Oğuz Sel

Gygax’ten sonra yine oyunlara meraklı olan ama daha karanlık bir müzikle meşgul olan Order of the Ebon Hand ile birlikteyiz bugün. Adını, saygı duymakla birlikte hiç anlamadığım ama bir kere bulaşıldığında çıkılması epey güç olduğunu bildiğim Magic: The Gathering’den alan Yunan black metal grubunu, üç senelik süren dağılma dönemlerini saymazsak 25 senelik bir oluşum şeklinde değerlendirebiliriz. İlk albümlerinde dönemin de etkisiyle ikinci dalga oluşumların izinden gitmeyi tercih edip ikinci albümlerinde, tam da adını aldıkları oyundaki kartların izinden yürüyerek eserlerini şekillendirmeye başlayan grup, 14 senelik hasreti “VII: The Chariot” ile sonlandırıyor. Detaylara çok hâkim değilim ama anladığım kadarıyla parçalar yıllar önce, hem de bu hâlleriyle kaydedilmiş ama bir şeyler ters gitmiş ve yapılan kayıtlar, albüme dönüştürülemeden bekleme safhasına geçilmiş bir süreliğine. Neyse, geç olsun, güç olmasın diyelim.

Deneysel bir şeyler yapalım derken türün köklerinden ayrılanları da görüyorum, çılgınlık ve pislik yapalım derken sound’u bulamaç kıvamına getirip kimi zaman başarılı olanları kimi zaman işleri bok edenleri de. Order of the Ebon Hand ise çılgınlık, pislik ve özgünlük arasındaki dengeyi çok iyi kuruyor albümde. Bir defa black metal dinleyicilerinin pek alışık olmadığı birer açılış ve kapanış şarkıları mevcut albümde. Ağır tempolu ve hayli karanlık İlk parçaya damgasını vuran ise Hammond org oluyor. Sonrasında oluşum, gerekli makamlardan işareti alıyor ve müzikal saldırıya başlıyor.

Dinamik girişi ve devamıyla ağzımda bayağı bir Véhémence tadı bırakan “Μόρες” parçasıyla başlayan bu atak, albümün geri kalanı hakkında dinleyicilere fikir veriyor. Sürekli bir hareket hâlinde olan gitarlar, değişen rifler, şarkıların dinamizm kazanmasında etkili olurken çok öne çıkmayan ama varlığını da belli eden klavyeler, şarkıların kaderini değilse de kimliğini bir hayli değiştiriyor. Grubun bestecilik tarafını pas geçmediği, aradan geçen yılları verimli değerlendirdiği parçaların her hâllerinden belli oluyor. Oluşum, şarkılarda melodi/rif döngülerinin suyunu çıkarıp tekrara düşmeden güzel, karakterli eserler ortaya koyuyorlar. Yapım süresince genel itibarıyla gaz dolu rifler işitirken “Αίαντας” gibi parçalarda daha duygusal, derinlerden geldiği belli olan melodiler de duyulabiliyor.

Tabii “VII: The Chariot” albümü boyunca enstrümanların da hakkını da veriyor müzisyenler. Bana kalırsa albümün yıldızı, çok katmanlı kayıtla sanki birden fazla gitarist var gibi hissettiren ve bestelerde parmağı olduğunu düşündüğüm gitarist Asmodeus ve 43 yaşında olmasına rağmen (aman nazar değmesin) 20’li yaşlarında davulcuların gösterebileceği performansı albüm boyunca sergileyen, klavye dokunuşlarıyla da albüme ayrı bir hava katan ve esasen bir film eleştirmeni olan Lethe. Tabii vokal performansıyla albümün şahlanmasını sağlayan 42 yaşındaki Merkaal’ı unutmamak gerek. Beste ve enstrüman mevzularına girmişken sound’un tertemiz, akça pakça olduğunu belirtmeliyim. Böyle bir eser için gayet iyi bir seçim, eğer önceki albümlerdeki gibi yapsalardı, şarkılar bu denli tat vermezdi.

Grubu bu albümle tanıdığımı ve albümü tanıma vesilemin albüm kapağı olduğunu ifade etmeliyim. Kapağın arkasındaki isim şaşırtıcı değil; Acherontas, Acrimonious ve Thy Darkened Shade gibi Yunanistan’ın büyük birer markaya dönüşmüş black metal gruplarının albüm kapaklarının da altında imzası olan Vamperess Imperium.

Müzikalite ve karanlık dengesinin çok hassas biçimde ayarlandığı “VII: The Chariot” albümünü, yılın en değerli eserlerinden biri olarak nitelendirmekte hiçbir sakınca görmüyorum. 40’lı yaşlarına dayanmış müzisyenlerin etkileyici üretkenlikleriyle ve takdire şayan teknik kabiliyetleriyle harmanlayıp olgunluk süzgecinden geçirerek müzikseverlere sunduğu yapımda 50’sine merdiven dayayan Sakis Tolis’in konuk olduğunu söyleyeyim. Bu arada grup fotosu, şimdiki kadrodaki müzisyenleri içeriyor. Albüm, bu yaşlı yaşlı adamların işi, aman dikkat. Umarım yeni ekip de Order of the Ebon Hand’in şanına yaraşır işler yapmaya devam eder.