Bazı müzisyenlerin gerçek hayatta yaşadıkları şeylerin yarattıkları müzikle örtüşme düzeyi gerçekten de yürek burkan boyutta olabiliyor. SWALLOW THE SUN gibi kederle, hüzünle yoğurulmuş bir grubun kurucusu ve esas bestecisi olan Juha Raivio’nun TREES OF ETERNITY’de birlikte çaldığı vokalist sevgilisi Aleah Starbridge’in 2016 yılında, henüz 39 yaşındayken kansere yenik düşmesi, Raivio’yu derinden sarsmış, darmadağın etmişti.

Raivio acısını içinden atabilmek adına AMORPHIS vokalisti Tomi’yi de yanına alarak atmosferik doom/death metal grubu HALLATAR’ı kurmuş ve Aleah’ın ölmeden önce yazdığı sözlerle müzikleri de içeren ve çok daha sert bir mizacı olan “No Stars Upon the Bridge” albümünü çıkarmıştı.

Her anlamda zor, her anlamda acı dolu bu sürecin ardından SWALLOW THE SUN tekrardan faaliyete geçmeye hazır hâle geldi ve 2015’te çıkan ve 2,5 saat süren devasa “Songs from the North I, II & III”nin takipçisi olan yeni albümü “When a Shadow is Forced into the Light”ı çıkardı.

Adını TREES OF ETERNITY’nin ilk ve tek albümü “Hour of the Nightingale”de yer alan “Broken Mirror” adlı şarkıda geçen bir sözden alan “When a Shadow is Forced into the Light”, SWALLOW THE SUN karakterini bildiğimiz şekilde yansıtan, karanlık, duygudan duyguya atlayan, samimi bir albüm.

Bildiğimiz gibi hüzün fazlasıyla göreceli ve öznel bir duygu; birisinin yüreğini dağlayan şey bir başkası için hiçbir şey ifade etmeyebilir, bir diğerinin olumlu hisler aldığı şeyle bir diğeri kan ağlayabilir. Dolayısıyla SWALLOW THE SUN’ın birincil amacı olan hüzün duygusu bu albümde de ön planda. Eğer grupla empati kuramazsanız ve “alın size damar” şeklinde verilen şeyden bir şey alamazsanız, SWALLOW THE SUN’ın etkisini epey bir yitireceğini düşünüyorum.

Diğer yandan “SWALLOW THE SUN dinleyem de ağlayam” şeklinde bakmaz ve grubu olduğu gibi değerlendirirseniz, sunulan şeyi daha kolay takdir edebilirsiniz. Bunları söyleme sebebim, bence SWALLOW THE SUN’ın belli düzlemlerde epey ince bir çizgide duruyor oluşu. Bana kalırsa gruba benzer müzik yapan gruplar içerisinde SWALLOW THE SUN’dan çok daha etkileyici bir acı, keder, ızdırap sunanlar var. Dolayısıyla grubun sırtını tümüyle hüzne, gözyaşına yaslamadan ilgi çekici besteler yapması gerekiyor. Önceki albümlerinin bazılarında bunu başardıklarını, bazılarında sıkıntı çektiklerini düşünüyorum.

“When a Shadow is Forced into the Light”a gelirsek, albümün kesinlikle ve kesinlikle dinledikçe açılan bir karakteri olduğunu düşünüyorum. Barındırdığı dinamikler, duygusal gelgitler gerçekten de ilk seferde fazla bir şey uyandırmıyor. İlk dinlemede “meh” dediğim şeyleri üçüncü, dördüncü dinlemede beğendiğimi, ilk dinlemede “hoşmuş” dediğim şeylere birkaç dinleme sonrasında “of baya güzel lan” diye yavşadığımı söyleyebilirim. Dolayısıyla albüme biraz emek verilmesi gerektiğini düşünüyorum. Misal yayınlanan şarkılardan biri olan “Firelights”ı ilk dinlediğimdeki nötr hisler şimdi yerini sevgiye bırakmış durumda.

“The Morning Never Came” ve “Hope” ayarında bir şey beklemiyorsanız ve grubun yıllar boyunca geçirdiği manevi evrimi de göz önünde bulundurarak bakıyorsanız, “When a Shadow is Forced into the Light”ın kendini size azar azar, nazlı nazlı açan yapısını da takdir edebilirsiniz. İçerdiği onca duygusal yüke ve gerçek hayatla bağlantılı acıya rağmen albümün öyle duygusal bir yıkım olma çabası yok ve sırf bu samimi tavırla bile kendi hâlinde iyi bir albüm olmayı başarıyor.