Oğuz Sel

İçinde “Moon” kelimesi olan ve PA’da, haklarında bir şeyler karaladığım black metal gruplarının ortalamanın üstünde ve kendilerince yaratıcı müzikler yaptığını iddia etsem, bunu da; Ancient Moon’a, Chaos Moon’a ve Crimson Moon’a dayandırsam nasıl olur? Belki böylece “Kötücül Üç Ay’lar” kavramını bile ortaya çıkarmış olabilirim, ne dersiniz?

Ancient Moon’u ne kadar anımsarsınız bilmiyorum ama Prosternatur’u muhtemelen hiç unutamamışsınızdır. Ancient Moon’un PA sayfalarında kendine ilk defa yer bulması da Prosternatur ile giriştiği split sayesinde olmuştu. O zaman da dile getirdiğim gibi Prosternatur’dan daha Prosternatur bir müzik üreterek split’in baskın tarafı hâline gelen Ancient Moon, aradan geçen kısa zamana rağmen içinde bana göre biraz fazlaca biriken kötü enerjisini başka yere aktarmak yerine yine notalara sarılmış. Baştan uyarayım, black metalin pislik tarafına alışkın olanlar için dinlenebilir ayarda, black metalle tanışmamış olanlar veya yeni tanışanlar içinse kulak içi kulaklık takılıyken susamlı çubuk kraker yemek kadar rahatsız edici kıvamda bir yapım “Benedictus Diabolica, Gloria Patri”. Yani “Dur ucundan bakayım, en kötü ne olabilir ki?” diyenler, hakikaten en kötü ne olabileceğini kendileri deneyimlemiş olacaklar, ki ben bunu, hem grubu hem de albümü yeterince takdir edememe sonucu ortaya çıkabileceği için kesinlikle tavsiye etmiyorum.

Kendi yaptığı müziği ritüelistik black metal şeklinde isimlendiren ve bunun altını, icra ettiği işle gayet güzel dolduran Ancient Moon, sizi net olarak rahatsız etmek üzerine kurulu bir müzik yapıyor bu albümde. Karşınıza 17 ve 20 dakikalık iki parça çıkaran grup, kutsanmış kötülüğün görkemli bir kutlamasını müziğiyle sergiliyor. Yapımda dikkatinizi çekecek öncelikli numara, bu tarz müzikler üreten heriflerin genellikle iyi yaptıkları klavye kullanımı olacaktır muhtemelen. İlk parçanın içine yedirilen ve tekinsiz bir hava yaratan klavyeler, şarkının onuncu dakikasına 8 saniye kalaya kadar o kadar iyi bir iş çıkarıyor ki bahse konu dakikada başlayan ve hakkını vererek dinlediğinizde, kendinizi boyut değiştirmiş gibi hissetmenizi sağlayacak tarama gitarlı kısım başladığında, “Klavye iyi ki böyle kullanılmış” diyeceksiniz.

Bu anlatımdan da tahmin edeceğiniz üzere şarkılar tekdüze bir formatta ilerlemiyor. Yeri geliyor ağır tempo gidiliyor yeri geliyor çıldırma sekanslarına bağlanıyor, yeri geliyor gırtlak vokaliyle ürkütücülüğün dozu bir adım daha ileri taşınıyor, “ritüelistik” ifadesinin hakkını veren ilkel vurmalılar eşliğinde fısıltılı -belki- dualar ediliyor… Ama hemen her noktada karabasan ayarındaki klavyeler hep yanı başınızda duruyor.

Belçika, Fransa ve İsviçre’den birer müzisyenin katkı vermesiyle faaliyetlerini sürdüren Ancient Moon’un son albümünde yakaladığım bazı noktalar, gözlerimi, kimliğini gizlese de ülke olarak “Uluslararası” sözcüğünü uygun bulan Prosternatur’a çevirmeme neden oluyor. Şarkıların dalgalı seyri, vokallerden birinin (çoklu vokal kullanımı var) Prosternatur vokaline aşırı benzemesi, davul kullanımının formu ve ritim kalıpları, klavyenin şarkıların bu denli karanlıklı hâle gelmesini sağlaması benim için ilk ipuçları. #Hafiye mod on# Bunlardan daha da ilginci ise Ancient Moon’un albüme özel Bandcamp sayfasındaki “tags” kısmında, doğrudan doğruya “Prosternatur”un yer alması (Prosternatur’da da Ancient Moon tag’i var ama o tek başına değil.) ve bu tag’e tıklanınca Ancient Moon albümlerinin çıkması. #Hafiye mod off#

Tam anlamıyla “meraklısına” bir eser “Benedictus Diabolica, Gloria Patri”. Ya dinlerken ayılıp bayılacak, “Ulan zaten insanlık hiçbir suretle iyi şeyleri hak etmiyor, lanet gelsin hepsine, şanın kutlu olsun kötülük!” diyeceksiniz ya da albümü beğenmediğinize dair birtakım sözler sarf edip başka albümlere doğru yolculuğa çıkacaksınız. Ama her hâlükârda Ancient Moon görevini tamamlamış olacak, ritüeline ve kutlamasına sizi de dâhil ederek kötücül güçlerin tekâmülüne sizleri de ortak kılacak. Sizi bilmem ama böyle işlerin gediklisi bir insan evladı olarak bu alışveriş benim için gayet mâkul. Çok vakit kaybetmeden sizleri de Ancient Moon’un yarattığı geniş ve tekinsiz atmosferli “Benedictus Diabolica, Gloria Patri”yi dinlemeye davet ediyor, bir bakıma albümün bana yazdırdığı epey ürkütücü birkaç cümleyi, kritikten çıkardığımı da sözlerime eklemek istiyorum. Albümün gerilimi hepimize yeter de artar sanırım. Bir sonraki yazıda görüşmek üzere.