Oğuz Sel

Güçlü bir bilgisayar, yeni nesil bir oyun konsolu veya akıllı cep telefonu, kulaklık, bir yığın bağlantı kablosu ve tabii ki bir de VR başlığı. Ne için? Kendinizi, yaratılan sanal dünyaların içinde gibi hissedebilmek ve birtakım algı yanılgılarıyla sıra dışı deneyimler elde edebilmeniz için. Bana sorarsanız, özellikle sanal üç boyutlu dünyalara hevesli değilseniz ya da VR teknolojisinin biraz daha olgunlaşmasını bekliyorsanız, yaşamayı hedeflediğiniz sıra dışı tecrübelerin bir kısmını, müzik yoluyla da pekâlâ elde edebilirsiniz. Dinlemeye başladığınız andan itibaren gözlerinize kara bir perde indirip gerçeklik algınızla oynamaya başlayan “Slit Throat Requiem” bunun için gayet uygun albümlerden biri.

Gardsghastr, The Metal Archives kayıtlarına bile çok kısa süre önce giren bir oluşum. Erik Baker haricinde Chaos Moon’u teşkil eden tüm grup üyeleri ve en az bu müzisyenler kadar farklı oluşumlarda boy gösterip eserler veren Swartadauþuz müstear isimli arkadaş, Gardsghastr projesinin bir parçası.

ABD/İsveç ortak yapımı olan “Slit Throat Requiem” Chaos Moon üyelerinin Swartadauþuz kişisini üçe tek yakalamaları neticesinde hem icrâ edilen müziğin hem de oluşturulan atmosferin Chaos Moon’un son albümü kıvamında. Yalancı ya da gerçek klasik müzik elementlerini sıkış tepiş şarkılara yerleştirmek gibi bir gaflete düşmeyen oluşumun ortaya koyduğu müzik; Abigor, Emperor, Limbonic Art, Hecate Enthroned gibi grupların 1990’ların ikinci yarısında yayınladığı albümlerden esintiler taşıyor.

Hatta “Journey Through Stagnant Time and Misery” parçasının üçüncü dakikasında başlayan bölümdeki gitarlar, Borknagar’ın “Quintessence” albümündeki “Embers” parçasının gitarlarını andırıyor. Elbette bu basit bir andırma olmayabilir, zira Chaos Moon’un yanı sıra Ringarë projesinden de tanıdığımız Alex Poole (Esoterica) kişisinin “Under Pale Moon”u nasıl açtığını, ilgili albümün kritiğinde anlatmıştım. Bunlar zeki ve black metal tarihini yemiş yutmuş adamlar, o yüzden işittiğimiz hiçbir şey rastgele olmayabilir, her an şarkıların bir yerlerinden göndermeler çıkabilir.

Albümler hakkında konuşurken zaman zaman kullandığım bir “nefes aldırmıyor” ifadesi vardır, bunu seri blast beat’li davullar için de kullanabiliyorum, karışık gitar partisyonları için de. “Slit Throat Requiem” ise eşine az rastlanır atmosferiyle nefes aldırmıyor. Şarkılar, elinizden tutup daha önce hiç gitmediğiniz bir koyda, Ay’ın yüzünü göstermediği zifiri karanlıkta sizi denize girmeye teşvik ediyor. Melodilerin büyüleyici etkisine kapılıp karşı koyamadan denize giriyorsunuz ama bir şeylerin yanlış olduğunu da çok geçmeden anlıyor, denizden çıkmak istiyorsunuz. Gitarlar bir taraftan, davullar diğer taraftan, kollarınızı ve bacaklarınızı bağlıyor, iç ürperten vokaller sizi denizden çıkmamanız yönünde uyarıyor; inatlaştığınız vakit müziği oluşturan tüm unsurlar bir olup başınızın üstünde baskı oluşturup sizi suyun derinliklerine, tanıklık etmekten kaçınacağınız karanlıklara doğru yolculuğa çıkarıyor.

Parçaların seyriyle ters düşebilecek veya tam olarak şarkılarla bağdaştıramayacağımız ürkütücü ses olaylarına başvurmadan gayet karanlık, kasvetli, tadı damağınızda kalacak seviyede 1990’lar esintili, buz gibi atmosferli bir albüm yapmış Gardsghastr. Heriflerdeki üretkenliğe, yaratıcılığa, grup üyelerinin bu müziğin geçmişine olan bağlılığına da hayranım. Gruplar değişse de albümlerin çıkış yılları ve tarzları farklılaşsa da bu müziği üretenler, dinleyiciye aynı hissi, samimiyeti kolayca yansıtıyorlar. Black metalde senfonik ögelerden özellikle nefret etmiyor, atmosfer kelimesinden huylanmıyor ve yazıda adı geçen grupların müziklerine ilgi duyuyorsanız “Slit Throat Requiem”e zaman ayırmanızı öneririm.

Zaman su gibi akıp geçti ve PA 10. yılını kutlarken hazırladığım 300. kritik de kutlama haftasına denk geldi. 2016’nın mart ayında başladığım kritik hazırlama maceram, Ahmet’in hoşgörüsü ve PA okurlarının büyük sabrı neticesinde devam ediyor. Daha nice yazılarda görüşmek üzere diyor, huzurlarınızdan şimdilik ayrılıyorum.