Thrash metalin zaman zaman bocalamasına yönelik düşüncelerimi dünkü DESTRUCTION kritiğimde belirtmiştim. Bence türün tazelenmek ve geçerliliği korumak adına bazı ufak çaplı zenginleşmelere ihtiyacı var. Bu noktada sapılabilecek noktalardan birinin Yunanistan’ın köklü thrash metal grubu SUICIDAL ANGELS’ın seçtiği yol olduğunu düşünüyorum. SUICIDAL ANGELS thrash metalin en güçlü elementlerinden olan rif kavramını epey ciddiye alıyor ve bunu yer yer melodik yer yer yardırmalı şekilde işleyerek akılda kalıcı bir thrash metal yaratıyor.

Grubun yeni albümü “Years of Aggression”a baktığımızda SUICIDAL ANGELS’ın büyük oranda KREATOR tandanslı bir thrash metal icra ettiğini ve KREATOR’ın da zaman zaman başvurduğu melodik death metal riflerinden de epey nemalandığını görüyoruz. Albüm birbirinden farklı karakterde şarkılarla dolu ve yer yer alışıldık thrash metal karakteri, yer yer de AT THE GATES menşeli yırtıcı riflerl olay epey sürükleyici ve uzun ömürlü bir hâle geliyor.

“Years of Aggression”ı dinlerken grubun yaklaşık 20 yıldır edindiği tecrübeyi net şekilde görebiliyoruz. “Thrash metal yapıyoruz ve bu bizim için yeterli” düsturunu benimsemekle kalmayan grup belli ki şarkı yazımına epey ciddiyetle yaklaşıyor ve her rifin, her şarkının bir kimliği, özgünlüğü olması adına uğraşıyor. Bunu söylememin sebebi şarkıların her anının “thrash’i nasıl zenginleştirebiliriz?” düşüncesiyle yazılmış olması. Gerçekten de albümde son derece akıl kalıcı, yeri geldiğinde eşlik edilesi bir thrash metal var ve buna rağmen hiç taviz verilmeyen sertlik de eklenince ortaya takdir edilesi, desteklenesi bir şey çıkıyor.

Albüme adını veren şarkının melodik nakaratından da görülebileceği üzere SUICIDAL ANGELS’ın KREATOR aşkı epey derin. Özellikle “Violent Revolution” ve “Enemy of God” dönemindeki daha melodik rif yapısını anımsatan, ABD thrash’inden ziyade zaman zaman HATESPHERE benzeri olaylara giren bir anlayış var. Lakin SUICIDAL ANGELS’ın temeli elbette ki türün daha saf taraflarına dayanıyor. METALLICA ve MEGADETH’le net şekilde hiç alakası olmamasına rağmen EXODUS ve SLAYER gibi isimlerden de elbette ki etkilenilmiş ve tüm bunlar sentezlenerek gayet başarılı biçimde sunuluyor.

Kişisel bir artı olarak, vokalist Nick Melissourgos’un Yunan olduğunu belli eden ses rengi ve yorumunun da thrash metalin agresif karakterine tatlı nüanslar kattığını düşünüyorum. Bunun sebebi de thrash metalin agresif ve isyankâr yapısının ezilen, sıkıntı çeken, daha bir derdi olan ülkelerden geldiğinde daha hissedilir şekilde yapıldığına inanmam. Güney Amerika ülkeleri başta olmak üzere kimi üçüncü dünya ülkelerinde yapılan agresif thrash metalin samimi ve içten hissettirmesinin sebebi de bu bence. Yunanistan elbette ki bir üçüncü dünya ülkesi değil ve ezilen bir halkı da yok. Ama yine de bu aksanlı İngilizcenin olayın primitif tarafını daha iyi yansıttığını ve daha hissedilir kıldığını düşünüyorum. Yunanistan’da hatırı sayılır bir süre kalmış bir olarak bu durum bana ekstradan hoşuma gidiyor.

Bunların yanında bir de iyi performanslar eklenince albümün keyfi artıyor. Lead gitarist Gus Drax cidden baya iyi çalıyor ve şarkılara bir şeyler katan soloları sayesinde bu tip thrash metalin yer yer monotonlaşan karakteri bir anda canlanıyor. Şahsen RIPPER tarzı zehirli thrash’le birlikte son dönemde en çok bu canlı, rife yatırım yapan thrash metali seviyorum. Eski usul canımız ciğerimiz ama hem 30 yıl öncesinde kalmamış hem de retroluk kasmadan taze thrash sunabilmek harbiden güzel meziyet.

Tüm bu gerekçeler bir araya gelince, özellikle akılda kalıcı ve zekice yazılmış riflerin büyük ağırlığı sayesinde “Years of Aggression” dinlemesi gayet zevkli bir albüme dönüşüyor. Son bir hafta içinde albümü en az 20 kez dinledim ve bir bütün olarak başarılı bir çalışma olduğunu düşünüyorum. Türe yenilik getirme, akıllara durgunluk verme gibi olayları yok elbet ama şu zamanda dinleyebileceğiniz en keyifli thrash metal işlerinden biri “Years of Aggression”.