Deathcore’un yükselişi ve popülerleşmesi anlamında en büyük rolü oynayan gruplardan biri şüphesiz ki WHITECHAPEL. “The Somatic Defilement”, “This is Exile “A New Era of Corruption” ve “Whitechapel” ile türün en dehşetengiz işlerinden bazılarını sundular, “Our Endless War”da kalitelerini sürdürdüler ve akabinde müzikal karakterlerinde değişikliklere gitmeye karar verdiler. Clean vokallerin ve orta tempolara çekilen şarkıların yer aldığı “Mark of the Blade”, sonradan grubun da itiraf ettiği üzere, hatta bu itirafa “The Valley”in basın bülteninde de değindikleri üzere WHITECHAPEL’ın bugüne kadarki en zayıf albümüydü.

“The Valley”e geldiğimizde grubun bugüne dek hiç yapmadığı birtakım şeylerle karşılaşıyoruz. Bu birtakım şeylerin büyük kısmı vokalist Phil Bozeman üzerinden ilerliyor. Kapakta yazılı olan “Based on true events” ibaresini anlamlı kılarcasına, albüm tamamıyla Phil’in çocukluğuna ve ailesine yoğunlaşıyor. 10 yaşında babasını, 15 yaşında da annesini kaybeden Bozeman, albümü sıkıntılı çocukluğu üzerine kuruyor. Kişilik bozukluğu yaşayan alkolik annesinin, babaları öldükten sonra belden aşağısı felçli bir adamla evlenmesi ve kısa süre sonra bu adam aracılığıyla kokain müptelası olması ve ölmesi, doğal olarak Phil’in tüm hayatını altüst etmiş. Sonradan annesinin günlüğünü bulan Phil, misal annesinin bir cadının bir şeytanın tecavüzüne uğradığını gördüğüne dair yazdığı satırlardan yola çıkarak albümün ilk şarkısının sözlerini yazmış. “When a Demon Defiles a Witch”, aynı bu şekilde annesinin günlüğünde geçen bir ifadeymiş.

Benzer şekilde “Hickory Creek” ve “Third Depth” gibi şarkılar da Phil adına fazlasıyla özel, kişisel, yaşanmış olaylara dokunan sözler içeriyorlar. Burada en ilginç taraf, annesinin kişilik bozukluğu sebebiyle sürekli farklı kimliklere bürünüyor oluşu. Bu sebepten, albümdeki sözleri okurken, söylenen şey Phil’in çocukluğu tarafından mı, Phil’in bugünkü hâli tarafından mı, yoksa annesinin büründüğü farklı kişiliklerden biri tarafından mı söylendiğinden emin olamıyoruz. Bu durum olayı ciddi anlamda korkutucu kılıyor; sözlerdeki bazı ifadeleri bir çocuk söylüyorsa zaten yeterince korkutucu, o çocuğun annesi söylüyorsa daha da korkutucu hâle geliyor.

Dolayısıyla albüme yönelik yorum yaparken bu durumları da belli oranda dikkate almak gerektiğini düşünüyorum. Bunlardan habersiz şekilde dinlendiği takdirde “The Valley”i sırf teknik anlamda yorumlamak mümkünse de, albümdeki bazı şeylerin neden bu şekilde olduğunun altını da bu duygusal durum dolduruyor.

Öncelikle “The Valley” grubun clean vokalleri bugüne dek en etkin kullandığı albüm. Her ne kadar bilindik WHITECHAPEL’ın hayvani vokal karakteri ile çelişseler de, Bozeman’ın Corey Taylor veya Maynard James Keenan’a doğru kayan clean vokallerinin de yer yer dramatik etki adına faydalı olduğunu düşünüyorum. Bu demek değil ki WHITECHAPEL’dan da bir LAMB OF GOD’lık bekliyorum, SUICIDE SILENCE’ın sıçtığı türde bir albüm yapsın istiyorum; bilakis grup kendi sertliği özelinde, Bozeman’ın derin, tok vokallerinin mükemmelliğinde zaten gayet tehditkâr bir karaktere sahip ve bunun değişmesi için benim açımdan bir sebep yok. Ancak deathcore’un mevcut durumu ve grubun da aynı albümü tekrar tekrar çıkarmama gayreti içerisinde bu şekilde bir vokal eklentisinin WHITECHAPEL’a o kadar da zarar vermediği görüşündeyim.

Misal ilk şarkıdaki “There’s nowhere left to run, there’s nowhere left for me to be, without you by my side, how could the world take you from me” kısmında üst üste iki farklı vokal karakteri kullanarak adeta Travis Ryan’ın CATTLE DECAPITATION’da yaptığı “ne dediği anlaşılır melodik harsh vokal” karakterine benzer bir iş sunuyor (tamam ağzına su alıp söylemiyor veya dilini yana çevirip kükremiyor ama yine de melodili harsh vokal adına referans verilebilir).

Sonuçta grup olayın cılkını çıkarmadan, zaten ancak bu şekilde yedirebilir diye düşündüren karakterde bir vokal çeşitlendirmesi yapıyor. Clean vokal dışındaki vokal çeşitliliğine zaten diyecek söz yok; Phil Bozeman deathcore vokalleri özelinde dünyanın en iyilerinden biri.

Bu sansasyonel konuları bir tarafa bırakırsak, WHITECHAPEL’ın ortalamanın üstünde bir albüm yaptığını düşünüyorum. “When a Demon Defiles a Witch” ve “Forgiveness is Weakness” gibi iki şarkıyla karakterini baştan ortaya koyan albüm, yer yer iyice durgunlaşan ve bazen de sert tarafını göstermek adına belli oranda jenerik taraflara kayan şarkılar barındırıyor. Grubun adrenalin kusan deathcore karakterini törpüleyip daha groovy bir kimliğe bürünmek istediğini zaten son albümlerde görmüştük ve bence “The Valley” bunu en azından “Mark of the Blade”den daha rafine şekilde yaparak olumlu tarafa bir adım atıyor.

“The Valley”de karşımıza çıkan ve grubun alışıldık karakterinin dışına taşan bir diğer konu da davullar. Son 3 albümde çalan Ben Harclerode ile yollarını ayıran grup, FLESHWROUGHT, ANIMALS AS LEADER, ANIMOSITY ve ENTHEOS gibi teknik dozu çok yüksek gruplardan tanıdığımız Navene Koperweis’i session davulcu olarak “The Valley”de konuk ediyor. Koperweis’in neler yapabileceğini bildiğimizden, bu albüme kattığı renklere de elbet şaşırmıyoruz. Önceki albümlerde karşımıza çıkmayan düzeyde zil oyunları, mükemmel tuşesiyle altını doldurduğu anlar, harika atakları ve beklenmedik sürprizleriyle Koperweis “The Valley”in ışıldayan taraflarından biri.

Son kelamlara gelindiğinde bence WHITECHAPEL şu noktada yapabileceği en mantıklı albümü yapmış. “Mark of the Blade”in vasatlığını görüp hem kendilerine hem de bize itiraf etmişler ve onun üstüne, yapılması gereken esas şeyi inşa etmişler. “The Valley” bir başyapıt falan değil, ancak yazıda bahsettiğim ve “The Valley”den bağımsız düşünülemeyeceğine inandığım duygusal ve dramatik yönü dâhilinde gayet iyi kotarılmış anlar barındıran, Phil Bozeman’ın doğal olarak çok büyük rol oynadığı ve empati kurmamızın mümkün olmadığı sıkıntılarını anlatmak adına araç olarak kullandığı bir çalışma. Ben “The Valley”i bu açıdan görüyor ve Bozeman’ın yıllar sonra içinden atmak zorunda olduğu tüm o korkunç yaşanmışlıkları dışarıya dökmek için kullandığı bir araç olarak kabul ediyorum.