“Kulağıma hoş gelen her şeyi dinlerim,” veya “Bana güzel zaman geçirten filmleri izlerim,” gibi ifadelerden hazzetmiyorum. Böyle cümleler, bana uzun zamandır bir şey ifade etmiyor. Bu sözleri söyleyenleri de doğrudan bir müziksever ve sinema tutkunu olarak adlandırmamayı geçtim, her iki sanat dalında verilen eserlerin tam olarak hangi yönlerini beğenip de o yönleri barındıran eserlere zaman ayırdıklarını da cümleye dökmedikleri/dökemedikleri için örnekteki gibi cümleler sarf edenlere, -en azından konu sanat olduğunda- mesafeli yaklaşıyorum. Tabii doğduğumdan beri bu sanat dallarından anladığımı iddia etmiyorum. Eskiden çok konuşulan hangi filmler varsa onlar üzerine sohbet eder, ilgili filmleri takip etmeye çalışırdım. Zaman içerisinde yönetmenleri tanıyıp onların görsel stillerini ve ele aldıkları hikâyeleri ilk etapta mantıklı bulmadığım ama filmin seyri doğrultusunda “Herif amma yapmış be!” dediğim kadraj tercihlerini anladıkça, filmlere, yönetmenlerine göre zaman ayırmaya başladım.
Çoğu defa söylediğim gibi her gün onlarca grubun çıktığı ve yeni materyallerini video stream servisleri aracılığıyla müzikseverlere duyurmaya çalıştığı son yıllarda, kadrosunda, daha önceki işlerini bildiğim, tanıdık sîmâların yaptığı işlere dinlemek üzere öncelik veriyorum. “Kosmískur hryllingur” da Chaos Moon, Ringarë ve Gardsghastr projelerinden tanıdığımız Alex Poole’un bir diğer projesi olan ve vokallerinde, Misþyrming’in nefret dolu haykırışlarından sorumlu D.G. kişisinin yer aldığı Skáphe ile İzlanda’nın black metaldeki yükselişinde rol alacağını düşündüğüm Wormlust’ın ortaklaşa çalışması.
Saykodelik black metal başlığına alınabilecek nitelikteki “Kosmískur hryllingur”, ağırlıklı olarak İzlandalı arkadaşların imzasını ve Poole’un, az önce yönetmenler için de söylediğim görsel stilin, işitsel cephedeki versiyonunu taşıyor. Aynı/benzer kategoride sayılan Oranssi Pazuzu gibi grupların işlerine benzemek gibi bir yanlışa düşmeyen yapım; takip edilebilir melodi/rif döngülerinden uzak, uzaklara dalıp dinlenebilen, dinlendiği ölçüde anlaşılan, anlaşıldığı seviyede sevilen, sevildiği oranda döngüye alınabilecek bir iş.
Bu cenahta, 2019’a damga vuracak albümlerden biri “Algleymi”deki performansıyla yüz güldüren D.G., “Kosmískur hryllingur”da da öfkesini hiçbir suretle dizginlemiyor, müziğin sunduğu gizemli ve karanlık havaya, bana göre gizemli ve karanlık sesiyle eşlik ediyor.
Wormlust’ın 2013 çıkışlı “The Feral Wisdom”ı ile bol atmosferli black metal olayına bambaşka bir boyut katan Hafsteinn Viðar Lyngdal ise zihninde biriktirdiği halüsinojen etkili notaları, hassas tartı kullanmaksızın el yordamı ve göz kararıyla şarkılara enjekte ediyor.
Tüm bu hengâmede davul taburesinde ise Véhémence albümünde harikalar yaratan Thomas Leitner oturuyor; şarkılara kendi meşrebince eşlik ediyor. Ortaya çıkan iki parça da nihayetinde, yapımın adında olduğu gibi “Kozmik Korku”ya dönüşüyor.
Her black metal dinleyicisinin beğenmeyeceği “Kosmískur hryllingur” daha deneysel işlere zaman ayıran, yeniliklere açık, süresi 5 dakikayı geçen şarkıları dinlerken sıkılmayan müzikseverlere hitap ediyor. Defalarca dinlense bile akılda çok fazla şey kalmaması için sanki özel tasarlanan yapım, işitsel deneyim kavramının içini fazlasıyla dolduruyor. Eğer deneysel ve bol atmosferli işlere meraklıysanız, Skáphe & Wormlust’a kulak verin derim. Bu arada yapımın hem dijital hem de plak versiyonunun 666 dolardan satıldığını belirtmek isterim.
“Kulağıma hoş gelen her şeyi dinlerim,” veya “Bana güzel zaman geçirten filmleri izlerim,” gibi ifadelerden hazzetmiyorum. Böyle cümleler, bana uzun zamandır bir şey ifade etmiyor. Bu sözleri söyleyenleri de doğrudan bir müziksever ve sinema tutkunu olarak adlandırmamayı geçtim, her iki sanat dalında verilen eserlerin tam olarak hangi yönlerini beğenip de o yönleri barındıran eserlere zaman ayırdıklarını da cümleye dökmedikleri/dökemedikleri için örnekteki gibi cümleler sarf edenlere, -en azından konu sanat olduğunda- mesafeli yaklaşıyorum.
Çok güzel bir giriş olmuş. Kritikten alakasız olarak bu ifadeye katıldığımı belirtmek isterim. Sevdiğini tanımlayamayan insan gerçekten ya yeterince anlamıyor, odaklanmıyor ve kıymet vermiyordur ya da ince düşünceden yoksundur.
@9yearsago, Şu yorumu tamamen olumsuzlasam (Haldun Taner Ayışığında Çalışkur hesabı), benim düşüncelerime/hislerime baya yaklaşırız heraldi. :)
Bende de yıllar ilerledikçe tecrübenin kendisi daha da öne çıkıyor, eser hakkında edilen lafların kıymeti azalıyor. Hatta bana yorum işi de kendi içinde bi ürün/hikaye yaratmak gibi geliyor. Yazan/konuşan için de dinleyen/okuyan için de. Yine içinde birşeyleri gıdıklıyorsa keyif alıyorsun, iyi bir şarkı dinlerken ya da film izlerken olduğu gibi.
Yani şu dünyada kimi işsiz ve rahat bıraksan ya şarkı söyler dans eder, ya bir hikaye izlemek okumak ister. Derin bi yerlere dokunuyo bu keyif bence. Bebeğin birşey görüp hayretten bağırması gibi. Kelimelerin kavramların sembollerin takıldığı yerden daha derin bir yer. Açıklayabilmekle kıymet vermek arasında o kadar yüksek bi korelasyon olmayabilir bence.
Böyle sol beyni aradan çıkardıkça keyif aldığım şeylerin skalası da epey genişlemeye başladı. Salak pop şarkıları olsun, formule popcorn filmler olsun.. Tabi çoğunluğu değil. :)
Böyle diyorum da yaz ulan dersen yazarım neyi neden sevdiğimi, eninde sonunda benim için çok anlamlı birşey olmasa da.. Böyle sanatın S sini büyük yazıp da içini dolduramayan insanlar da var, belki ilk cümleler onlardan bahsediyo. Yani.. Ben üzerime alınıverdim.
Falan. Zaten gece gece ne kaşınıp yazdıysam, şimdi cevap gelse yarın mobilden yazmak zorunda kalıcam. Yontamadığım iki parmak ve captcha görmekte zorlanan bi browser ile. Bu keyif almadığım bi tecrübe olacak.
SKÁPHE isimli grubu (nasıl okunduğunu bilmiyorum) çok seviyorum. Yazıyı görünce bütün albümlerini bir daha döndürme isteği uyandı. Uzun zaman olmuştu dinlemeyeli. İyi olacak. İnsan psikolojisi böyle müziklere bazen ihtiyaç duyuyor.
Loading ...
“Kulağıma hoş gelen her şeyi dinlerim,” veya “Bana güzel zaman geçirten filmleri izlerim,” gibi ifadelerden hazzetmiyorum. Böyle cümleler, bana uzun zamandır bir şey ifade etmiyor. Bu sözleri söyleyenleri de doğrudan bir müziksever ve sinema tutkunu olarak adlandırmamayı geçtim, her iki sanat dalında verilen eserlerin tam olarak hangi yönlerini beğenip de o yönleri barındıran eserlere zaman ayırdıklarını da cümleye dökmedikleri/dökemedikleri için örnekteki gibi cümleler sarf edenlere, -en azından konu sanat olduğunda- mesafeli yaklaşıyorum.
Çok güzel bir giriş olmuş. Kritikten alakasız olarak bu ifadeye katıldığımı belirtmek isterim. Sevdiğini tanımlayamayan insan gerçekten ya yeterince anlamıyor, odaklanmıyor ve kıymet vermiyordur ya da ince düşünceden yoksundur.
24.06.2019
@9yearsago, Şu yorumu tamamen olumsuzlasam (Haldun Taner Ayışığında Çalışkur hesabı), benim düşüncelerime/hislerime baya yaklaşırız heraldi. :)
Bende de yıllar ilerledikçe tecrübenin kendisi daha da öne çıkıyor, eser hakkında edilen lafların kıymeti azalıyor. Hatta bana yorum işi de kendi içinde bi ürün/hikaye yaratmak gibi geliyor. Yazan/konuşan için de dinleyen/okuyan için de. Yine içinde birşeyleri gıdıklıyorsa keyif alıyorsun, iyi bir şarkı dinlerken ya da film izlerken olduğu gibi.
Yani şu dünyada kimi işsiz ve rahat bıraksan ya şarkı söyler dans eder, ya bir hikaye izlemek okumak ister. Derin bi yerlere dokunuyo bu keyif bence. Bebeğin birşey görüp hayretten bağırması gibi. Kelimelerin kavramların sembollerin takıldığı yerden daha derin bir yer. Açıklayabilmekle kıymet vermek arasında o kadar yüksek bi korelasyon olmayabilir bence.
Böyle sol beyni aradan çıkardıkça keyif aldığım şeylerin skalası da epey genişlemeye başladı. Salak pop şarkıları olsun, formule popcorn filmler olsun.. Tabi çoğunluğu değil. :)
Böyle diyorum da yaz ulan dersen yazarım neyi neden sevdiğimi, eninde sonunda benim için çok anlamlı birşey olmasa da.. Böyle sanatın S sini büyük yazıp da içini dolduramayan insanlar da var, belki ilk cümleler onlardan bahsediyo. Yani.. Ben üzerime alınıverdim.
Falan. Zaten gece gece ne kaşınıp yazdıysam, şimdi cevap gelse yarın mobilden yazmak zorunda kalıcam. Yontamadığım iki parmak ve captcha görmekte zorlanan bi browser ile. Bu keyif almadığım bi tecrübe olacak.
Hmm..
SKÁPHE isimli grubu (nasıl okunduğunu bilmiyorum) çok seviyorum. Yazıyı görünce bütün albümlerini bir daha döndürme isteği uyandı. Uzun zaman olmuştu dinlemeyeli. İyi olacak. İnsan psikolojisi böyle müziklere bazen ihtiyaç duyuyor.
Bu arada yapımın hem dijital hem de plak versiyonunun 666 dolardan satıldığını belirtmek isterim.
Yılmaz Özdil’in 2 binlik kitabı gibi