CARNAL FORGE çok sevdiğim ve özellikle “Testify for My Victims” albümlerine bayıldığım bir grup. Tıpkı HATESPHERE gibi, thrash metal ile death metali bir arada harmanlama anlamında bence türünün en iyilerinden biri ve yine tıpkı HATESPHERE gibi her albümünde kendi adına birden fazla klasik çıkarmayı başaran bir grup.

“Testify for My Victims” albümde yer alan “Testify for My Victims”,” Burning Eden”, “Godsend God’s End”, “Questions Pertaining the Ownership of My Mind”, “Biological Waste Matter” ve “Lost Legion” şarkıları hayatta en sevdiğim şarkılar arasında yer alıyorlar ve bence türün en güzel, en yaratıcı, en hayvan anlarından bazılarını barındırıyorlar. Aynı şekilde önceki albümlerde de pek çok thrash/death metal hayvanlığı mevcut ve bu yönüyle CARNAL FORGE ciddi anlamda değer verdiğim gruplardan biri.

“Testify for My Victims”in ardından dağılan ve 12 yıl albümsüz bir dönem geçirerek kendine yazık eden grup, yeni albümü “Gun to Mouth Salvation” ile nihayet tekrar karşımızda. Böyle gruplara cidden üzülüyorum. Adamlar zaten para kazanmalarının mümkün olmadığı bir müzik yapıyorlar, sadece tutkuları nedeniyle bu işin içindeler ve yaratabilecekleri onca güzellik varken 12 yılı boş geçiriyorlar. Yine de içlerindeki ateşin sönmemesi ve fırsat oluştuğu anda kaldıkları yerden yardırmaya başlamaları önemli tabii.

“Gun to Mouth Salvation”ın promosu elime geçeli bir aydan fazla oldu, lakin çeşitli sebepler ve önceliklerden albümü yazmaya bir türlü fırsat bulamadım. 2018’de çıkanları yıl sonuna yetiştirme telaşı ve bu yıl çıkan albümler arasından sırasının gelmeyişi nedeniyle albümü çıktıktan birkaç sonra yazabiliyorum. Kusura bakma CARNAL FORGE, ama “Testify for My Victims” ile aşırı gaza gelen ve seni her fırsatta öven bu bebenin heyecanının azalmasına, seni erteleyebilir hâle gelmesine, 12 yıl bekleyerek sen sebep oldun…

“Testify for My Victims”e bu kadar tapmamı sağlayan 4 unsur vardı. Birincisi tabii ki de besteler, ikincisi rif kalitesi, üçüncüsü davullar, dördüncüsü de vokaller. İlk ikisi zaten belli, onları açıklamaya gerek yok. Adamlar o albümde cayır cayır thrash/death yaptılar ve muazzam besteler (misal “Lost Legion”; 3 dakikalık thrash/death kusursuzluğu) sundular, yeri gelince hayatımda duyduğum en iyi riflerden bazılarını yazdılar (“Questions Pertaining the Ownership of My Mind”ın 23 saniyelik giriş rifi gibisini hâlâ duymadım).

Aradan geçen 12 yıllık sürede bu unsurlardan 2’si ortadan kalktı: davulcu ve vokalist değişti. Bu bence üzücü bir durum; hadi davul konusunda neyse diyeyim ama vokal konusu bana kalırsa sıkıntı; Henrik Larsson ekolünden hafif siyahi bir İsveçli arkadaşımız olan Jens C. Mortensen’in yırtıcı vokalleri bence CARNAL FORGE’a çok ama çok yakışıyordu. Daha önce herhangi bir grupta çalmamış olarak gözüken yeni vokalist Tommie Wahlberg’in daha kuru, daha havlar tarzda bir vokali var. Belli oranda ARSIS’ten James Malone’u hatırlatan bu vokaller önceki albümdeki vokal etkisini bence yansıtamıyor.

Tüm bunları bir kenara ayırırsak CARNAL FORGE yine en iyi yaptığı şey olan rif odaklı death/thrash metali çatır çatır yapmış. Akılda kalıcılık konusunda ciddi anlamda yetenekli olduğunu düşündüğüm gitarist kardeşler yeterli miktarda enteresanlık ve yaratıcılıkla şarkıları kulaklara küpe etmeyi başarmışlar. Önceki albümdeki “End Game” türevi blues gamlı rifler barındıran şarkılar ile daha yırtıcı şarkıların bir arada kullanıldığı albüm bana kalırsa bir önceki düzeyinde uzun ömürlü gözükmese de, tür adına yeterli eğlenceyi ve gaza getirme işlevini pekala yerine getiriyor.

Metal dinlemeye başladığımdan beri ve bu müzik bağlamında kendimi bildim bileli kaliteli rif konusunda gerçek bir Japon genç kızı olduğumu söyleyebilirim. İyi bir rif duyduğumda aldığım zevki pek az şeyden alabiliyorum. Konu death/thrash metal olduğunda THE HAUNTED’ın ilk iki albümü, HATESPHERE’ın “The Sickness Within”i ve CARNAL FORGE’un “Testify for My Victims”i kesinlikle en sevdiklerim arasında. Dolayısıyla bu türde yeni bir şeyler dinlediğimde ister istemez bunlarla kıyaslama yoluna gidiyorum. Bu açıdan bakarsam “Gun to Mouth Salvation” ortanın üstü bir albüm, ancak bunlarla kıyaslama acımasızlığına gitmezsem her anlamda gayet keyifli, adrenalini bol bir albüm. Grupla henüz tanışmadıysanız bir öncekinden başlamanızı, sonra buna geçmenizi öneriyor; grupla zaten tanışıksanız da bunu gönül rahatlığıyla dinleyebileceğinizi ifade ediyorum.

On iki yıl mon iki yıl… Sağlam geri dönüşleri her türlü seviyoruz.