyordu.

Bunca yıldır albüm inceleyen bir insan olarak zaman içinde öğrendiğim en önemli şeylerden biri albümlere ilişkin kararı vermekte acele edilmemesi gerektiğidir. Elbet her gün yeni bir albüm incelemesi yazan biri olarak arada buna uyamasam da gerçekten sevdiğim grupların albümleri söz konusu olduğunda acele etmemeye özen gösteriyorum. BORKNAGAR’da da benzer bir durum var. İlk üç single’dan yola çıktığımda albümü baştan sona dinlemeden önce kafamdan epey ortalama bir albümle karşılaşacağıma yönelik düşünceler geçiyordu. Kalan altı şarkı bayağı iyi olmalıydı ki o üç vasat şarkı nötralize olsun ve albüm ortalamanın üstü bir not alabilsindi.

Albümü ilk dinleyişimde tam da tahmin ettiğim şey oldu ve tat alamadığım üç single albüm içinde daha güzel geldi. Misal ilk single “The Fire That Burns” önceki 10 küsur dinlemenin ardından ne kadar umutsuz başladıysa, “Up North” ile “Lights”ın arasında bir o kadar güzel geldi. ICS Vortex’in bestelediği tek şarkı olan “Up North” ise VOLBEAT’vari yapısıyla hâlâ tam olarak alışamadığım, ancak albüm içinde dinlendiğinde yine daha bir lezzetlenen bir parça. Bunun esas sebebi ise albümü açan “Thunderous”ın çok iyi bir şarkı olması ve BORKNAGAR’a dair bilinen ne kadar güzel şey varsa yansıtması. “Empiricism”i tek bir notasına dahi dokunulmaması gereken başyapıt olarak gördüğümden onu bu işe bulaştırmıyorum, ama “Thunderous”ı al “Quintessence”a koy, al “Epic”e koy zerre sırıtmaz.

“True North”u bir önceki albüm “Winter Thrice”la karşılaştırdığımızda en büyük farkın kadroda yaşandığını görüyoruz. Grubun esas adamlarından gitarist Jens F. Ryland’ın ve elbette ki Vintersorg’un ayrıldığı grupta (davulcuyu saymıyorum, her albümde değişiyor) vokal yükü büyük oranda ICS Vortex’in omuzlarına binmiş. “Lights”, “In the White” ve “Voices”ı yazan Lazare da her zamanki kadife sesiyle albüme büyülü anlar katsa da ICS Vortex hem clean hem de tüm sert vokalleri üstlenerek bayağı bir şov yapmış. Doksanlardaki BORKNAGAR albümleri ile DIMMU BORGIR’de yaptıklarını kendisinin zirvesi olarak görsem de ICS Vortex her zaman abimizdir, kıymetlimizdir. Bu albümdeki yırtıcı vokallerde hayvan gibi söylemiş ve görkemli clean’leri de eklenince ortaya “koçum havan kime” tadında bir lezzet çıkmış. Onu dinlemek cidden büyük bir şans.

Albümün beste yüküne baktığımızda geçen albüme oranla çok daha paylaşımcı bir beste süreci görüyoruz. “Winter Thrice”ta Lazare tarafından yazılan “Panorama” dışında tüm albüm esas adam Øystein G. Brun’e aitti. “True North”ta ise ICS Vortex’ten bir, Lazare’dan üç, Øystein’den ise beş şarkı dinliyoruz. Bu hâliyle “True North” Lazare’ın (Lars A. Nedland) beste açısından açık ara en baskın olduğu çalışma. Umarım önümüzdeki yıl içinde SOLEFALD’dan da yaşam belirtileri alırız. Tabii bu paylaşımcılığın sebebi büyük oranda Vintersorg’un ve Ryland’ın artık grupta olmayışı ve elemanların bu büyük ayrılıkların yerini doldurmak üzere sorumluluk almış olması. BORKNAGAR’da beste yapanlar her zaman şarkı şarkı beste yaparlar. Yani bir şarkı bütün hâlinde hep bir kişi tarafından bestelenir, aynı şarkıda 2 bestecinin adı geçmez. Buna rağmen albümün Norveç ormanlarındaki bir ırmak gibi akması, herhangi bir şarkının arada eğreti durmaması epey önemli bir şey. Bu açıdan grubun bütünlüklü hareket edebilmesini takdir ediyorum gerçekten.

Sonuç olarak korktuğum başıma gelmedi. Single’ların yarattığı tedirginlik albümle birlikte yerini rahatlamaya bıraktı. Yazının en başında yaptığım “bu albümlere bu notları verenler ya yüksek not için şirketlerden para alıyor (ki hangi sitelerin bunu yaptığını biliyorum), ya gözü dönmüş bir fanboy ya da grubu yeni keşfetmiş ve hayran olmuş” muhabbeti kapsamında, albüme verilen 9/10 ve 10/10 gibi notları açıkçası yadırgıyorum. Birader sen hiç “Borknagar”, “The Olden Domain”, “The Archaic Course”, “Empiricism” dinlemedin mi? Bu albüm 10 ise onlara kaç vermemiz gerekiyor? Bu barzolukları bir kenara bırakırsak, bence “True North” iyi bir albüm. “Winter Thrice”tan geride, “Universal”dan ileride, grupla biraz geç tanışan BORKNAGAR’cıların grubun en iyi albümü falan sandığı “Urd”la da yakın düzeyde. Onlardan öncesini zaten karıştırmıyorum, öncesi başka bir dünya.

Kritik aslında bitti ama son bir şey söylemek istiyorum. Yıllar önce kendisiyle yaptığımız video röportajı izleyenlerin bildiği üzere, 2017 Temmuz’unda aramızdan ayrılan Harun Kolçak gerçek bir metal hayranıydı. Kendisiyle birlikte KATATONIA izlemişliğim de var, Facebook’ta AFTER THE BURIAL övmüşlüğüm de Güzide’yle birlikte hasta yatağında GOJIRA albümü hediye etmişliğimiz de. Ama en akılda kalan anım, ölümünden 1,5 yıl önce bir Şubat sabahı Cihangir’de markete gittiğim sırada beni arayıp heyecanla BORKNAGAR övdüğü o telefon konuşmasıydı.

+ “Ahmetçim bu Borknagar’ın albümünü dinledim vallahi harika olmuş ya… O şeyin, neydi Ulver’in elemanı…”
- “Garm.”
+ “Hah Garm’ın olduğu şarkı…”
- “Winter Thrice.”
+ “Ha evet, o şarkı ne muhteşem olmuş ya…”
- “Çok güzel evet. İlk şarkı da çok iyi bence. The Rhymes of the Mountain.”
+ “Hepsi güzel hepsi. Vallahi bayıldım yahu. Bu vokalist şeyde de söylüyordu di mi, Dimmu Borgir’de.”
- “Evet, ICS Vortex. Harika söylüyor cidden.”
+ “Bayıldım bayıldım…”

Keşke olaydın da bu albümün de muhabbetini yapaydık. Ben hâlâ çok tutmuyorum ama sen muhtemelen en çok “Up North”u severdin, ben de “Güzel tabii ama “Thunderous” çok daha iyi bence” diye boş yapardım.

Bu yazı sanaydı.

Hoşça kal.