Oğuz Sel

Biraz şansı, bolca yeteneği olan ve en az bir tane mastermind barındıran grupların, metalin alt türlerini şekillendirdiğine zaman içerisinde ya tanık olduk ya da bu grupların diskografilerini döndürdükçe gördük, öğrendik. İmkânı olan ama yeteneği kısıtlı gruplar ise türü şekillendiren isimlerin izinden gitmeyi tercih ettiler genellikle. Örnekler verip yazıyı boğmak istemiyorum ama işte bir tane Cannibal Corpse var, bir dolu ötekisi var; bir tane Deicide var, bir dolu diğerleri var, bir tane Dying Fetus var, bir dolu berikileri… Saymakla bitmez, hakikaten saymakla bitmez.

Konuyu daha en başından acımasızca Beheaded’a getireceğimi anlamışsınızdır. Maltalı grubun iki sene önce çıkan albümünü de yine ben ele almış, albüme dair olumlu yorumlarımı sıralamıştım. Orada da belirttiğim üzere grup yeni bir şey yapmıyor, 1990’lardaki death metal havasını 2017 yorumuyla dinleyicilerine sunuyor ve bunu da gayet başarılı şekilde yapıyordu. Fakat kesinlikle pas geçilmemesi gereken nokta, grubun “yeni bir şey yapmıyor” oluşuydu. Evet, bugün de türlerden bağımsız olarak yeni gruplar, Amerika’yı yeniden keşfetmiyor ama parçalarına “imza” niteliğinde ufak dokunuşlar yapabiliyor, bununla “Aha, bu işte XYZ grubunun işi işte!” dedirtmeyi başarabiliyor; hepsi bunu yapamıyor ama yapanlar yapıyor işte.

1991 yılından bu yana sahnede olup geçen neredeyse 30 yılı 6 albümle taçlandıran Beheaded, bu köklü geçmişine karşın, kendi diskografisi bile dikkatle incelendiğinde, ciddi git geller yaşayan, dikiş tutturamamaktan ziyade ne yapacağına bir türlü karar veremeyen bir profil çiziyor. Ekibin şu anki vokal koltuğundaki Frank Calleja gelmeden önce gayet taş gibi Dying Fetus’un eskilerini andıran işler yapan grup, yeni vokalle birlikte biraz daha farklı bir rota çiziyordu kendisine. Bir yerde kendini biraz daha Hour of Penance çizgisine çekiyor ve bu durum, 2017 çıkışlı albümde de kendini hafiften gösteriyordu. Suffocation’ı andıran pasajlar, Hour of Penance’ın güçlü olduğu etkileyici rif/patlayıcı sound ikilisiyle bir araya geliyor, bayağı bayağı dinlenebilir bir iş çıkıyordu ortaya.

Son birkaç albümünü Unique Leader Records’tan çıkardıktan sonra türdaşı Hour of Penance gibi Agonia Records’a geçen (grupların davulcuları da ortak, bu da mı tesadüf?) Beheaded, 2019’un en acı sürprizlerinden birini yaptı ve çıkarmasaydı daha evlâydı diyebileceğim “Only Death Can Save You”yu yayınladı. İlk albümünü yayınladığı 1998 yılından bu yana yaptığı savrulmaların bence en tutarsız ve en başarısızını gerçekleştiren Behaded, rif yoksunu, yaratıcılık fukarası, sound düşkünü, eşşoğlueşşek bir albüm hazırlamış bize. Yapımın müzikalite tarafını masaya yatırıp incelemek gerekiyor ama heriflerin ciddi bir kolaycılığa kaçtığını rahatlıkla söyleyebilirim. Şarkıları dinlerken bazen “Aaa bu Dying Fetus lan!” diyorsunuz, “Embrace Your Messiah” parçasına geldiğinizde “Oha Kataklysm’in iki farklı şarkısını, parçanın girişi olarak dönüştürmüşler!” diye yorumlar yapabiliyorsunuz, albüme adını veren parçaya geldiğinizdeyse nedense aklınıza, ismini artık yazmaktan benim utandığım black metal grupları getirebiliyorsunuz. Kardeşim, dinlerken ben utandım, siz bu şarkıları yazarken/kaydederken hakikaten utanmadınız mı yahu? Yok muydu albüm bitince şarkıları inceleyecek, değerlendirecek birileri çevrenizde?

Sinir katsayımı daha fazla yükseltmemek için sound kısmına balıklama dalıp yazının sonlarına doğru ulaşmak istiyorum. İki sene önce yayınladığı albümdeki güçlü bas tonlarının, vurucu sound’un yerinde yeller esiyor; Dismember’ın “Death Metal” zamanlarını andıran ama epey baskılanmış gitar tonlarına eşlik eden basları duymak için özel çaba sarf etmek gerekiyor. Onun yerine davul kick’lerinden duyulan baslar var ve maalesef onlar da bir süre sonra baygınlık veriyor. Şakır şakır trigger’lı davul dinlemeye bayılırım, öküz kazımaların hastasıyım ama rifsiz kazıma hakikaten tat vermiyor, aksi, bana şarkının zayıflığını örtbas etme çabası gibi geliyor, kusura bakmasınlar.

Albümü Spotify’dan dinlemeye başlamadan önce Agonia’nın YouTube sayfası üzerinden dinliyordum. Yorumlara bakayım, millet ne yazmış dedim kendi kendime ve en az albümün kendisi kadar beni yerin dibine sokan mesajlaşmalara denk geldim. Birkaç yorumcu albümü beğenmediğini farklı şekillerde dile getirmişler. Beheaded Official hesabı da o yorumculara açmış ağzını, yummuş gözünü. Ya kardeşim, çocuk musunuz, mal mısınız? Koskoca grupsunuz ulan KOSKOCA GRUPSUNUZ. Gelen yorumlara eyvallah deyin geçin ya da daha usturuplu yanıtlar verin ki millet helal olsun desin geçsin. Fakat bu ne? Saçma sapan laf geçirmeler falan.

Neyse, süper mega düzeyde uzattığımın çok farkındayım. Türe meraklıysanız, bu albümden çok daha iyilerini zaten dinlemişsinizdir. İşten eve yorgun argın gelip buzdolabında üç gündür durarak kurumaya başlayan salçalı makarnayı kaşıklarken aklınıza Malta’ya gidip sağlam bir tatil yapma fikri, bu fikirler birlikte “Beheaded Maltalı bir gruptu di mi ya?” gibi düşünceler gelirse, “Only Death Can Save You”ya zaman ayırıp albümü dinleyin.