Samimiyetsizliğini örtbas etmeye çalışıp daha fazla izleyici kasmaya gayret gösteren YouTube yayıncısı ağzıyla konuşayım; “Zaman, su gibi akıp geçiyor sevgili dostlar”. Evet, ifade yapay ve biraz klişe olsa da doğruluk barındırıyor.
Yaklaşık 1,5 sene önce kaleme aldığım Mendacium yazısının başlangıcından alıntı yapmak için yazının ne zaman yayınlandığını görmem, böyle bir girişle başlamamda etkili oldu tabii. Uzatmadan hemen alıntı kısmına geçeyim:
“Daniel Jackson.
İddia ediyorum, bu ismi ileride çok duyacağız.”
Bu kısmı, Mendacium’un EP’sinin iyi olması ve oluşumun tek kişilik sorumlusunun, ileride de başarılı işlerin altına imza atacağını düşündüğüm için yazmıştım ama olaylar çok farklı şekilde cereyan etti.
Jackson’ı tanımama/tanımamıza vesile olan Void Ritual projesinin, tamamı 2018’in Ağustos ve Eylül aylarında olmak üzere toplam 3 albümü çıktı ki Ağustos’ta çıkan iki albümün arasında 10 gün gibi bir süre var. Ucundan yakalayıp bu üçlünün son halkası “A New Ritual”ı yazacaktım ama araya ne girdi hatırlamıyorum, öyle kaldı.
Yine bu üçlünün en Void Ritual hâli, yazmayı planlayıp yazamadığım albümdü; diğer ikisinin kendine has karakterleri ve sound’u vardı. Belki ileride hepsini ele alıp üzerine bir şeyler anlatırım.
Daniel Jackson’ın bir diğer projesi ve bugünkü konuğumuz olan Mysticism’den bahsetmeden önce neden 100 küsur kelime boyunca neden bolca Void Ritual’dan söz ettiğimi merak etmiş olabilirsiniz. Mysticism, Void Ritual’ın biraz daha hüzünlü ve klavye melodisiyle yürüyen bir kardeşi gibi bana kalırsa. Ne Mendacium gibi işitsel açıdan yıkım peşinde ne de Void Ritual gibi parçadan parçaya yoğun duygu dönüşümleri gerçekleştiriyor Mysticism. Dinleyiciye yaşatmak istediği duygu, melankolik bir isyan özünde. Bunu yaparken de Jackson’ın muhtemelen klavyede tasarladığı melodiler ve gitarla desteklediği rifleri kullanıyor. Oluşumun başındaki müzisyenin, geçmiş işlerinden ne denli güçlü bir referansı olduğunu dikkate aldığınızda, ortaya çıkan müzikal meyvenin ne denli lezzetli olduğundan söz etmeme gerek yok sanırım.
“Arcane Forest Rites”, adının aksine öyle karanlık, şeytanî, kötücül veya bu dünyadan olmayan bir olgunun müziğini içermiyor. Aksine, dinleyenin incinmeye müsait yönlerini gıdıklayan, hissiyat açıdan isyanla hüzün arasında gidip gelen eserleri müzikseverlerle buluşturuyor. Yalnız, albüm adındaki arcane kelimesini baz alıp çok da yanlış olmayacak şekilde esrarengiz gibi bir karşılık verirsek buradaki anlamı, albümün esrarengiz şekilde başlayıp bitmesine bağlayabiliriz. Yapımın toplam süresi neredeyse 32 dakika; hiç de kısa olmayan bir süre bu ancak albümü dinlemeye başladığınız anda parçalar tam anlamıyla akıp gidiyor ve kendinizi son şarkıda buluyorsunuz her seferinde. Bunu, albümü yazmaya planladığımdan bu yana deneyimliyorum, günler içinde değişen bir durum yok. Muhtemelen Jackson’ın kullandığı notalar, şarkıların albümdeki yerleri ve bilemediğim başka unsurlar bunda etkilidir.
Albümde olumlu bulamadığım en önemli şey, şarkıların çoğunun çat diye bitiyor oluşu. Bunu ne Jackson’ın şarkılarında ne de başka grupların şarkılarında ilk defa görmüyorum elbette fakat parçaların sanatsal ve duygusal yönünün ağır basması, daha farklı şekilde sonlanmaları gerektiğini düşündürüyor bana.
Muhtemelen zamanının çok ama çok büyük kısmını müzikle geçiren sanatçının üretkenliği karşısında hayalî şapkamı çıkarıyorum. Bu kadar kısa sürede kalburüstü eserlere hayat vermek, 1990’larda görülmemiş bir şey değildi ama modern zamanların, insanın sırtına yüklediği yüklerden, dijital dünyanın ilgi çekici ve aynı zamanda vakit öldürücü boş içeriklerinden sıyrılıp kendini, müziğe adayarak arka arkaya çıkardığı iyice eserlerle başarısını perçinlemesi bile Daniel Jackson’ı, dolayısıyla Mysticism’i takdirle karşılamama yetiyor da artıyor.
Loading ...