Oğuz Sel

- Beyler, çekimlerin sonlarına yaklaştık. Matt, sen biraz daha çalıyor gibi yap, farklı açılardan birkaç görüntü daha alacağız.

- Tamam da piştim hocam bu tulumun ve maskenin içinde.

- Matt, dediğimi dinle ve çalıyor gibi yap güzel kardeşim.

- OK hocamnskym! (Duvara tekme atar)

Sanırım son 15 yıl içerisinde bir yerlerde yayınlanmak üzere hazırladığım üçüncü The Berzerker “Dissimulate” kritiğini hazırlamak üzere bilgisayarın karşısındayım. Kimilerinin burçlara yorduğu kimilerininse doğrudan doğruya kişilikle ilişkilendirdiği “Süper bir şey buldum ve bunu herkeşlerle paylaşmalıyım!” fikri ve fiili, bende fazlasıyla olduğu için az önce arz ettiğim bu zaman dilimi içerisinde The Berzerker’le ilgili mutlaka zaman ayırıp bir şeyler karalamışlığım var.

Grubun beyni konumundaki Luke Kenny’nin yıllar önce projeyi “Çok iyi para kazanamıyoruz hacım,” diyerek sonlandırması neticesinde grup maalesef tarihe karıştı ve açıkçası, bu işlerle haşır neşir olmayanlar ve gündemden uzaklaşıp Earache’in geçmişteki gruplarını incelemeyenler, The Berzerker diye bir grubun varlığından ve ”Dissimulate” gibi insanlıktan zerre miskal nasibi olmayan bir albümden habersizlerdir sanırım.

Endüstriyel metalle ilgisi olmayan müzikseverlerin bile radarına takılacak derecede iyi işler yayınlayan ancak 2000 çıkışlı aşırı deneysel albümlerinin ardından asıl bombayı patlatan The Berzerker, ikinci albüm ”Dissimulate” ile amansız rifleri, çoğu zaman dinleyeni, bir insan çaldığı noktasında şüpheye düşürecek derecede akıl dışı hızlara çıkan davullarla kol kola sokuyor. Zira grup tarihinde albüm kaydı için ilk ve son defa davul taburesine, 2002 yılında World Fastest Drummer rekorunu kıran Gary Thomas oturuyor. Hafızam beni yanıltmıyorsa bu abinin videolarını izlemiştim vakti zamanında ancak şimdi YouTube gibi platformlarda bahse konu videoları bulamıyorum. Arkadaşın ne denli hızlı snare kullandığını duymak için “Death Reveals” parçasını 1:24’ten itibaren dinleyebilirsiniz, gerçi albümün geri kalanında da birtakım manyaklıklara imza atıp dinleyeni -duvara tekme atmak gibi- mantıksız işler yapmaya yönlendirebiliyor.

Albümün bazı dinleyicilere göre tiksindirici bazılarına göreyse albenili hâle gelmesini sağlayan temel unsur, bolca trigger kullanılarak techno kick’lerine dönüştürülen davul basları. Blast beat ve çift bas içeren metal davulculuğuyla kimilerine göre kafa beyin şişiren nitelik kazanan davullar, şarkılara kimlik kazandırıyor, aynı zamanda parçalara ait riflerin vurgulayıcı unsuru oluyor. Gitarlar çok önde yer almasa da rifler rahatlıkla anlaşılabiliyor, çift vokal ise kontrast yaratarak parçaların vahşet düzeyini arttırıyor.

- Matt, Matt, Matt…

- Yine ne var hocam?

- Yok bir şey, ehm, şimdi de şu iki şeklin arasında durup çalar gibi yapar mısın?

- Hocam kamera bilmem kaç yüz metre ileride, beni çekip ne yapacaksınız?

- Sen beni dinle Matt.

- Tamam hocam. Çattık amk. (Sol bacakla döner tekme atar.)

Benim sinirlerimi zıplatan, birçoğunuzun da midesini bulandıracak Africa Addio belgeselinden işitsel alıntılar içeren albümde şarkıların süresi yerli yerinde. Zaten parçalar öylesine düzenlenmiş ki bu formda şarkıların 5-6 dakika sürmesi hâlinde dinleyici kendini yerden yere atabilirdi. Yapımda resmen vur kaç yapmış müzisyenler. Unutmadan ekleyeyim, albümün kayıt sürecine dair bir de belgesel var, Earache’in kendi YouTube kanalından izleyebilir, bu cam pencere indiren, duvar yıkan devasa davul tonlarının gerçekte neye benzediğini kendi kulaklarınızla işiterek şok yaşayabilirsiniz.

“Dissimulate” sonrasında grup kendini bir daha aşamadı, içinde iyice parçalar bulunan albümler çıkardılar ama neredeyse boş yok diyebileceğim “Dissimulate” kendine özgü bir albüm olarak metal müzik tarihinin tozlu raflarında yerini aldı. Oturduğunuz yerde adrenalin patlaması yaşamak istiyorsanız, bundan 17 yıl önce çıkan albüme kulak verin derim, belki 34 dakika kaybetmiş olursunuz ama acayip bir müzikal tecrübe elde edebilirsiniz. Bir sonraki yazıda görüşmek üzere.