Oğuz Sel

Gerçek veya hayâli bir konudan hareketle hazırlanan dertli tasalı albümleri, bana hitap ediyorlarsa bayağı bir sevip uzun uzadıya dinliyorum. Ellende gibi Avusturyalı olup dertli tasalı post black yapan Harakiri for the Sky, Ellende’in tek adamı kabul edebileceğimiz Lukas’ın konserlerde giydiği tişörtün üstündeki Heretoir gibi birçok grubun albüm kritiklerini ele almıştım, dilim döndüğünce bir şeyler anlatmıştım yapımlar hakkında. Tabii bu albümlerden bazıları beni epeyce etkilediği için daha farklı konseptlerde şeyler de hazırlamış, okurları yer yer şaşırtmıştım. Aradan geçen zamanın ardından dönüp baktığımda “Bunu hakikaten ben mi yazmışım?” demiyor değilim. Bu, müziğin etkisi, başka bir açıklaması yok.

Dinlediğiniz şeyde kendinizden bir şeyler bulabildiğiniz zaman, şarkıların sağlarına sollarına hiç bakmadan albümü su gibi içip dinlediklerinizin, derdinize derman olmasa da mukadder anlarınızdaki dert ortağı olduğuna şahit olmuşsunuzdur. Ellende, önceki iki albümünde beni yakalayamamıştı, sanki şarkılarındaki dertler tasalar fazla Avusturyalı kalmıştı, müziğin evrenselliği şüphesizdi ancak kullanılan notalar, melodiler, enstrümantasyon artık adına ne derseniz, onlar, bende pek işe yaramamıştı. Ellende’in iki hafta kadar çıkan son albümü “Lebensnehmer“ neyse ki benim açımdan bu olumsuz gidişatı, biraz olsun değiştirebildi.

8 yıldır sahnelerde olan Ellende için Lukas Gosch kişisinin tek kişilik projesi dersek pek de hata etmiş sayılmayız; zaman içerisinde projeye dâhil olan pek çok sanatçı olmuş, kayıtlarda görev de almışlar, hâlihazırda canlı olarak sahnede görev alan müzisyenler de var. Ancak Ellende’in yönetici koltuğunda hep Lukas olmuş, şarkı yazımından vokale, gitardan klavyeye kadar hemen hemen her şey Lukas’ın müziğe, hayata ve olaylara bakış açısıyla şekillenmiş. Oluşumun zaman içerisindeki hafif değişimleri de müzisyenin kendi hayat mücadelesinin bir yansıması olsa gerek.

Üçüncü albümde, önceki iki albümün kırılganlığını bir nebze olsun üstünden atan Ellende, dinleyeni yer yer uzaklara daldırmakla birlikte yine dinleyenin isyanlarına ortak olma noktasında parçalarıyla bana kalırsa kariyerindeki en iyi işe imza atıyor. O kadar da yaratıcı olmamasına karşın kendi içinde tutarlılık arz eden Augenblick ile “Hem dertli hem de gazlı bir albümle karşı karşıyayım,” hissini veren “Lebensnehmer”, az önce saydığım ve saymayıp daha önce bu sayfalarda haklarında bahsettiğim grupların birçoğu gibi belirgin melodiler oluşturup dinleyeni zihinsel açıdan sersemletmek yerine sisli bir havada kaybolmuşluk duygusuna itiyor. Kimi zaman bu kaybolmuşluk duygusunu kıracak bir rehber niteliğindeki baslar ve mini melodiler olsa da elektronik altyapılı Liebkosung des Eiswinds gibi enstrümantal parçalar sayesinde mutlak sonuç değişmiyor.

Neredeyse 51 dakika süren albümün sonlarındaki bazı eserlerin temposunun fazlaca düşmesi, ilk başlardaki dinamik ama dertli havanın bozulmasına neden oluyor ve albümün zayıf noktası da burada başlıyor. Özellikle süresi 10 dakikaya dayanan Atemzug’un, barındırdığı iyi fikirler ve iyice davul kullanımı, son üç buçuk dakikasındaki kısım yüzünden bence sekteye uğruyor. Şarkı, 9:35 yerine 6:05’te bitseydi, kapanış daha etkili olurdu.

“Lebensnehmer” herkese tavsiye edebileceğim bir albüm değil. Hatta içinde iyice parçalar bulunmasa, tavsiye edebileceğim bir albüm de olmayacaktı. Ellende’in zaman içerisindeki dönüşümü neticesinde bir sonraki albümün, bana daha hitap edebilir nitelikte ve az önceki örneğimde de belirttiğim gereksiz uzatmalardan, bayıklıklardan arındırılmış olmasını ümit ediyorum.