Metal dünyası harika gruplarla dolu. Bazıları herkesçe biliniyor, bazıları belirli sebeplerden dolayı geri planda kalıyor. Bugün bu grupların geri planda kalanlarından birini konuk ediyoruz. 1988’de kurulan ve 1989’da çıkan “Shattered Existence” ve 1990’da çıkan “For Whose Advantage?” ile İngiltere’nin thrash metale hediyesi olarak görülen XENTRIX, ne yazık ki o a kadar da büyük bir etki yapamamış ve bilenin bildiği thrash metal cevherlerinden biri olmakla yetinmişti.

1992 ve 1996’da çıkardığı 2 albümle vasatı aşamayan XENTRIX, 1996 çıkışlı “Scourge”dan 23 yıl sonra yeni albümü “Bury the Pain” ile geri döndü. Thrash metal gruplarının geri dönüşü, bildiğimiz gibi metal adına 2000 sonrasının en popüler fenomenlerinden biri. Bunlardan bazıları harbiden hayvan gibi dönüşler yaparken, bazıları da “biz de dönmüş olalım” tadında, olmasa da olur dönüşler yapıyorlar.

XENTRIX’in 23 yıl aradan sonraki geri dönüşü, bunların ortalarında duran ve akıl almaz bir şey sunmasa da grubun değerini eski nesillere hatırlatan, yeni nesillere gösteren bir yapıda. Mükemmel ilk iki albümünde sürekli değişen riflerle bezeli, yaratıcı ve dinamik bir thrash metal sunan XENTRIX, kimi kadro değişikliklerine de gittiği dönüş albümü “Bury the Pain”de eski karakterini daha modernize edilmiş bir karakterle sunuyor.

Bu değişikliklerin en önemlisi, ilk iki albümdeki vokalist/ritim gitarist Chris Astley’nin yerini bu albümde Jay Walsh’un almış olması. XENTRIX ilk iki albümünde vokal namına aşırı derecede karakteristik, “ZENTRİKS İŞTE BU VOKALDİR ULAĞNN!!” tarzı bir duruş benimsemediğinden, Walsh’un vokalleri de grubun bu daha yeni nesil thrash metal kimliğine gayet iyi şekilde oturmuş.

Burada esas soru, XENTRIX’in bu yeni nesil thrash metal kimliğinin gerekli olup olmadığı.

“Bury the Pain”e baktığımızda XENTRIX’in ilk iki albümünün old-school havasından ziyade, güçlenen prodüksiyon ve kayıt teknolojilerinin de etkisiyle daha çağdaş bir sound’a kaydığını görüyoruz. Grup güçlü gitar sound’u ve daha groovy anlayışı sayesinde akıllara TESTAMENT’ı, yer yer LAMB OF GOD’ı, belli oranda ANNIHILATOR’ı ve “Killing Peace” sonrası ONSLAUGHT’u getiren bir thrash metal sunuyor. Bu bir eleştiri değil, zira adamlar 23 yıl beklemiş ve böylesi bir geri dönüşte ne yapacakları tamamen kendilerini ilgilendirir. Elbette “For Whose Advantage? II”yi de yapma yoluna gidebilirlerdi, ancak onlar güne uymayı seçmişler.

Bu durum bir yandan XENTRIX’in güne ayak uydurmasını sağlarken, bir yandan da biraz “herkes gibi” olmasını sağlamış. Türleri farklı olmasına rağmen mesela bir SATAN, geri döndükten sonra da eski karakterini korumuş ve sayısız yeni hayran kazanmıştı. XENTRIX’in thrash metali ise, özellikle de ilk iki albümünün kalitesi ve farklılığı düşünüldüğünde biraz fazla muadili olan bir portre çiziyor. Albümü dinlerken rahatsız eden, kulağa batan hiçbir şey yok, her şey tertemiz, cayır cayır çalınmış.

Ancak şarkıların uzun ömürlü olup olmadıkları noktasında biraz durup düşünmek gerekebilir. Kaliteli thrash metal, iyi yazılmış ve icra edilmiş besteler, dilediğiniz takdirde sizi epey bir coşturacak şarkılar. Bu sizin için yeterliyse “Bury the Pain” görevini layıkıyla yerine getiriyor. Ama yine ONSLAUGHT’tan örnek verirsem, EXODUS’tan örnek verirsem, HEATHEN’dan, ARTILLERY’den örnek verirsem, XENTRIX’in dönüşü biraz orta şekerli kalıyor.