Şu ahir dünyanın bizlere sunduğu en güzel şeylerden biri elbette ki Jason Netherton’dır. Bu böyledir. DYING FETUS’la yaptıklarının ardından ta bilmem kaç yıldır MISERY INDEX’le harikalar yaratan bu kutlu insan, death metal ile grindcore’un en nadide örneklerinden bazılarını sunan dehşetengiz grubuyla bir kez daha karşımızda.

MISERY INDEX; isminden sound’una, tavrından imajına, müziğinden sözlerine çok sevdiğim, bayıldığım bir grup. Favori albümüm “Heirs to Thievery” olsa da her şeylerine bayılıyor, pamuklara sarıyorum. Şu anda “The Killing Gods” tişörtümle oturmuş, büyük bir keyifle bu satırları yazıyorum. Neden keyifliyim? Çünkü MISERY INDEX.

MISERY INDEX’in bugüne kadarki en death metal kapaklı bu yeni albümünü ilk olarak evde egzersiz yaparken dinledim. Çalışmaya başlayalı yarım saat olmuştu ve 10 dakika daha çalışıp bitirecektim. Lakin “Universal Untruths”un başlamasıyla birlikte bunun imkânsız olduğunu anladım. Öncelikle albümün açılış şarkısının bu denli orta tempo olması beni acayip heyecanlandırdı, acayip gaza getirdi. “Lütfen bu şarkı böyle eze eze, vura vura devam etsin ve sonraki şarkıyla ortalığı dağıtsınlar” diye dilekler diledim, adaklar adadım. Öyle de oldu. “Decline and Fall”la birlikte kalan o 10 dakikalık spor oldu size 36 dakika.

MISERY INDEX’e dair en sevdiğim şeylerden biri lafı hiç dolandırmadan işini görmesi. Ne bir ısındırma, ne bir tansiyon yükseltme arayışı, ne bir ortam yaratma çabası… Salyalar saçan vokaller, Jarvis’in öküz gibi davulları, kazımasyon rifler, delici sololar. Grup sert tarafını, pis yüzünü gerçekten mükemmel bir keskinlikle yansıtıyor ve ortaya tür içerisindeki en adrenalinli karakterlerden biri çıkıyor. Death metal yapan, grindcore yapan, hatta hem death metal hem de grindcore yapan bu kadar çok sayıda grup içerisinde, dinlerken bu denli hiperaktif, bu denli panik atak, bu denli bombastik bir tavır ortaya koyan çok az grup var.

Bu noktada önemli olan şey MISERY INDEX’in yaptığı şeyi fazla kurcalamadan, son derece saf şekilde sunmayı seçmiş olması. Grup öyle çok üstünde düşünülmüş rif yapıları, alengirli besteler falan sunmuyor. Hepsini geçtim, herhangi bir yenilik yapma arayışları da yok. Şarkılarına gruptan daha önce duymadığımız şeyler entegre etme çabası gütmüyorlar. Dümdüz, duvar gibi, dayak gibi metallerini yapıyor, ortalığı dağıtıp gidiyorlar.

“Rituals of Power”da da aynı şeyi görüyoruz. Gayet iyi düşünülmüş sözler, saf bir öfke, tavizsiz bir nefret ve geçekten bir derdi olduğunu yansıtan bu zehir gibi sözlerin altını dolduran müzikal bir güç. Bu durum kimileri için yeterince varyasyon sunmadıkları noktasında eleştirilebilir; aslına bakarsanız “Rituals of Power” grubun önceki albümlerine kıyasla biraz daha düz ve direkt bir albüm. Riflere baktığımızda gitar üzerindeki ısı haritalarının belli noktalara odaklandığını ve riflerin genelde benzer yapıda olduklarını görüyoruz. Lakin grup belli ki bunu bilhassa yapıyor ve istediği sertliği bu şekilde yaratmayı seçiyor. Albüme adını veren şarkının son kısmı dışında “Rituals of Power”ın tamamı öküzlük üstüne kurulu. Bahsettiğim kısım da yine öküz tabii ama yine bir miktar “hassaslaşan öküz” kıvamında duygu barındıran bir melodikliğe sahip. Benzer “hassaslaşan öküz” olaylarını THE RED CHORD gibi gruplardan da biliyoruz, bu tarz tavizsiz albümlere güzel bir tat, elzem bir dinamizm katıyorlar.

Nihayetinde “Rituals of Power” MISERY INDEX adına bir diğer başarılı atlayış. Olayın ne kadar entrikalı, alengirli olduğuna bakmıyor ve balyozu vurup çıksın diyorsanız albüm bu görevi kesinlikle görüyor. Ben değişkenlik ve yaratıcılık bakımından hâlâ “Heirs to Thievery” tarafındayım, “The Killing Gods”ın da bundan bir nebze daha çekici olduğunu düşünüyorum, ama sonuçta en başa dönüyoruz ve “MISERY INDEX” diyerek olayı özetliyoruz.