Sadece 3 gün önce metal-archives’da INFANT ANNIHILATOR arattığımda karşıma hiçbir sonuç çıkmıyordu. Grubun bir internet projesi olması, belli açılardan parodiye göz kırpan tavrı ve çığırından çıkmış aşırılığı, görünüşe göre lordlar kamarasında oturan kudretli Metal Archives adminlerince küçük görülüyor ve grup 1000 yıldır metalle alakası olmayan işler yapan grupların bile yer aldığı siteye layık görülmüyordu.
Kritiği yazmadan önce “The Battle of Yaldabaoth” ilgili bilgilere ulaşmak için albümün adını yazdım ve bir de ne göreyim, en tepelerde Metal Archives çıktı. “Yola mı geldiniz lan ibişler, hayırdır?” diye tıkladığımda açılan sayfanın tepesinde “’The Battle of Yaldabaoth’ baz alınarak kabul edilmiştir.” ibaresi göze çarpıyordu. 7 yıldır grubu yok sayan Metal Archives bile “The Battle of Yaldabaoth”un görkemine dayanamamış ve albüm çıktından çok kısa bir süre sonra grubu sayfalarına katmak durumunda kalmıştı.
İngiltere merkezli INFANT ANNIHILATOR ilk albümdeki ABD’li vokalistinin ardından ikinci albümde yine bir ABD’li vokalistle çalışmış, dolayısıyla da uluslararası bir proje olarak kalmıştı. Konser vermeyen ve tüm kimliğini internete borçlu olan INFANT ANNIHILATOR, takip edenlerin bildiği üzere tüm konseptini ve şarkı sözlerini rahatsız edici ve tabu olarak görülen pedofili, tecavüz gibi çeşitli sapıklıklar üzerine kuruyor. Akıl almaz boyutta bir davulculuk ve gitar işçiliğine sahip grubun “The Battle of Yaldabaoth” özelinde yaptığı en önemli şey ise tüm bu aşırılıkları MUAZZAM bir akılda kalıcılık ve görkemle yapmayı başarması.
Çeşitli kritiklerde, haber altı yorumlarımda bahsetmişimdir; CATTLE DECAPITATION’ın “Monolith of Humanity” albümüne tapan bir insanım. Hayatımda dinlediğim en iyi 20 albümden biri olarak gördüğüm o albümün etkisi, karakteri ve mizacının bir benzerini “The Battle of Yaldabaoth”ta görmek beni gerçekten aşırı mutlu ediyor. Albüm adeta steroid almış bir CATTLE DECAPITATION gibi zehir saçıyor ve bunu yeri gelince BENEATH THE MASSACRE, yeri gelince ION DISSONANCE, yeri gelince ARCHSPIRE, yeri gelince de çok daha melodik ve progresif bir yaklaşımla taçlandırıyor. Albümdeki her şarkı hayvanlık, manyaklık ve akılda kalıcı bir kaos dersi veriyor adeta. Her şey mümkün olan en aşırı noktada ve hepsi de mükemmel bir dengeyle, kıvamla sunuluyor.
Teknik death metal, brutal death metal, deathcore, mathcore gibi türlü çılgınlıkları aynı potada eriten “The Battle of Yaldabaoth”, INFANT ANNIHILATOR’ın en iyi albümü olmakla kalmıyor, bana kalırsa yılın da en iyileri arasına adını yazdırıyor. Çok uzun zamandır bu kadar destansı bir öküzlüğü bu denli akıllıca kullanan bir albüme rastlamamıştım. İstisnasız her şarkı akıllara kazınacak, akılları alacak bir şeyler var ve bunların albüm boyunca çok yüksek ortalamayla oynaması da albümü gerçek anlamda heybetli, tehditkâr kılıyor.
57 dakika süren “The Battle of Yaldabaoth” içi cam kırıkları, endüstriyel atıklar, demir talaşı, insan leşleri, molozlar, ağaç kökleri, çamur, asit, iltihap dolu fokurdayan kapkara bir nehir gibi akıp gidiyor ve tüm bu AŞIRI KALİTELİ HENGÂMEDE bu nispeten uzun sürenin nasıl geçtiğini gerçekten de anlamıyorsunuz. Elbet herkese göre olmayan, sadece ekstrem şeyler seven metal dinleyicilerine hitap eden albüm, eğer bundan zevk alıyorsanız sizi gerçekten sarsıp tokatlayacak kalitede, duvardan duvara vuracak kalibrede.
Kısacası “The Battle of Yaldabaoth”, teknik dozu yüksek hayvanlıklardan hoşlananları ihya edecek, ağızlarından salya akıtacak bir gövde gösterisi. Parodiymiş, online bir grupmuş hiç takmayın. INFANT ANNIHILATOR yılın en iyi albümlerinden birini yaptı ve bize de “breh breh breh…” diye dinlemek düşüyor.
Kadro Aaron Kitcher: Davul
Eddie Pickard: Gitar, bas
Dickie Allen: Vokal
Konuk:
Trevor Strnad: Vokal (3)
Storm Strope: Vokal (4)
Alex Terrible: Vokal (8)
Alex Teyen: Vokal (12)
Şarkılar 1. Childchewer
2. Three Bastards
3. The Kingdom Sitteth Lonely Beneath Thine Hollowed Heavens
4. Ov Sacrament and Sinces
5. Feast ov Goreglutton
6. Plaguebearer
7. Swinaecologist
8. A Rape of Sirens
9. Empusa: Queen of the Damned
10. Ere the Crimson Dawn
11. Thy Faith, Thy Oblivion
12. The Battle of Yaldabaoth
13. Necropocalypse
14. Paedophilic Legacy
Bu yıl dinlediğim albüm sayısı üç basamaklı sayılara çok rahat geçmiştir. İmha Tarikat dinledim, Mgla dinledik, Organectomy, Deus Mortem, D.N.S., Lord Vicar, Possessed, Misþyrming ve şu an aklıma gelmeyen birçok grubun hayvanlıklarına maruz kaldım. Fakat böylesini ilk defa dinliyorum. Çok daha fazla bilinen bir grup çıkarsaydı bu albümü, “Vanitas”, “Monolith of Inhumanity”, “Surgical Steel” gibi albümler kadar ses getirir, efsaneler arasında yerini alırdı. Fakat maalesef yıl sonu listelerine girmekten öteye geçemeyeceğini düşünüyorum. Böyle bir şeyin ötesine geçmek imkansıza yakın, o yüzden 10/10′u bastım gitti. Mükemmel bir albüm.
Hayvanlık bildiğin. Grubu da orta halli severdim ve beğenirdim. Metal archives’te olmadığını bilmiyordum ve site gözümden düştü biraz (tavşan dağa küsmüş)
Grubun böyle bir öküzlükten sonra imajını değiştirmemiş olması da düşünülmesi gereken bir şey. Pek çok insan sırf şu grup fotosundan dolayı grubu ciddiye almayacaktır, ama aslında cidden hayvan gibi albüm.
Albümü ilk kez dinlerken ciddi bir yazı hazırlamaya çalışıyordum, arkada da bu albüm çalıyordu. Artık nasıl dolduysam üçüncü şarkının 2.10′unda başlayan manyaklık sonucunda “AMK OÇ’LARI!” diye haykırıp önümdeki klavyeye patlattım iki tane. Bunun benzerini Brain Drill’ın son albümünde yaşamıştım.
Doğada nadir rastlanan öküzlüklerden birine imza atmışlar, helal olsun, benden 9 çalıştı. Amcık The Metal Archives da aklını başına alsın, beğenmedikleri, sitelerine almadıkları/sitelerinden attıkları nice cevher var.
Hayvanoğlu hayvan bir albüm. Nasıl yaptınız lan bunu. Dinlerken zevkten dört köşe oldum adeta. Bu arada herhangi bir grubu sırf imajlarından ötürü dinlemeyen tayfayı hiçbir zaman anlamayacağım. “Bana ne lan adamların imajından, müziği iyi olsun yeter” gibi düşünmek çok mu zor?
Bu ayarda bir albüm 10 yıl daha GELMEZ,GELEMEZ.Kendilerinin bile üstüne koymaları zor.Bu kadar kolay dinlenen,hiç kulak tırmalamayan üst düzey müzisyenlikle hayvanlığı,kuduzluğu birleştirmek her grubun harcı değil.Notum9.5/10 Bir ihtimal üstüne çıkabilirler diye yarım puan kırdım
Infant Annihilator’ün ilk dinlediğim albümü The Elsyian Grandeval Galeriarch’tı. İtoğlu itler albümün son şarkısı olarak Blasphemian’ı koymuşlar şarkı bittikten götümden bıçaklanmışa döndüm adeta. Aynı sözleri bu albüm için de rahatlıkla söyleyebilirim tam bir hayvanlık.
The battle of yaldabaoth çıkdığından beri bu kadar abartılı derece tekniğin, hızın, vokalin, temanın bokunu çıkaran, otuzbir çeken aynı anda işeyip sıçıp geğirip üstüne birde küfür eden, hertürlü pisliği yapıpda bir okadar da dinlenilebilirliği yüksek tutan,zirvede beste anlayışı sunan, hiç tekrara düşmeyen muazzam breakdownlar kullanılan inanılmaz melodilerin olduğu başka bir albüme denk gelmedim aq. Her seferinde daha fazla dinlemeye teşfik ediyor. Türünde bundan daha ötesi olamaz, en tepe nokta bu. Not mot vermiyorum aq öyle bir sayı keşfedilmedi
Ov Sacrament and Sincest’ın 45′inci saniyesinden itibaren başlayan yardırma kısmı, hassiktir be. Ben bu albümü dinlemek için neden 4-5 yıl bekledim bilmiyorum.
(8.44/10, Toplam oy: 63)
Loading ...
Bu yıl dinlediğim albüm sayısı üç basamaklı sayılara çok rahat geçmiştir. İmha Tarikat dinledim, Mgla dinledik, Organectomy, Deus Mortem, D.N.S., Lord Vicar, Possessed, Misþyrming ve şu an aklıma gelmeyen birçok grubun hayvanlıklarına maruz kaldım. Fakat böylesini ilk defa dinliyorum. Çok daha fazla bilinen bir grup çıkarsaydı bu albümü, “Vanitas”, “Monolith of Inhumanity”, “Surgical Steel” gibi albümler kadar ses getirir, efsaneler arasında yerini alırdı. Fakat maalesef yıl sonu listelerine girmekten öteye geçemeyeceğini düşünüyorum. Böyle bir şeyin ötesine geçmek imkansıza yakın, o yüzden 10/10′u bastım gitti. Mükemmel bir albüm.
Hayvanlık bildiğin. Grubu da orta halli severdim ve beğenirdim. Metal archives’te olmadığını bilmiyordum ve site gözümden düştü biraz (tavşan dağa küsmüş)
Grubun böyle bir öküzlükten sonra imajını değiştirmemiş olması da düşünülmesi gereken bir şey. Pek çok insan sırf şu grup fotosundan dolayı grubu ciddiye almayacaktır, ama aslında cidden hayvan gibi albüm.
Jeff Walters Babamız gurur duyardı:)… grup ve albüm ismi hariç!
Albümü ilk kez dinlerken ciddi bir yazı hazırlamaya çalışıyordum, arkada da bu albüm çalıyordu. Artık nasıl dolduysam üçüncü şarkının 2.10′unda başlayan manyaklık sonucunda “AMK OÇ’LARI!” diye haykırıp önümdeki klavyeye patlattım iki tane. Bunun benzerini Brain Drill’ın son albümünde yaşamıştım.
Doğada nadir rastlanan öküzlüklerden birine imza atmışlar, helal olsun, benden 9 çalıştı. Amcık The Metal Archives da aklını başına alsın, beğenmedikleri, sitelerine almadıkları/sitelerinden attıkları nice cevher var.
17.09.2019
@Ouz, o sitede olmayan gruplardan biri Fit For An Autopsy. Çok ilginç adamlar bu metal archives tekiler.
Gerçekten mükemmel bir albüm. İlk defa grubu duyuyorum, ilk işim davulcu gerçek mi diye bakmak oldu. Stres savar bir albüm olmuş ya ellerine sağlık.
17.09.2019
@umit, https://youtu.be/SImHi16cwqc
2.30 da davulun içinde küçük bir gezintiye çıkıyor eleman. Müthiş yetenek.
19.09.2019
@Koralp, Gravity blast.
Açıkçası bu adamın davulları çok yapay geliyor. trigger yanında ayrıca bayaa bi işlemden geçiriyor sanırım.
Hayvanoğlu hayvan bir albüm. Nasıl yaptınız lan bunu. Dinlerken zevkten dört köşe oldum adeta. Bu arada herhangi bir grubu sırf imajlarından ötürü dinlemeyen tayfayı hiçbir zaman anlamayacağım. “Bana ne lan adamların imajından, müziği iyi olsun yeter” gibi düşünmek çok mu zor?
adam öldürür
Cattle Decapitation tadı aldım. Baya hayvansı bir iş olmuş. Death Atlas’tan daha çok hoşuma gitti doğrusu.
manyaklık
Bu ayarda bir albüm 10 yıl daha GELMEZ,GELEMEZ.Kendilerinin bile üstüne koymaları zor.Bu kadar kolay dinlenen,hiç kulak tırmalamayan üst düzey müzisyenlikle hayvanlığı,kuduzluğu birleştirmek her grubun harcı değil.Notum9.5/10 Bir ihtimal üstüne çıkabilirler diye yarım puan kırdım
Infant Annihilator’ün ilk dinlediğim albümü The Elsyian Grandeval Galeriarch’tı. İtoğlu itler albümün son şarkısı olarak Blasphemian’ı koymuşlar şarkı bittikten götümden bıçaklanmışa döndüm adeta. Aynı sözleri bu albüm için de rahatlıkla söyleyebilirim tam bir hayvanlık.
Bu albümün ne kadar hayvan olduğu unutulmasın.
İsmail YK’nın teknik death metal yaptığını düşünün. Öyle bir albüm ve ben her ikisinin de müzik endüstrisiyle taşşak geçmesine hastayım.
The battle of yaldabaoth çıkdığından beri bu kadar abartılı derece tekniğin, hızın, vokalin, temanın bokunu çıkaran, otuzbir çeken aynı anda işeyip sıçıp geğirip üstüne birde küfür eden, hertürlü pisliği yapıpda bir okadar da dinlenilebilirliği yüksek tutan,zirvede beste anlayışı sunan, hiç tekrara düşmeyen muazzam breakdownlar kullanılan inanılmaz melodilerin olduğu başka bir albüme denk gelmedim aq. Her seferinde daha fazla dinlemeye teşfik ediyor. Türünde bundan daha ötesi olamaz, en tepe nokta bu. Not mot vermiyorum aq öyle bir sayı keşfedilmedi
Ov Sacrament and Sincest’ın 45′inci saniyesinden itibaren başlayan yardırma kısmı, hassiktir be. Ben bu albümü dinlemek için neden 4-5 yıl bekledim bilmiyorum.