Oğuz Sel

Üç sene önce hazırladığım “The Power Cosmic” kritiğiyle buralarda kulaklarını çınlattığım Bal-Sagoth’un eski ve yeni üyelerinden oluşan Kull grubunun ilk albümü “Exile” ile birlikteyiz bugün.

2012 yılında kurulmuş gibi görünse de o zamandan bu yana ortaya herhangi bir materyal çıkarmadığı için gündeme “Exile” ile gelen Kull, hâlâ askıda olan Bal-Sagoth’un devamı niteliğinde bir oluşum. Daha albümün açılışındaki enstrümantal parçadan bu durumu haklı kılan Kull, hem bir yazar hem de Bal-Sagoth’un söz yazarı/vokali konumundaki Byron Roberts’ın bulunmadığı bir Bal-Sagoth ayarında dersem, pek de yanlış bir söz etmiş sayılmam. Tabii konser performansı her zaman süper-mega olmayan ancak iş, albüm kaydına ve lirik bazlı atmosfer oluşturma konusuna geldiğinde, bana göre bir deha olan Byron’ın bulunmadığı bir grup ne kadar Bal-Sagoth’tur, tartışılır.

“Exile” bestecilik tarafını Chris ve Jonathan Maudling kardeşlerin sırtladığını düşündüğüm bir yapım zira adını bolca andığım diğer gruba özgü beste kimliği, gerek gitar gerekse klavye cephesinde rahatlıkla gözlemlenebiliyor. Her şarkıda olmamakla birlikte kimi parçalarda kendini gösteren, alevli bölümlerin birden dinginleşip sonra kaldığı yerden çıldırmalara devam etmesi, sakin bir lead gitarla başlayan eserin kısa bir alıştırma evresinden sonra asıl güçlü yapısına bürünmesi gibi durumlar, artık bu müzisyenlerin imzası gibi. Hatta kardeşler bir yerde hızlarını alamayıp “A Summoning to War” parçasında azıcık tekrara bile düşmüşler. Elbette bu bilinçli yapılan bir gönderme şeklinde de değerlendirilebilir ve müzisyenler, Bal-Sagoth dinleyicilerinin, parçanın 57. saniyesinden itibaren tebessüm etmelerini istemiş olabilir. Bunların haricinde çok iyi ve çok kötü fikirlerin bir arada sunulması gibi bir talihsizlik de “Exile”ın bazı parçalarında kendini gösteriyor. “Of Setting Suns and Rising Moon”un 1:04’ünde başlayan kısımdaki klavye tonu ve melodisinin nasıl açıklanabileceğini, aynı melodinin, canavar gibi şarkının orta yerinde tekrar tekrar kullanılmasının mantığının ne olduğunu çok ama çok merak ediyorum.

Grubun davulcusu, maalesef diğer grubun askıda olduğu dönemde kadroya katılan ve varlığını orada pek gösteremeyen Paul “Wak” Jackson. Bu tarz bir müziğe uygun davul bölümlerini başarıyla yazmakla kalmayıp biraz fazla da efor harcayarak icra eden davulcu, seri blast beat’leri şakır şukur çalabiliyor ama bu blast beat’ler Kull müziğine ne kadar uyuyor, tam olarak bir şey diyemiyorum. Bu noktada en bariz örnek “Vow of the Exiled”ın 5:03’ünde başlayan bölüm.

Şüphesiz Kull’ı, Bal-Sagoth’tan ayıran en önemli unsurlardan biri de vokalde ve sözlerin arkasında bambaşka birinin bulunması. İngiltere’de yaşayan Tarkan Alp, albümdeki söz ve vokallerden sorumlu. Müziğin kendisi gibi vokal de Bal-Sagoth’tan izler taşıyor ve Tarkan, kişisel yaratıcılığı ve hünerleri dâhilinde Bryron Roberts’ın yerini doldurmaya çalışıyor bir bakıma. Kendi adıma Tarkan’ın vokaline çok ısınamadığımı ve vokallerin, esasında geri planda kaldığını düşünüyorum. Byron’ın hikâye anlatıcısı konumundaki konuşmaları, cayır cayır bağırışları net şekilde duyulabilirken Tarkan’ın mikrofon gerisindeki eforu biraz harcanmış gibi.

Kapağını, In Extremo’nun “Mein Rasend Herz” albüm kapağının gemiye zoom yapılmış ve hava koşulları biraz daha farklılaştırılmış versiyonuna benzettiğim “Exile”, epik senfonik black metal türü dinleyicilerinin hem de Bal-Sagoth takipçilerinin sevebilecekleri bir eser. Açık konuşmam gerekirse daha etkileyici ve akılda kalıcı parçalar içeren bir iş bekliyordum ve aradığımı bulamadığımı, albümü kapatır kapatmaz içimde oluşan Bal-Sagoth dinleme isteğiyle ifade edebilirim. Umarım Kull da diğer grup gibi askıya alınmaz ve çalışmalarını, daha yaratıcı albümlerle sürdürür.