Tim Lambesis 2014 yılında eşini öldürmesi için bir kiralık katil tutmuş ve akabinde tutuklanarak cezaevine gönderilmişti. Bu haberi ilk duyduğumda “vay sen ne rezil bir insanmışsın, tuh senin kalıbına” gibi şeyler düşünmüş ve Hıristiyanlığı öne çıkaran sözler yazan bir insanın bu ikiyüzlülüğünü sinik bir “din min diyorsunuz ama içinizdeki şeytan eninde sonunda çıkıyor işte” düşüncesiyle karşılamıştım.

AS I LAY DYING’i 2003’ten beri dinliyordum ve bazı şarkıları hariç öyle özellikle de sevmiyordum. Grup elemanları ekmek parası kazanmak zorunda olduklarından Tim hapisteyken WOVENWAR’ı kurmuş ve yola onunda devam etmeye başlamışlardı. Lakin AS I LAY DYING markası öyle bir günde oluşmamıştı ve grubun adıyla ve orijinal kadrosuyla satacağı da ortadaydı. Hapisten çıktıktan sonra herkesten ve her şeyden özür dileyen Tim’in diğer grup elemanları tarafından bir çırpıda kabul edilmesi ve gruba geri alınması başlarda biraz “ulan ne midesizmişsiniz be, adam eşini öldürsün diye adam tuttu” şeklinde düşünsem de bu noktada esas ikiyüzlülüğü yapanın ben olduğumu fark etmem dinlediğim gruplara şöyle bir bakmamla birlikte oldu.

Sonuçta ben de içinde nice katiller, hapse girip çıkmış adamlar olan pek çok black metal grubunu ayıla bayıla dinliyordum ve Tim Lambesis’in böyle rezil bir şey yapmış olması belki de onun bir çırpıda aforoz edilmesini anlamına gelmemeliydi. Yaptığı şey iğrenç bir şerefsizlikti, ancak metal dünyası ve hatta müzik dünyası bu tarz şeyleri rahatça kaldırabilecek kadar pislikle, kötülükle zaten en başından beri tanışıyordu.

Dolayısıyla ben de olayı normal karşılamaya ve AS I LAY DYING’i olduğu gibi, küllerinden doğmaya çalışan bir metalcore kuşu (metalcore kuşu?) olarak değerlendirmeye karar verdim.

“Shaped by Fire”a baktığımızda çeşitli duygusal dalgalanmalar görüyoruz. Albümün sert mizacı içerisinde hem kendine kızgınlık var hem mahcubiyet var hem de kendini yeniden ispat etme arayışı var. İngilizcede “trial by fire” diye bir tabir vardır; “zorlu bir sınavdan geçmek” anlamında kullanılır. İşte burada da “ateş tarafından şekillendirilmiş” ismiyle albümün başta Lambesis ve ardından onsuz ayakta kalmaya çalışan grup elemanları tarafından yaşanılan tüm o zorluklara yönelik bir metafor olarak kullanıldığını görüyoruz.

Albümü dinlerken fark edebileceğimiz üzere Lambesis çoğu zaman dolaylı yoldan kendine kızıyor, pişmanlığını dile getiriyor, özür diliyor. Belki eşinden, belki üzdüğü herkesten, belki de kendisini sevenlerden… Bu minvalde bakınca albüm ilginç bir iç dökme ve yaptığı yanlışlardan arınmak adına hem başkalarına hem de kendisine yönelik bir dil dökme aracına dönüşüyor.

Bu noktada işleri kolaylaştıran başlıca konu, AS I LAY DYING’in yaptığı şeyi çok iyi yapması, konusunda usta olması ve dolayısıyla geri dönüş namına yapacaklarıyla en azından sevenlerine kendini affettireceğinin neredeyse kesin olması. Adamlar ilk albümlerinden bu yana yaptıklarıyla, karakteristik metalcore yaklaşımlarıyla zaten türün en iyilerinden biri olduklarını kanıtlamışlardı. “Shaped by Fire”a bakınca da bunu rahatlıkla görebiliyoruz. Şundan kesinlikle eminim ki grubun tekrar bir araya gelişi ve Lambesis’in hayranlara tekrar kabul ettirilmesi sürecinde grubun şüphe duymadığı belki de tek şey iyi bir albüm yapacaklarıydı. Hayranların duymak isteyeceği albümü yapacaklarını zaten cepte gördüklerine ve esas işi Lambesis’in affının kabul ettirilmesi olarak gördüklerine adım gibi eminim. Albümü dinlerken de bunu rahat şekilde görüyoruz. Karşımızda son derece kendine güvenen, rahat ve işini hakkıyla yapan bir AS I LAY DYING var. Süreç boyunca Lambesis’i fazlaca ortalara atmamaları, sürekli demeç ve röportaj verdirip eski defterleri açtırmamaları, albümün çıkışı sırasında onu bir promosyon aracı olarak kullanmamaları bence akıllıca seçimlerdi. Yayınlanan klipler dışında albümün öyle “GERİ DÖNÜYORUZ OĞLUUUM!!!” türü bir nümayiş içerisine sokulduğuna, abartılı şekilde öne çıkarıldığına tanık olmadık. “Shaped by Fire” bence böylesi ters bir durumda tekrar ortamlara girmek adına gayet mantıklı bir yaklaşım sergilenerek sunuldu.

“Shaped by Fire”a baktığımızda AS I LAY DYING’in zaten kariyeri boyunca yaptığı cepten yeme olayını doğal olarak yine tekrarladığını görüyoruz. Zaten böylesi dinamikler söz konusuyken grubun beklenmedik bir şey yapması söz konusu dahi olamazdı; adamlar “bakın biz buyduk” dercesine tam olarak kitlelerinin istediğini onlara verecek bir albüm yapmışlar. Yine bu dinamiklerin negatifliği dolayısıyla albümün sertlik dozajı bir miktar artmış diyebiliriz. Misal “Gatekeeper”da, özellikle de giriş kısmında çok bariz bir SLAYER karakteri görüyoruz.

Bunun yanı sıra grubun geçmişteki güçlerinden yararlanma yoluna gittiği anlar da yok değil. Misal “Take What’s Left’in başlarında net bir “The Sound of Truth havası var ve bu sayede hayranların grubu yeniden kucaklamasının ve albümü benimsemesinin yolu yapılmış oluyor. AS I LAY DYING zaten en başından beri %90 oranında aynı müziği yaptığından kendini tekrarlamasının veya eski defterleri açmasının kimse açısından bir sorun teşkil etmediği ortada. Grup iyi olduğu şeyleri yaptığı sürece, bundan önce sorun olmadığı gibi bundan sonra da sorun olmayacaktır ve “Shaped by Fire” da bunu açık şekilde gösteren bir yaklaşım sergiliyor.

Yazının başında da dediğim gibi ben sıkı bir AS I LAY DYING hayranı falan değilim. Sevdiğim metalcore grupları arasında kendilerine belli şarkılarıyla yer açan ve 15 yıldan uzun süredir de bu şarkıların iyi olduğunu düşünen, ara ara dinleyen bir insanım. Başlarda sahip olduğum düşüncelerin “ulan ben black metal dinliyorum, yıllardır bir sürü katilin sesi kulaklarımda yankılanıyor” farkındalığıyla geri planda kalması ve grubun bu mücadelesini makul görüşümle birlikte, “Shaped by Fire”ın da akılcı, mantıklı, gerekli ve belki de başka çaresi olmayan bir albüm olduğunu düşünmem tek seçeneğe dönüşüyor.

Tim Lambesis iğrenç bir insan mı, AS I LAY DYING elemanları böyle korkunç bir şey yapan eski arkadaşlarını gruba geri alacak kadar midesiz ya da paraya muhtaç mı bilmiyorum, ama bu sosyolojik ve psikolojik dalgalanmalar içerisinde “Shaped by Fire”ın tam da olması gereken albüm olduğu bence su götürmez bir gerçek.