Bir kısmı aktif olmasa da sayıları şimdilik iki elin parmaklarını geçmeyen İzmir black metal sahnesindeki grupların zaman içinde iyi eserler verdiğini ifade etmek lazım; bunun en yakın örneklerinden biri şüphesiz İzmirli Zifir ve 2017 çıkışlı albümüydü.
Black metalin İskandinav ülkelerinde varlığını iyiden iyiye hissettirdiği 1997 yılında kurulan Tagraht da türün, soğuk ve karanlığın yüzünün İzmir’deki temsilciğini yapıyordu. Hatta 2000 yılında yayınladığı “Demonic Incarnate” adlı demosuyla da “kara sanat”a dair hünerlerini gösterdi ancak oluşum katıldığı festivaller ve düzenlediği konserlerin ardından 2003 yılında dağıldı. Grubun kurucularından Altarhan ve 1999 yılında gruba dâhil olan Sabathan’ın Tagraht’ı 2017 yılında yeniden aktif hâle getirme kararı ise yalnızca grup için değil İzmir black metal sahnesi için önemliydi.
“Nihilistic Catharsis” tekrar bir araya gelen Tagraht’ın kayıtlarına geçen sene başladığı parçalarından oluşan bir EP. Üç parçadan oluşan yapım kısa ama oldukça vurucu, bunu baştan söyleyelim. Her bir parçanın kendine has bir karakteri var ve her birinde Tagraht’ın bu müziği yorumlayışındaki keskinlik, rahatlıkla hissedilebiliyor. Grubun takdir edilesi bir yanı da bestecilik tarafına gösterdiği özen. Şarkılardaki çiğliği ve tekinsizliği hiçbir suretle paravan olarak kullanmayan oluşum, eserin liriklerine uygun müziği dinleyiciye sunuyor.
EP’ye adını veren eser, adeta nihilist arınmayı temsil edercesine kendi içinde değişip dönüşürken kozmik ahenksizliği ele alan ikinci eser ise adının hakkını, ana rifi ve ana rifin farklı notalar üzerinden taklidiyle veriyor.
Grup, parçanın bestesini yaparken bunu mu murat ediyordu bilinmez ancak ben bir dinleyici olarak birkaç dinlemede böyle bir çıkarım yapabiliyorsam, ortada müzikal bir başarı vardır diyebilirim rahatlıkla. Tagraht asıl bombayı ise son parça “The Chain of Exile” ile patlatıyor. Tavizsiz, alıştırmasız çat diye giren seri blast beat’lerle start alan eser, öfkesini yitirmeden devam ederek EP’yi sonlandırıyor.
Bu noktada, parçalara büyük değer katan vokaller için ayrı bir parantez açmak gerekli. Mikrofon gerisinde olan Altarhan, 20 yılı aşkın zamanlık birikimini, olabilecek en rafine ve en güçlü şekilde şarkılara yansıtıyor. EP’nin karanlık dozunu yükselten vokaller, gerek şarkılarla gerekse yaratılan sound’la kusursuz bir uyum gösteriyor.
Kendi adıma hem “Nihilistic Catharsis” EP’sinden hem de Tagraht’ın sahnelere yeniden döndüğünden duyduğum memnuniyeti belirtmeliyim. Oluşumun bundan sonra vereceği eserlerin en az EP kadar başarılı ve kıymetli olacağını düşünüyorum. Umarım yeni materyaller için Tagraht bizleri çok fazla bekletmez.
Loading ...