Dinleyicilik sürecim içerisinde hazırlıksız yakalandığım anlardan biridir “Back to Times Splendor”. Albümü tam çıktığı sene tesadüfen bulmuş, kapağındaki kadın görselinden dolayı gotik, belki kadın vokal katkılı, hisli, büyük oranda boş yapan bir şeyler bekleyerek açmıştım.

Beklediğim hiçbir şeyin gerçekleşmeyeceğini görmem ve albümün aklımı alması için sadece bir şarkı yeterli olmuştu. DISILLUSION muazzam bir progresif death metal yapıyordu ve son derece akılda kalıcı bestelerini mükemmel bir müzisyenlik, yaratıcılık ve karakter eşliğinde sunuyordu.

OPETH’in progresif metalden 8 albümün ardından sıkıldığı düşünüldüğünde, DISILLUSION’ın bu kadar iyi ve karakteristik yaptığı bir şeye sadece bir albüm dayanması ve efsane ilk albümünden sadece 2 yıl sonra çıkan ikinci albümünde çok daha farklı bir yöne kayması bence grup açısından hiç de isabetli bir karar değildi. “Gloria”yı belli açılardan seviyorum, ama grup sanki sadece bir albümle inşa ettiği güçlü yapıyı sağlamlaştırma şansını kaçırmış ve ne yapacağına karar veremediği için üretimini durdurmuşçasına sessizliğe gömülmüştü. Adamların “Gloria”dan sonra üçüncü albümleri için neden 11 yıl beklediklerini bilmiyorum ama doğal olarak grubun her şeyi olan Andy Schmidt’le ilgili bir durum olduğu ortada.

Açıkçası 2014-2015 civarlarında DISILLUSION’dan ümidimi tamamen kesmiştim. Öyle çok ekmek yenecek, paraya çevrilecek türde bir müzikleri yoktu ve muhtemelen tüm o uğraşa değmeyeceğini düşünerek yok olup gideceklerdi. Lakin 2016 Ekim’inde gelen “Alea” single’ı her şeyi değiştirdi. Demek ki Andy bu kadar yeter demiş ve sazı eline almıştı. Grubu en son bıraktığımız noktada “Gloria” olduğu için, yeni albüm haberi geldiğinde ben o ayarlarda bir şey olacağını düşünüyordum. İlk albümdeki çılgın progresif death metalden tatlarla ağızlara bal çalınır, ama aradan geçen yıllarla olgunlaşan Andy yine “Gloria” ayarında, daha minimal bir şey yaratır diye düşünüyordum.

İnsanın tahminlerinin tutmaması bazen çok tatmin edici olabiliyor.

“The Liberation” bence DISILLUSION’ın 11 yıldır içinde tuttuğu nefesi nihayet verdiği ve tüm yüklerinden kurtulduğu albüm. Grup bunca zamandır oluşan beklentiyi, belirsizliği dağıtmak adına tüm silahlarını olanca gücüyle kullanmış ve ortaya gerçekten de muazzam bir şey çıkmış. Progresif sıfatının içinin boşaldığı günümüzde grubun lineer şarkı yapılarının dışına çıkması ve şarkı iskeletlerini büyük bir özgürlükle oluşturması gerçekten ilham verici. Şarkıların başladıkları andan itibaren nereye gideceklerini kestirmek neredeyse mümkün değil ve bu sayede müziğin ömrü ciddi şekilde uzuyor, olayın tamamı değer kazanıyor.

Andy’nin yazdığı her şeyin akılda kalıcı ve ustaca birleştirilmiş olması, DISILLUSION’ın topyekun kaliteli bir şeye dönüşmesini sağlıyor. Geleneksel kalıpların dışına çıkmasına rağmen bu denli akıcı ve müzikal olabilme konusunda DISILLUSION’ı metal dünyasının en iyilerinden biri olarak görüyorum. Şarkılar sanki canlı birer organizma gibi doğuyor, nefes alıyor ve yerlerini bir sonraki şarkıya bırakıyorlar. Albümü dinlerken her bir şarkının daha iyi olmak, daha etkileyici duygular uyandırma konusunda birbiriyle yarıştığını hissediyorsunuz. “The Liberation”ı belki 30 kez dinledim ve her dinleyişimde “yok yok en iyi şarkı bu”, “tamam lan en iyisi bu” gibisinden hislerle albüme tekrar tekrar aşık oldum.

Bu aşkın oluşmasını sağlayan bir numaralı şey de az önce bahsettiğim özgürlük hissi. Şarkılar bestelenirken sanki “girişi yaptık, şimdi bir mısra kısmı olsun, nakarattan önce köprüyü biraz uzatalım” gibi plan programlar yapılmamış da tüm besteler birer nehir gibi akıp kendi yollarını bulmuş havası seziyorsunuz. Bu konuda DISILLUSION sadece çok başarılı olmakla kalmıyor, ilham da veriyor. Misal “Wintertide”ın 4.13’teki ani geçişini her grup yazamaz. Grup umut hissi yaratan bir duygu kızgınlık hissine 3-4 saniyelik bir geçişle yılan gibi geçiyor ve bu gibi örnekler arttıkça albüme olan hayranlığınız da katlanıyor.

Bunun dışında, özellikle vokal konusunda çok karakteristik bir tarzla karşılaşıyoruz. Andy Schmidt’in sert anlarda bir miktar Joe Duplantier’e kayan bağırmalı ve ne dediği anlaşılır bir vokali varken, diğer kısımlarda ise çok daha ağırbaşlı, bilge bir ses rengi var. Bunu dramatik etkiler yaratmak için çok yerinde ve dozunda kullanıyor ve bana kalırsa ortaya nefis bir şey çıkıyor. Andy kimi anlarda adeta detone olmayı bile bir araç olarak kullanıyor ve örneğin “The Great Unknown”un 2.58-3.02 arasındaki gibi detoneye göz kırpan ama bir şekilde doğallık ve gerçeklik hissi yaratan olayları da müziğine ustalıkla yedirebiliyor.

Tüm bunlar birikince “The Liberation” bence yılın en iyi albümlerinden biri hâline geliyor. Üst sınıf beste kabiliyeti, üstün müzisyenlik, yaratıcılık ve orijinal grup kimliği üst üste konulunca, hiçbir şeyin tekil olarak öne çıkmadığı ama her şeyin bir bütün olarak öne çıktığı bir albüm meydana geliyor. En güzel tarafı da “The Liberation”ı dinlerken kendinizi albümü bundan 10 küsur yıl sonra dinlerken de görebiliyor oluşunuz. DISILLUSION 11 yıl beklemeseydi ve arada 7-8’lik 3 tane albüm mü çıkarsaydı ne düşünürdüm bilmiyorum ama şu albüme bakınca ben bu bekleyişten ve sonrasında elime geçen şeyden mutluyum.