Metalde senfonik ögeler konusunda epey ince bir çizgide duruyorum. SEPTICFLESH gibi yapıldığında bayılıyor, diğer pek çok örneğine ise dayanamıyorum. FLESHGOD APOCALYPSE (kopyaladım) Perugia gibi küçük bir şehirden çıkan ve yıllardır verdikleri emekle bugün geldikleri yeri hak eden bir grup. Bir önceki albümleri “King”in ardından iki gitaristini de kaybeden grupta, takip edenlerin hatırlayacağı üzere davulcu Francesco Paoli olaya el koymuş ve hem davul hem gitar hem de vokal görevlerini üstlenerek bir gövde gösterisine başlamıştı.

Aslında bu bir küllerinden doğma veya kendini aşma değildi. Paoli zaten FLESHGOD APOCALYPSE (yapıştırdım) denen bu kalabalık, alengirli karakterdeki müzikal oluşumun arkasındaki esas beyin gücüydü; en basitinden “King”deki 12 şarkının 10’unun bestesinden sorumlu, komple bir müzisyendi.

Bu durum gerçekten de ilginç bir şeyle sonuçlandı ve belki de metal tarihinde ilk kez, iki gitaristini de kaybeden bir grup yeni eleman almadan, kadrosunu 5’ten 3’e düşürerek yeni albümünü çıkardı.

İlk paragrafa dönersek, FLESHGOD APOCALYPSE’in senfonik kimliği bana bazı albümlerde yeterli, bazılarındaysa biraz fazla geliyordu. Bence “Oracles” ve “Agony”deki sertlik ve orkestra tam kıvamındaydı. Lakin “King”de biraz fazla metal/film müziği durumu vardı ve bir yerden sonra beni yoruyordu. İnsanın doğayla olan ilişkisinden ve bu ilişki içerisindeki zehirden bahseden “Veleno” (İtalyanca “zehir”) ise bu dengeyi bana kalırsa mükemmel bir noktada kuran ve bu sebepten neredeyse en sevdiğim FLESHGOD APOCALYPSE albümüne dönüşen bir yapıt.

Grup albüm temasını insanın kendini çeşitli şekillerde zehirlemesi üzerine kurmuş. Etrafını kendi ürettiği zehirlerle mahveden, çevreyi kirleten, canlıları yok eden insanoğlu; anlamlandıramadığı ve yetemediğini düşündüğü birtakım kavramları da yine kendini zehirleyerek açıklamaya, acısını dindirmeye çalışıyor. Uyuşturucu kullanarak gerçeklerden kaçmaya, dini kullanarak kendini ve kitleleri zehirleme yoluna gidiyor. Grup bu temayı albümün tümüne yedirmiş. “Sugar”da insanın şekerle kendini zehirlediğinden, “Worship and Forget”te din sayesinde kendi gözünü körleştirip bir nevi zihnini zehirlediğinden bahsediyor.

Tüm bunları da bana kalırsa bugüne kadarki en dengeli ve üzerinde düşünülerek yazılmış müzikleri eşliğinde anlatıyorlar. Albümdeki sertlik, melodiklik, akılda kalıcılık, opera kısımlar, orkestra varlığı, beste çeşitliliği gerçekten çok uyumlu, yerli yerinde ve etkileyici. Paoli davulda da vokalde de gitarda da çılgın atıyor, FLESHGOD APOCALYPSE’i resmen kişisel portfolyosu gibi sunarak bir tür mastermind hüviyetine bürünüyor. Şarkıların büyük kısmı, senfonik olmak adına boş yapan gösterişli pasajlara boğulmuyor, çatır çatır kazımasyon rifler piyano ve yaylı deryasının altında güme gitmiyor.

Dört albümdür soprano vokalleriyle gruba destek olan Veronica Bordacchini yer yer şarkılara sanatsal ve dramatik bir hava katsa da, soprano vokal muhabbetini metal dinlemeye başladığım ilk günden beri hiç sevemediğimden “The Day We’ll Be Gone” gibi soprano kadın vokal ağırlıklı şarkıları hiçbir şekilde sevemiyorum. Aynı şekilde “Embrace the Oblivion”ın da biraz fazla güvenli sularda yüzen, fazlasıyla tahmin edilir, çok bir özelliği olmayan bir şarkı olduğunu düşünüyorum. Dolayısıyla bu 62 dakikalık albümün son 16,5 dakikası benim için büyük oranda yok hükmünde ve sonraki dinlemelerimde bu son 3 şarkıyı dinleyeceğimi sanmıyorum. Bunlar haricinde “Veleno” gayet dolu dolu, akıllıca planlanmış bir metal sunuyor. “King”den sonra yaşanan eleman değişiklikleri sonrasında kalan üç eleman “iyicene coşalım, her şeyi abartalım, ne kadar devasa olduğumuzu gösterelim” hissiyatıyla abartılı senfonik olaylara saparlar mı acaba diye düşünmüyor değildim. Lakin grup bunun tam tersini yapmış ve aşırı yüksek sesle bağırmaktansa bu denli arınmış, odaklanmış, kendini bilen bir kimlik ortaya koymayı seçmiş. Bu hâliyle grubun çok yerinde bir karar verdiğini düşünüyorum (“King” incelemesinin son cümlesini kes).

Özellikle ilk üç şarkısı itibarıyla 14 dakikalık harika bir başlangıç yapan ve karakteri gereği çeşitli yükselme ve alçalmalarla dramatik tarafını da yansıtmayı başaran “Veleno”yu, SEPTICFLESH’in bana kalırsa kusursuz kullandığı orkestra kıvamını sevenler ve FLESHGOD APOLAYPSE’in kimi albümlerindeki senfonik unsurların diğer dinamikleri baltaladığını düşünenler başta olmak üzere cafcaflı ve deli deli death metal seven herkese öneriyorum. Belki aklınızı oynatmayacaksınız, ama bu tarz içerisinde gayet mantıklı düşünülmüş ve ustaca yazılmış şarkılar dinlediğinizi de büyük ihtimalle hissedeceksiniz.

Not: Madem başlıkta adını andık…