Oğuz Sel

Kanada’nın black metal konusunda Fransa’yla görünmez bir yarışta olduğunu düşünmeye başladım iyiden iyiye. Her iki ülkeden de filizlenip yeşeren gruplar, belki ilk albümlerinde olmasa da zaman içerisinde olgunlaştırdıkları müzikal fikirleri ve altyapılarıyla ikinci, üçüncü albümlerinde bir hayli yol alarak yalnızca ülkelerindeki black metal camiasına değil türün kendisine de göz ardı edilmeyecek derecede katkıda bulunuyor. Böyle gruplardan biri de son EP’sinin kapağına uzun uzun bakıp “Dur bakayım belki iyi bir yapım olabilir,” diyerek dinlemeye başladığım, o gün bugündür etkisinde olduğum ve içerdiği melodileri mütemadiyen mırıldandığım, Quebecli Monarque.

“Sayısı her geçen gün artan gruplar nedeniyle…” şeklinde başlayan bir cümlenin ardında sığınmaya çalışmayacağım, kendi adıma Monarque gibi bir oluşumu tanımamak benim ayıbım kesinlikle. 2003’te kurulan oluşum, bugüne dek üç albüm çıkarmış, yayınlanan EP, split ve diğer materyallerin haddi hesabı yok. İlk albümde tek tabanca olarak müzik üretip icrasını üstlense de ikinci albümden itibaren farklı müzisyenlerden de destek almaya başlayan Monarque kişisi (evet grupla aynı müstear adı taşıyor müzisyen), PA sayfalarından tanıdığınız Délétère grubundan da üyeleri oluşuma dâhil edince, tahmin edeceğiniz üzere ortalık, bol karanlıklı bir şenlik yerine dönüyor. Zira ilk iki albümünde “Şu an bir Kanada black metali albümü dinliyorum.” hissini tam olarak uyandıramayan Monarque, diğer müzisyenlerle yaptığı güç birliği neticesinde hâsıl olan sinerjiyle hem bundan altı sene önce çıkan albümü hem de bugünkü yazıya konu olan “Jusqu’à la Mort” EP’sini unutulmaması, kulak ardı edilmemesi gereken karanlık sanat eserleri arasına yerleştiriyor. Peki ama nasıl?

Monarque ve beraberindeki müzisyenler, melankolik melodiler eşliğinde dinamik ve pek çok gereksiz ayrıntıdan arındırılmış, bir bakıma damıtılmış, melodik ve dozunda atmosfer içeren bir eser yapmak üzere mutfağa girmişler. Bu, kısa bir Fransızca konuşmayla başlayan EP’nin seyrinden rahatlıkla anlaşılıyor. Black metalde klavye sevmeyenlerin bile dinlenebilir bulacakları yapıdaki klavyeler, şarkıların ana melodilerini oluşturmaktan sorumlu ve daha geniş sound’a sahip sesler ve geleneksel kilise orgu tonlarıyla abartıdan uzak atmosfer yaratıyor. Yani dinlerken uzay boşluğunda kaybolmanız, karanlık dehlizlerde kendi sesinizin yankısıyla irkilmeniz bu yapımda mümkün değil; öyle olsaydı zaten EP’nin karakteri ve vermek istediği duygu, yerle yeksan olurdu.

Zaman zaman “Sons of Satan Gather for Attack” split dönemindeki Old Man’s Child’ı anımsatan klavyeler, gitarlarla olan iş birliğiyle tam anlamıyla karanlık bir melodi şöleni yaşatıyor. Beklenmedik anlarda ortaya çıkan melodilere sahip parçaları seviyorsanız, “Jusqu’à la Mort” sizi EP’nin ummadığınız safhalarında, en hassas noktanızdan yakalayıp hüzne boğulmanızı sağlıyor. İşin kötüsü -ya da iyisi de diyebilirim- böyle ilginçlikleri her zaman döngüye bağlayıp dakikalarca yapmıyor ve aynı sürprizli yapıyı şarkıları tam zirveye ulaşmışken sonlandırarak da gösteriyor. Tabii sonra gelsin loop’lar, arka arkaya elli kere aynı şarkıyı çalmalar…

Monarque, her dinlemenizde muhtemelen farklı bir detay yakalayabileceğiniz, teknik açıdan zengin, çok katmanlı kayıt içeren, dolu dolu, zengin bir müzik üretiyor. Müziğin zenginleşmesine, kadronun önceki yapımlara kıyasla kalabalık olmasının büyük yardımı dokunuyor. Tarama gitarlar, kıyıda köşede gibi dursa da şarkılara apayrı bir tat katan akustik gitarlar, klavye ve orglar, yerinde baslar, iç parçalayan kemanlar ve ön plana çıkıp “Ben buradayım!” diye bağırmayan veya mikser koltuğundakilerin insafına kalıp silikleşmeyen davullar, “Jusqu’à la Mort” EP’sine can veriyor. Bas ve akustik gitarlardan sorumlu olmasıyla birlikte mikrofon gerisinde de yer alan Monarque, böyle bir yapım için olabilecek en dengeli ve şaşaadan uzak vokalleri gerçekleştiriyor. Böylece EP’nin anımsanmasını sağlayan, vokal ve enstrümanlardan ziyade, tüm bu unsurların oluşturduğu bütünlüklü ve kaliteli müzik oluyor.

Bazen söylediğim gibi şarkı şarkı didiklemek, sizlere anlatmak istediğim işlerden biri “Jusqu’à la Mort”. Her bölümü özenle tasarlanan, hiçbir saniyesi şansa bırakılmayan, her dakikası deneyim kokan, hiçbir anını boş geçirmeyen, her dinlendiğinde aynı iç ürpermesini yaşatan ve muhtemelen black metal tutkunları tarafından hiçbir zaman unutulmayacak olan EP’yi dinlemeden, sene sonu listelerinizi hazırlamayın derim.