Oğuz Sel

Eğri oturup doğru konuşayım, karşılaştığım black metal albümlerinin birçoğu artık beni pek de şaşırtıp havaya sokamıyor. Bunun, benim müziğe karşı yaklaşımımla bir ilgisi olduğunu düşünmüyorum diyerek ilk savunmamı yapayım; yazdığım albümlerin bazılarına nasıl methiyeler düzdüğümü zaten biliyorsunuz veya okursunuz/okumuşsunuzdur diyerek savunmamı güçlendireyim.

Akla hayale gelemeyecek derecede iğrençlikleri video kesitlerine ekleyip korku/gerilim dalında sinema filmi yapıyorum ayağına hokkabazlığa soyunan film yönetmenleri gibi black metal sahnesinde de birtakım tat kaçıran taraflar görüyorum. PA’daki yorumlarda ayin, cübbe, korkunçlu atmosferle alttan alta alay eden arkadaşlara da denk gelince, onlara ufaktan hak veriyorum. Evet, müziği yüceltmek, kötülüğe övgüler sıralamak ve inanç gereği çeşitli teatral aktiviteler müzikte ilgi çekici olabiliyor ama 13 nesil önceki dedesinin evinde bulunan fiskos sehpasının şeytan desenli dantelini, cübbesinin her iki yanına ekleyerek olayın müzikal tarafından ziyade inanç yönünü göze sokarcasına ele alan üyelere sahip grupların (mübalağa yaptım tabii) bu türe ufak ufak zarar verdiğini düşünmeye başlıyorum. Bu düşüncemde yanılıyor olabilirim, zaman en doğrusunu hepimize gösterecektir fakat ortada bir gerçek var ki hem black metali hem de underground sayılabilecek nice türün tanınmasında, tutkuyla yapılan müziğin kalitesi etkiliydi. Hala bu müziği ayakta tutanlar da işin inanç ve duruş tarafını görmezden gelmeyip müziğe ağırlık vererek insanları müzik ekseninde birleştirmeye gayret edenler oluyor. “Ulan bu herifler şeytanı, karanlığı ne güzel övdüler, müzikleri bok gibi ama şu şu şu görüşteler, gidip plağını almalıyım,” kafasında olanlar illaki vardır ama bu müziğe bir şekilde dahil olan hemen herkesin işin müzik yanına önem verdiğini tahmin ediyorum.

Diğer türlerde olduğu gibi black metal noktasında da müziklerinde sıklıkla formüllere başvuran grupların olduğu açık; formülize müziğin her zaman süper sonuçlar vermediğini de bilindik toplulukların ortaya koydukları eserler aracılığıyla deneyimleyebiliyoruz. Tabii bu örneklemeye dahil edemeyeceğimiz örnekler de mevcut; onların arasına İsveçli Perverticon’u rahatlıkla ekleyebiliriz. Az önce dert yandığım ritüel muhabbetine ufaktan dalmış olsalar da, üç kişilik grubun üyeleri, gerçek isimlerini gizleyip; Omnicremationist Supreme, Uncleanest Invictus ve Necrosadistic Elite müstear isimleriyle yola çıksalar da, grubun logosu çalı çırpıyı andırsa da, müzisyenlerin giyim kuşamları yine az önce giydirdiğim tayfayı andırsa da, tüm bu yüz ekşitip “Yahu yine mi?” dedirtebilecek detaylar, “Wounds of Divinity”nin ilk dakikalarında hiç olmayan önemini anında yitiriveriyor. İsveç’in; Dissection, Sacramentum ve hatta Marduk gibi anıt gruplarına saygı duruşu niteliğindeki bölümlerle güçlendirdikleri şarkılarını arka arkaya sıralayan Perverticon, formülize ama bir o kadar da özlemini duyduğum, 1990’lar ikinci dalga black metal gruplarına yakın dozda bir müzik icra ediyor.

Türün adrenalin salgılatan, havaya sokan, yer yer kafa sallattıran, tüyleri diken diken eden noktalarının tahlillerini yapıp “Şu parçanın şurasını böyle devam ettirip burayı bu şekilde bağlarsak süper olur,” gibi tasarımlarla yaptıkları her halinden belli olan şarkılar, grubun “Wounds of Divinity” albümlerindeki başarısının sırrı diyebiliriz. Zira grubun yeni bir şeyler deneyip dinleyici şaşırtma ya da deneysellik peşinde koşup türe yenilikler kazandırma gibi bir derdinin olmadığı hemen her şarkıda görülüyor. Adamların yola sağlam parçalar ve etli butlu bir sound’la çıkmış olmaları da yaptıkları işin ne kadar farkında olduklarının bir göstergesi bence. Sound demişken, galiba mikser başındaki arkadaş coşup basgitarın tonlarını biraz fazla yükseltmiş, ziyanı yok ben bas da severim, hele böyle yerinde duramayan basların hastasıyım. Lakin bas tonunun zaman zaman gitarları perdelediğine de üzülerek şahit oldum, yer yer basları kısmak zorunda kaldım.

Albümün sürprizini kaçırmamak adına şarkıların kurgularından ve anladığım göndermelerinden bahsetmeyeceğim ama yazının sonuna doğru yaklaşırken 2019’un pas geçilmemesi gereken albümlerinden birinin, melodikliği ve eski güzel günleri andırmasıyla “Wounds of Divinity” olduğunu vurgulamak istiyorum. Tamam, mükemmel bir albüm değil, yenilikçi hiç değil, eğer bu türde albümleri yalayıp yuttuysanız dinlerken ağzınız açık kalmayacak. Fakat albümü sonuna kadar dinledikten sonra, yapımdan en az 4-5 parçayı -ki albümün neredeyse yarısına tekabül ediyor- ezberleyip kendi kendinize mırıldanmanız mümkün.