WOLVHAMMER, adı hoşuma gittiği için 2010 yılında çıkardıkları “Black Marketeers of World War III” albümlerinden birkaç şarkı dinlediğim ancak sonra tamamen unuttuğum bir grup. Bu süre zarfında grup biri geçtiğimiz Mayıs ayında olmak üzere 3 albüm daha çıkarmış ve ben bunları baya atlamışım. Her zaman olduğu gibi geç olsun güç olması diyor, başlıyorum.

WOLVHAMMER black metal tarafı yüksek bir sludge icra ediyor. Bu sludge’ın içinde en ufak bir stoner’a kayma, blues gamlı dana gibi rifler çalma falan söz konusu değil. Bildiğin black metal karakterinin hakim olduğu ve “fil yürüyüşü” tabir edilen sludgy riflerin hüküm sürdüğü bir müzik yapıyorlar. Gruba dair yapabileceğim ilk yorum, WOLVHAMMER’ın yaptığı müzik düşünüldüğünde nispeten temiz tonlarda seyreden bir karaktere sahip olduğu. Black ve sludge dendiğinde, böyle bir grubun biraz daha testere bir sound kullanması daha bir etkileyici olabilirmiş diye aklımda geçirmeden edemiyorum. Aşırı kırçıllı bir HM-2’den bahsetmiyorum belki, ama grup biraz daha pisleşebilirmiş gibime geliyor. Bas tonuyla alakalı olarak “The Obsidian Plains”deki ton bu dediğime daha yakın, daha çirkin bir tondu mesela.

WOLVHAMMER’ın önemli özelliklerinden biri müziklerindeki dinamik unsurları dengeli ve pragmatik şekilde kullanabilmeleri. Grup düz DARKTHRONE kimliğine bürünmek istediğinde de, daha rif odaklı sludge tarafına kaymak istediğinde de başarılı bir kimlik sunuyor. Yer yer ikinci dalga black metal kıvamına kayan müzik, vokalin de etkisiyle çok net şekilde black metal grubu tarafını öne çıkarıyor. Lakin olayın koptuğu belirli anlar var ki bunlar WOLVHAMMER’ın karakterini belirleyen esas noktalar. Misal “Call Me Death”in ortalarındaki ağıtsı, Anselmo’msu clean vokal ve damarı basan gitarlar, grubun black metal kimliğini bir anda yitirmesine ve neredeyse New Orleanslı bir sludge, southern metal grubuna bürünmesini sağlıyor.

Grup bazı şarkıları tamamen itlik kopukluk üzerine kurup pata küte gitse de, asıl değerini daha ağır tempolu ve groove tarafı yüksek şarkılarda gösteriyor. Bunlara en iyi örneklerden biri olan “Bathed in Moonblood & Wolflight”ta grubun pek çok özelliğini bir arada görüyor, orta tempoda tane tane sergilenen riflerle huşu içinde kafa sallamanın tadına varıyoruz. Bu durumun oluşmasında katkısı olan şeylerden biri de gitarist John Porada’nın 8 telli gitar kullanarak boru gibi bir ortam yaratması. Sekiz telli gitarın bu rororon rororon tonu ile olayın black metal tarafı pek çok yerde törpüleniyor ve daha çamursu bir sludge’lık ortaya çıkıyor.

Sonuç olarak WOLVHAMMER, kendisini unuttuğum için beni pişman eden bir iş ortaya koymuş ve şüphesiz ki bu hataya tekrar düşmememi garanti altına almış. “The Monuments of Ash & Bone” karanlık havalardaki karanlık anlarınız için son derece çekici bir tercih. Ben ettim siz etmeyin, bir an önce dinleyin.