Metal dünyasındaki kimi gruplar zaman içinde popülerleşmelerine bağlı olarak hem bir kısım dinleyicilerin gözünde hem de kendi müzikal gelişimlerinde bir yıpranmaya uğruyorlar. Zamanında yaptığı işlerle son derece orijinal, son derece kaliteli şeyler sunan kimi gruplar artan popülariteleriyle zaman zaman bayıklaşıyor, zaman zaman salaklaşıyorlar.
İlk çıktığı dönemde pek az gruba benzeyen, son derece kişilikli, hayvan gibi, taş gibi metal yapan AMON AMARTH’ın zaman içinde dev bir gruba dönüşerek kitlesini genişletmesi hem dinleyiciler hem de grup adına farklı yansımalara yol açtı. Doksanların ortalarında bir avuç insanın bildiği bu vahşi Viking metal savaşçıları, zaman içinde melodik death metalin MANOWAR’una dönüşerek kitlesi içinde ayrışmalara neden oldu.
Grubu “The Avenger”dan itibaren takip eden ve “With Oden on Our Side” da dâhil ilk dönem işlerine bayılan biri olarak zaman içinde AMON AMARTH’ın tahmin edilebilirliği ve kendini tekrarlamasından dolayı sıkılmaya, heyecanımı yitirmeye başladım. Her ne kadar gruba dair yazdığım kritiklerde albüme objektif bakmak adına kişisel düşüncelerimi bir nebze törpülesem de, içimin bir köşesinde “albüm olsun diye yapmışsınız işte, seneye birkaç şarkı dışında hatırlamam” düşüncesi net şekilde yerleşiyor, güçlendikçe güçleniyordu.
Şu anda grubun son üç albümüne baktığımda, şarkı isimlerinden nasıl başladıklarını, nakaratlarının nasıl olduğunu hatırladığım “Surtur Rising”de 3, “Deceiver of the Gods”da 2, “Jomsviking”de ise 1 şarkı var. Bu elbette ki benim bu albümlerin çıkışından bu yana geçen sürede dinlediğim farklı şeylerin çok fazla artmasıyla, PA’dan dolayı sürekli yeni bir şeyler dinlemek durumunda oluşumla alakalı bir durum. Lakin aynı sayıların önceki albümlere baktığımda 7 ila 9 olması, AMON AMARTH’a dair azalan heyecanımın açık ve net bir göstergesi.
Bu durumun ışığında ağzımdaki baklayı çıkarıyor ve AMON AMARTH’ın en azından kendi adıma büyük ölçüde tükendiğini söylüyorum. Güzel zamanlar geçirdik, coştuk eğlendik ancak şu anda AMON AMARTH sadece ve sadece Viking ekmeği yiyen, sürekli aynı ortalama şarkıyı yapan bir gruba dönüşmüş durumda. Evet Johan Hegg, boynuzdan bira içmek, pervane gibi kafa sallamak falan güzel ama bu kadar tahmin edilir, bu kadar aynı şablondan çıkma şarkılarla nereye kadar gidebiliriz gerçekten bilmiyorum.
Onlar mutlaka gideceklerdir; sonuçta konsept çekici, metale aç kitleler için gayet sevilesi bir şey sunuluyor. Lakin grubu 20 yıldır dinleyen benim gibiler için AMON AMARTH artık mazide kalan güzel anları hatırlatan, bugünse o anılardaki kişi ve olayları biraz değiştirerek tekrar tekrar anlatan bir şeye dönüşmüş durumda. Belki müziğin doğal evriminde zaten olması gereken budur; tanışma, hayran kalma, alışma, kanıksama, sıkılma, terk etme… Ama şu şarkılara bakınca AMON AMARTH’ın, kendilerinin de ifade ettiği üzere gerçekten hep aynı müziği yapmakla lanetlendiğini ve benim de buna sabır gösteremediğimi görüyorum. Belki bu hezeyanım içinde olayı kaçırmış, “Berserker”in değerini bir miktar ıskalamış olabilirim, ama bunun da sürecin doğal bir sonucu olduğunu düşünüyorum.
Geçen 20 yılı düşündüğümde tüm bu evreleri yaşadığımı ve şu anda da sıkılma ile terk etme arasında bir yerde durduğumu görüyorum. Bunun ne kadarı benim suçum ne kadarı AMON AMARTH’ın suçu pek emin değilim, ama şöyle bir bakınca ben hep sabittim, hep buradaydım, sevmeye hazırdım.
Bu ilişkinin devam etmesi adına doğru kararları vermesi gereken onlardı. Bu yüzden sırf ilişkiden kurtulmak için “Sorun sende değil, bende” diyecek de değilim.
Kadro Johan Hegg: Vokal, sözler
Olavi Mikkonen: Gitar
Johan Söderberg: Gitar
Ted Lundström: Bas
Jocke Wallgren: Davul
Şarkılar 1. Fafner's Gold
2. Crack the Sky
3. Mjolner, Hammer of Thor
4. Shield Wall
5. Valkyria
6. Raven's Flight
7. Ironside
8. The Berserker at Stamford Bridge
9. When Once Again We Can Set Our Sails
10. Skoll and Hati
11. Wings of Eagles
12. Into the Dark
Elbette zevkler ve renkler, fakat ben albüme bayıldım! Twilight of the Thunder God’tan sonra jenerik albümler yapmaya başlamışlardı. Bu albüm ise orijinal ve gaz!
Son albumleri begenenler Amon Amarth dinlemeye Twilight ile baslamistir. Asla bizler gibi Fall Through Ginnungagap dinlerken hissettiklerimizi hissedemeyecekler. Acik konusayim, su velet surusunden ciddi boyutlarda nefret ediyorum. Old Norse ve Viking arasindaki ayrimdir eski ve yeni Amon Amarth hayranlari. “Vikings! Shield wall!” ne kadar igrenc ve para kokan bir sarki sozudur?
“Once I was now I am no more
A burst of flames threw me into oblivion
The life I knew seems distant and unreal
A fading dream, a memory I can’t recall”
Sizler bu sozleri asla goremeyeceksiniz, duyamayacaksiniz. Biz bunlari dinlerken elimize balta alip savas sarkilari soyleye soyleye savasa gitmek istemedik. Mitolojiyi buram buram hissettik, aci cektik, istemsizce hayal ettik yanan koyler gorduk, intikamlar gorduk, vahset gorduk, Hristiyanlarla olan savaslari hissettik. Abi bunlar hicbir sey gormuyor cok yazik be. Shield waalll oley beeee boynuzdan bira beee. Resmen yas tutuyorum her cikardiklari albumden sonra. Twilight’tan bu yana guzel olan tek sey Surtur Rising album kapagiydi. Eskiden kimsenin begenmedigi (nedenbir bilmem) The Crusher albumune bugun dua ediliyor bu grubu ciddi ciddi dinleyenler tarafindan. North Sea Storm, Annihilation of Hammerfest, The Sound of Eight Hooves, Bastard of a Lying Breed, Thousand Years of Oppression, For the Stabwounds in Our Backs, Dragons Flight Across the Waves.. kusura bakmayin da yeni seyleri begeniyor olmaniz zevk meselesi falan degil.
@BasbugSaruman, the crusher albümünün hastasıyımdır. peter tagtren’in elinden çıkan tam bir abyss stüdyosu kaydına sahip. boru gibi gitar tonu ve karanlık atmosferi ile şahane bir albüm bana göre. şimdi ise harsh vokalli power metal grubuna döndüler. tremelo riffler yerine bayık melodik riffler ve formülüze şarkı yapıları var artık ve death metal grubu demek çok zor amon amarth için.
@BasbugSaruman, Şarkı isimlerine bakarak ah be abi diye içimi çektim resmen ahaha
Albümü dinlemedim o yüzden bir yorum yapamayacağım.Son dönemine baktığımda ise çok şükür “in flames karaktersizliği” görmüyorum.Hatta takdir ediyorum bu kadar popülerleşmelerini.Zor iş bence.
Pektabi benim de tercihim “Death in Fire”daki gibi ateş yakmak için çıra niyetine papaz kullanan Amon Amarth’dır.
Kızıyoruz falan da metal müziği bu zamanda pazarlamak 1980lere, 1990lara vs göre çok çok zor. Bu işi eline gözüne bulaştıran bir sürü grup da var. Hiç Amon Amarth fanı olmadım ama şu dinlediğim şarkılar In Flames’in rezilliğine vs kıyasla oldukça iyi kotarılmış. Sandığımızdan zor bir iş yapıyorlar bence…
@ali, Pazarlamayla bir ilgisi yok. Müzik pazarlansın diye yapılmıyor. Amaçları bu olsun ya da olmasın fark etmez. Ucuz, kalitesiz albümler yapıyorlar. Bahanelere sığınmamak gerek bence.
@Melkor, valla değilim:)… sevdiğim için değil ama cidden yaptıkları iş o kadar kolay gözükmüyor bana. Sadece tonları değiştirerek falan albüm sattıramıyorsun. In Flames hadi berbat ötesi de Arch Enemy’nin son zırvası, Soilwork’ün son albümü, Megadeth’in Super Collider’ı falan aklıma geldikçe en azından “meh”lik bir şey yani;))
Kaç senedir amon amarth yeni albüm yapmış haberleri bana versus the world diye bi albüm vardı lan.. diye hatırlatmak dışında başka bi boka yaramıyor. Bak bu sefer where silent gods stand guard açtım.
Bu adamlar Peter reis ile çalışmaktan vazgeçtikleri günden beri yavaş yavaş dibe doğru yola çıktılar zaten. Son albümleri içerisinde benim en beğendiğim Surtur Rising. Bir sürü gaz parça vardı en azından.
Neyse bu sene yeni Hypocrisy albümü geliyor. Melodeath açlığımız giderilecek.
Melkor ahaha aynen banada öyle oluyor.
baştan sona boş saniyesi olmayan, kendi türleri için bir klasik sayılacak tek albümleri versus the world tür.
bu albüm dışında içinde birkaç iyi şarkı olup idare eden bazı albümler ve içi bomboş albümler yaptılar.
oldschool metalci karizması yapmak için grubun en iyi işi daha grubun adı bile konmadan vocalistin odasında kaydedilen beş şarkılık demodur gibi laflarla gelenlere itibar etmeyiniz :))
aslında demek istediğim bir albüm hariç dinleyicilerini beklenti içine sokup heyecanlandıracak bir potansiyelleri olmadı hiçbir zaman
İlk dört parçayı dinleyince 9 puanı basmış oldum ama sonraki bazı parçalar boş, beleş, basmakalıp olmuş. Yine de ilk 4 parçanın hatırına 7 ye tıklardım.
Durmadan albüm çıkarmak zorunda olmaları hem grup hem de dinleyici açısından yıpratıcı bir şey.
Bochum DVD’si der geçerim.O Dvd’deki Amon Amarth asıl Amon Amarth’dır.
Hele ki The Pursuit Of Vikings, Guardians Of Asgaard tayfası evlerden uzak olsun ben Amon Amarth fanıyım diye dolanmasın.Soluğu Akmar’da alan poserler direkt son album tshirleri alıyorlar.
Amon Amarth, Once Sent from the Golden Hall, The Avenger, The Crusher, Versus the World’den sonra piyasa grubu olmaya başladı.
Fate of Norns
With Oden on Our Side
Twilight of the Thunder God
3′lüsünden sonra iyice özünden uzaklaştı.
Surtur Rising de bu devam etti ancak
Deceiver of the Gods da çöküş dönemi başladı(benim için)
Jomsviking’i zaten hiç beğenmedim
Berserker’le de iyice bitti.
Bence, önceden çok agresif tam anlamıyla anti-christ olan Johan’ın yoga öğretmeni olan eşiyle tanışması yoga yapmaya başlaması ve ateist olması bunda en büyük etken.
Eski havası yok artık Amon Amarth’ın,
Annihilation Of Hammerfest parçasındaki Thor etkisi yok, Last Pagan Blood’daki kardeşlik etkisi yok,
Arson’daki acı,öfke,çaresizlik hisleri yok
The Avenger’deki o çığlıklar yok,
Masters of War’daki o şiddet duygusunu We Shall Destroy’da hissedemiyorum,
The Dragon’s flight across the waves’deki savaş hazırlığını hissedemiyorum
Gods Of War Arise deki kazanılan şavasın bitişi ancak kaybedilen dostların da hüznünü hissettiğim gibi
Warriors of the North’da hissedemiyorum.
Olmuyor olmuyor olmuyor işte.
Kısacası, şimdi tamamen piyasa grubu oldu.
Bence çoğu insan biraz fazla yüklenmiş gruba. Tamam elbette şarkıların çoğunda bir copy+paste hissi var ama Jomsviking ve Deceiver of the Gods gibi 2 ortalamanın altında albümün üzerinden bu iyi geldi. En azından şarkılar kendini dinlettiriyor.
Surtur rising (2011)den sonra amon amarth bitti, artık dinlenicek hiçbir albüm yapamıyorlar.
Bilgisayar oyunu oynayanlar ubisoft adındaki firmayı bilirler, nasıl o herifler hep birbirine benzeyen oyunlar çıkarıyor, birini oynamışsan sonraki 3 oyunu da oynamış gibi oluyorsun, amon amarth da öyle
Metal müzik fanları neden bu kadar bağnazca, şu albüm veya şu zamanlar bu grup efsaneydi. Sonra bozdular, şu albümden sonra dinlemeye başlayanlar pooser vs.diyorlar. Arkadaşım valla bıktım ya. Yorumlara baktım da yani, Berserker albümü taş gibi albüm. Beğenmiyorsan beğenmedim de, herkes sizin gibi fanatik olmaya, müzik zevkini partizanlaştırıp, hoşuna gitse de kendi zihniyetindeki kalıplara uymuyor diye bok atmak zorunda değil. Kayıt kalitesi, kullanılan melodik nakaratlar vs. gayet on numara olmuş. Benim gayet hoşuma gidiyor dinliyorum ve Amon Amarth Twilight of the Thunder God, Deciever of Gods, Sulfur Rising ve Berserker gibi daha fazla iş ortaya koysunlar istiyorum. Yapsınlar dinleyeyim. Grubun müzikal gelişimi bu yönde olmuş, bir melodi ve şarkı yazım metodu kurmuşlar. Niye geriye dönsünler ki!
Loading ...
Elbette zevkler ve renkler, fakat ben albüme bayıldım! Twilight of the Thunder God’tan sonra jenerik albümler yapmaya başlamışlardı. Bu albüm ise orijinal ve gaz!
bokum gibi berserker
At Avrat Amon Amarth!
Son albumleri begenenler Amon Amarth dinlemeye Twilight ile baslamistir. Asla bizler gibi Fall Through Ginnungagap dinlerken hissettiklerimizi hissedemeyecekler. Acik konusayim, su velet surusunden ciddi boyutlarda nefret ediyorum. Old Norse ve Viking arasindaki ayrimdir eski ve yeni Amon Amarth hayranlari. “Vikings! Shield wall!” ne kadar igrenc ve para kokan bir sarki sozudur?
“Once I was now I am no more
A burst of flames threw me into oblivion
The life I knew seems distant and unreal
A fading dream, a memory I can’t recall”
Sizler bu sozleri asla goremeyeceksiniz, duyamayacaksiniz. Biz bunlari dinlerken elimize balta alip savas sarkilari soyleye soyleye savasa gitmek istemedik. Mitolojiyi buram buram hissettik, aci cektik, istemsizce hayal ettik yanan koyler gorduk, intikamlar gorduk, vahset gorduk, Hristiyanlarla olan savaslari hissettik. Abi bunlar hicbir sey gormuyor cok yazik be. Shield waalll oley beeee boynuzdan bira beee. Resmen yas tutuyorum her cikardiklari albumden sonra. Twilight’tan bu yana guzel olan tek sey Surtur Rising album kapagiydi. Eskiden kimsenin begenmedigi (nedenbir bilmem) The Crusher albumune bugun dua ediliyor bu grubu ciddi ciddi dinleyenler tarafindan. North Sea Storm, Annihilation of Hammerfest, The Sound of Eight Hooves, Bastard of a Lying Breed, Thousand Years of Oppression, For the Stabwounds in Our Backs, Dragons Flight Across the Waves.. kusura bakmayin da yeni seyleri begeniyor olmaniz zevk meselesi falan degil.
12.05.2019
@BasbugSaruman, ayrica Olavi’nin bunlara nasil dayandigini cok merak ediyorum. Sen boyle bir adam olamazsin ya
12.05.2019
@BasbugSaruman, the crusher albümünün hastasıyımdır. peter tagtren’in elinden çıkan tam bir abyss stüdyosu kaydına sahip. boru gibi gitar tonu ve karanlık atmosferi ile şahane bir albüm bana göre. şimdi ise harsh vokalli power metal grubuna döndüler. tremelo riffler yerine bayık melodik riffler ve formülüze şarkı yapıları var artık ve death metal grubu demek çok zor amon amarth için.
12.05.2019
@BasbugSaruman, Şu yorumun her kelimesine katılıyorum
13.05.2019
@BasbugSaruman, aşırı katıldım.
The Arrival of the Fimbul Winter, The Last With Pagan Blood, hey gidinin…
13.05.2019
@BasbugSaruman, Şarkı isimlerine bakarak ah be abi diye içimi çektim resmen ahaha
Albümü dinlemedim o yüzden bir yorum yapamayacağım.Son dönemine baktığımda ise çok şükür “in flames karaktersizliği” görmüyorum.Hatta takdir ediyorum bu kadar popülerleşmelerini.Zor iş bence.
Pektabi benim de tercihim “Death in Fire”daki gibi ateş yakmak için çıra niyetine papaz kullanan Amon Amarth’dır.
yine düşüncelerime tercüman olmuşsun ahmet abi eline sağlık
Kızıyoruz falan da metal müziği bu zamanda pazarlamak 1980lere, 1990lara vs göre çok çok zor. Bu işi eline gözüne bulaştıran bir sürü grup da var. Hiç Amon Amarth fanı olmadım ama şu dinlediğim şarkılar In Flames’in rezilliğine vs kıyasla oldukça iyi kotarılmış. Sandığımızdan zor bir iş yapıyorlar bence…
13.05.2019
@ali, Pazarlamayla bir ilgisi yok. Müzik pazarlansın diye yapılmıyor. Amaçları bu olsun ya da olmasın fark etmez. Ucuz, kalitesiz albümler yapıyorlar. Bahanelere sığınmamak gerek bence.
13.05.2019
@ali, Bu çok tehlikeli bi bakış açısı. Liberal misiniz beyefendi jendoemwp
14.05.2019
@Melkor, valla değilim:)… sevdiğim için değil ama cidden yaptıkları iş o kadar kolay gözükmüyor bana. Sadece tonları değiştirerek falan albüm sattıramıyorsun. In Flames hadi berbat ötesi de Arch Enemy’nin son zırvası, Soilwork’ün son albümü, Megadeth’in Super Collider’ı falan aklıma geldikçe en azından “meh”lik bir şey yani;))
Kaç senedir amon amarth yeni albüm yapmış haberleri bana versus the world diye bi albüm vardı lan.. diye hatırlatmak dışında başka bi boka yaramıyor. Bak bu sefer where silent gods stand guard açtım.
Kritiğe tamamen katılıyorum Ahmet abi ellerine sağlık. Bu albümü de sadece 4,9,11 ve 12. Parçalarla hatırlayacağım.
Bu adamlar Peter reis ile çalışmaktan vazgeçtikleri günden beri yavaş yavaş dibe doğru yola çıktılar zaten. Son albümleri içerisinde benim en beğendiğim Surtur Rising. Bir sürü gaz parça vardı en azından.
Neyse bu sene yeni Hypocrisy albümü geliyor. Melodeath açlığımız giderilecek.
Bir de yazıda söylemedim ama Johan Hegg clean vokal yapmasın mümkünse. Boru gibi sesi var, hiç epik olmuyor, damar olmuyor, hiçbir şey olmuyor.
Direkt şu aklıma geliyor cidden.
https://i.pinimg.com/originals/40/7d/8f/407d8f3d9014943f8f4fd95e68ede47d.jpg
Peter abimden vazgeçenin iki yakası bir araya gelmez
Melkor ahaha aynen banada öyle oluyor.
baştan sona boş saniyesi olmayan, kendi türleri için bir klasik sayılacak tek albümleri versus the world tür.
bu albüm dışında içinde birkaç iyi şarkı olup idare eden bazı albümler ve içi bomboş albümler yaptılar.
oldschool metalci karizması yapmak için grubun en iyi işi daha grubun adı bile konmadan vocalistin odasında kaydedilen beş şarkılık demodur gibi laflarla gelenlere itibar etmeyiniz :))
aslında demek istediğim bir albüm hariç dinleyicilerini beklenti içine sokup heyecanlandıracak bir potansiyelleri olmadı hiçbir zaman
İlk dört parçayı dinleyince 9 puanı basmış oldum ama sonraki bazı parçalar boş, beleş, basmakalıp olmuş. Yine de ilk 4 parçanın hatırına 7 ye tıklardım.
Durmadan albüm çıkarmak zorunda olmaları hem grup hem de dinleyici açısından yıpratıcı bir şey.
Bochum DVD’si der geçerim.O Dvd’deki Amon Amarth asıl Amon Amarth’dır.
Hele ki The Pursuit Of Vikings, Guardians Of Asgaard tayfası evlerden uzak olsun ben Amon Amarth fanıyım diye dolanmasın.Soluğu Akmar’da alan poserler direkt son album tshirleri alıyorlar.
Amon Amarth, Once Sent from the Golden Hall, The Avenger, The Crusher, Versus the World’den sonra piyasa grubu olmaya başladı.
Fate of Norns
With Oden on Our Side
Twilight of the Thunder God
3′lüsünden sonra iyice özünden uzaklaştı.
Surtur Rising de bu devam etti ancak
Deceiver of the Gods da çöküş dönemi başladı(benim için)
Jomsviking’i zaten hiç beğenmedim
Berserker’le de iyice bitti.
Bence, önceden çok agresif tam anlamıyla anti-christ olan Johan’ın yoga öğretmeni olan eşiyle tanışması yoga yapmaya başlaması ve ateist olması bunda en büyük etken.
Eski havası yok artık Amon Amarth’ın,
Annihilation Of Hammerfest parçasındaki Thor etkisi yok, Last Pagan Blood’daki kardeşlik etkisi yok,
Arson’daki acı,öfke,çaresizlik hisleri yok
The Avenger’deki o çığlıklar yok,
Masters of War’daki o şiddet duygusunu We Shall Destroy’da hissedemiyorum,
The Dragon’s flight across the waves’deki savaş hazırlığını hissedemiyorum
Gods Of War Arise deki kazanılan şavasın bitişi ancak kaybedilen dostların da hüznünü hissettiğim gibi
Warriors of the North’da hissedemiyorum.
Olmuyor olmuyor olmuyor işte.
Kısacası, şimdi tamamen piyasa grubu oldu.
Bence çoğu insan biraz fazla yüklenmiş gruba. Tamam elbette şarkıların çoğunda bir copy+paste hissi var ama Jomsviking ve Deceiver of the Gods gibi 2 ortalamanın altında albümün üzerinden bu iyi geldi. En azından şarkılar kendini dinlettiriyor.
Surtur rising (2011)den sonra amon amarth bitti, artık dinlenicek hiçbir albüm yapamıyorlar.
Bilgisayar oyunu oynayanlar ubisoft adındaki firmayı bilirler, nasıl o herifler hep birbirine benzeyen oyunlar çıkarıyor, birini oynamışsan sonraki 3 oyunu da oynamış gibi oluyorsun, amon amarth da öyle
03.12.2019
@virgin van dijk, “tek yorumda nasıl hem oyunlardan hem müzikten anlamadığımı belirtirim”
23.11.2020
@den4x, bence tam tersi ya
Metal müzik fanları neden bu kadar bağnazca, şu albüm veya şu zamanlar bu grup efsaneydi. Sonra bozdular, şu albümden sonra dinlemeye başlayanlar pooser vs.diyorlar. Arkadaşım valla bıktım ya. Yorumlara baktım da yani, Berserker albümü taş gibi albüm. Beğenmiyorsan beğenmedim de, herkes sizin gibi fanatik olmaya, müzik zevkini partizanlaştırıp, hoşuna gitse de kendi zihniyetindeki kalıplara uymuyor diye bok atmak zorunda değil. Kayıt kalitesi, kullanılan melodik nakaratlar vs. gayet on numara olmuş. Benim gayet hoşuma gidiyor dinliyorum ve Amon Amarth Twilight of the Thunder God, Deciever of Gods, Sulfur Rising ve Berserker gibi daha fazla iş ortaya koysunlar istiyorum. Yapsınlar dinleyeyim. Grubun müzikal gelişimi bu yönde olmuş, bir melodi ve şarkı yazım metodu kurmuşlar. Niye geriye dönsünler ki!
Aradan 4 sene geçti ama ben hâlâ jomsviking’i severek dinleyebiliyorum. bu albüme ise çerez demeye bile dilim varmıyor.
vasat kelimesinin karşılığı resmen.
Nerede o eski TOTTG, Fate of Norns, Versus The World, OSFTGH.