Oğuz Sel

Geçen yıl, aralarında Portal’ın da bulunduğu dört Avustralyalı grubun kritiğini hazırlamışım. Dört grubun üçü, black metal yapıyordu; bu üç gruptan birinin puanı düşük diğer ikisi ise fena değildi. Hatta en yüksek puanı, bugün olsa yine aynı puanı vereceğim Atra Vetosus kapmıştı.

Bu yılın yarısına yaklaşırken yine Avustralya’dan iyi black metal albümleriyle karşılaşıyoruz ki Frostveil hem tek kişilik bir proje olmasıyla hem de 5 yıldır devam eden projenin başında bugün 20 yaşında olan Jack Lane isimli kardeşimizin bulunmasıyla daha da ilgi çekici hâle geliyor. Henüz 15 yaşındayken demo kaydetmeye başlayan ve aynı yaşta, split’lere dâhil olan müzisyen, daha o zamandan “Ephemeral Visions”ın temellerini atmaya başlamış. Zira bu albümde bulunan birçok şarkının nispeten daha ilkel/çiğ versiyonları daha önce çeşitli vesilelerle yayınlanmış. Tabii Lane’in müzikal yolculuğu black metalle sınırlı kalmamış, Frostveil başlığı altında yayınladığı “Antediluvian Majesty” isimli dungeon synth temelli albümle kısa süreliğine farklı bir boyuta da kaymış. Zaman içerisinde müzisyenin ürettiği eserler arka arkaya sıralandığında şöyle sonuçlar çıkıyor:

- Genç kardeşimiz, melodi ağırlıklı müzik üretme konusunda başarılı.

- Müzisyenin farklı enstrümanlara hâkimiyeti, en azından müzik ürettiği tür kapsamında yeterli.

- Lane, çok katmanlı kayıt konusunu çok stratejik şekilde kullanıyor ve ne yaptığının gayet farkında.

“Genç kardeşimiz” ifadesini özellikle kullanıyorum. Teknolojik imkânların alıp yürüdüğü zamanları idrak ediyoruz, biliyorum. Önümüzde; 1992 yılında “Jhva Elohim Meth” gibi bir demoyu çıkaran Katatonia örneği var ki biliyorsunuz, 16-17 yaşlarındaki gençlerin eseriydi bu. Hadi daha güncel bir örneğe, thrash metal yapan ve hayatına çok başarılı cover’larla başlayan Hammerhedd’e bakalım. 2012’de kurulan grubun 2018 çıkışlı bir EP’si var ve üç kişilik topluluktaki küçük müzisyenlerin yaşları; 11, 14 ve 16 ki bu arkadaşların hepsi kardeş. Örnekleri çoğaltmak pekâlâ mümkün ancak varmak istediğim nokta, Jack Lane’in ve dolayısıyla Frostveil’in daha en başından itibaren çok iyi parçalarla müzik hayatına başlaması ve geçen kısa süre içinde bu şarkıları toparlayıp yılın en önemli black metal eserlerinden biri hâline getirmesi.

“Ephemeral Visions” için aşağı yukarı ne düşündüğümü zaten ifade etmiş, biraz erken bir spoiler ile yazının seyrinin nasıl olacağını açık etmiş oldum. Merak etmeyin, “iyi” olarak nitelendirdiğim albüm için olumsuz şeyler de söyleyeceğim. Fakat öncelikle bu albüm neden iyi, birazcık o konuda gevezelik yapacağım izninizle.

Albüm adına gayet yanıltıcı bir enstrümantal parça olan Echoes of Inexistence ile açılışı yapan “Ephemeral Visions”, ikinci parçadan itibaren niyetini belli ediyor ve melodilerle dolup taşan, dinamik, dinleyici hop oturtup hop kaldıran şarkı ile “Bu albüme zaman ayırmalıyım,” hissini dinleyicide oluşturmayı başarıyor. Üçüncü parça olan Tormented by Life ise gerek kompozisyonun ilerleyişi gerekse başından itibaren dinleyici sarıp sarmalayarak düşünce havuzunun içine atan melodileriyle albümün açık ara en değerli eserlerinden biri oluyor. Bu şarkının ilk hâllerini de özellikle kurcalamış biri olarak müzisyenin katettiği mesafeyi görünce çok sevindim; böylesine bir eserin nemli karanlıklarda kalıp devasa sümüklü böceklere meze olmasını istemezdim, öyle de olmamış neyse ki. “Ephemeral Visions”, Frostveil’in kısa tarihi içerisinde öne çıkan eserlerin yenilenmiş hâlleriyle devam ediyor. Zira Orlok’undan Longing’ine Writhing in Tender Anguish’ine (3:16’dan itibaren başlayan kısmın hastası oldum, kesip biçip loop yapmam yakındır) kadar birçok parça ya single olarak ya da split’ler vasıtasıyla daha önce dinleyici karşısına çıkmış arz ettiğim üzere.

Frostveil, black metal dünyasının hırçın, tavizsiz, şeytanı bile korkutacak ürkütücülükteki çocuğu olma yolundaki gruplardan biri değil, bunu rahatlıkla söyleyebilirim. Müzikseverleri, yapımı dinlerken, memleketlisi Atro Vetosus’un yaptığı gibi 1990’lara götürüyor, o zamanlara hasret çekenlerin ağızlarına bir parmak bal çalmak yerine daha cömert davranıp 5 kavanoz bal hediye ediyor âdeta. Bu satırlarda adını geçirmişken söz etmemek olmaz, az önce övdüğüm Tormented by Life şarkısında, vokalde Atro Vetosus’tan Josh Gee varmış.

Genel olarak beğendiğim “Ephemeral Visions” mükemmel bir eser mi? Maalesef değil; aslında “maalesef” acımasız bir sözcük oldu, sonuçta arkasına büyük prodüktörleri almamış, yaşı da düz hesapla 20 olan bir genç var. Yapımda olumsuz bulduğum noktalardan biri az önceki cümleden de anlamış olacağınız üzere prodüksiyon konusundaki sıkıntı. Albüm ilk şarkıdan Orlok’a kadar bir kayıt setup’ıyla yapılmış, sonrasında fikir değişikliği ya da farklı bir yaklaşım neticesinde bas tonlarının daha yüksek olduğu ve genel desibel farkının takip edilebilir düzeyde fazla olduğu bir setup’la devam etmiş gibi. Belki yayıncı şirketin albümü aceleye getirtmesi gibi nedenler vardır arkasında, bilemiyorum. İkinci tat kaçıran nokta ise albüm 63 dakika sürüyor; müzisyenin yerinde olsam yapımda 10 şarkıya yer vermek yerine yedinci parça olan Tranquil Reflections’la kapanışı yapar, geri kalan üç şarkıyı daha sonraki albümlerime saklardım. Keza bu üç şarkının da, albümün genelindeki hissiyatı tam olarak yansıttığını söylemem biraz güç; yapım son üçlüye girdiğinde daha melankolik, depresif, karanlık bir forma evriliyor. Dungeon synth yapısındaki Descent of the Final Cold, yine bence kapanış için yanlış seçim. Yine de müzisyen bu yolu tercih etmiş, canı sağ olsun.

Dinlemeye başladığınız andan itibaren sizi, güzel ve akılda kalıcı melodilerle karşılayacak olan “Ephemeral Visions”, ufak tefek aksaklıklarına ve uzun süresine karşın 2019 boyunca bol bol dinleyeceğim, üzerine emek verilmiş değerli bir albüm. En büyük yeğenimle yaşıt olan Jack Lane’in ileride daha iyi albümler yapacağından adım gibi eminim. Size tavsiyem, vakit ayırıp en azından albümdeki ilk üç dört parçayı dikkatlice dinlemeniz. Evet, Avustralya black metal sahnesinin artık önemli bir ismi daha var, Frostveil. Bir sonraki yazıda görüşmek üzere.