AT THE GATES konserinden çıktım, havaalanına geldim, kalkmasına saatler olan Antalya uçağını beklerken bu yazıyı yazıyorum.

Black metalin gerçekliğini çok seviyorum. Ne zaman bir kötü niyete, bir trajediye, bir cinayete, bir katliama, bir savaşa tanık olsak; ne zaman insanın kendi yarattığı tüm bu kurguyu kendi elleriyle yok edeceğine dair işaretleri karşımızda bulsak; kötülüğün gerçekten var olduğunu, gerçek anlamda kötülükle beslenen zihinler olduğunu; gerçekten de saf kötülükle vücut bulan, kötülükle yoğrularak ortaya çıkarılan eylemler olduğunu görüyoruz.

Uyumsuz notaların, belli nota bileşimlerinin, birtakım seslerin bizi rahatsız etmesi gerektiği; birtakım notaların bir araya geldiğinde psikolojimizin doğal akışına ters şekilde bizi huzursuz etmesi gerektiği tarih boyunca DNA’mıza kodlandığından, bundan beslenen black metalin gerçekliği ve bu gerçekliği yansıtmadaki başarısı pek çokları gibi bana da çok çekici geliyor.

Sanat tarihi boyunca sayısız sanatçı sayısız eser veredursun, bunlardan az sayıdaki cesur ve meydan okuyucu olanı var olanla yetinmeyip sınırları zorlama yoluna gitmiştir. İster bir tabloya, ister bir heykele, ister bir müzik yapıtına bakın, pek azının kabul edilmiş çerçeveyi zorladığını görürsünüz. Zamanının ötesinde olmak, kalabalıktan ayrılacak düzeyde geniş bir vizyon sahibi olmak işte budur.

Metal dünyasında da bu tarz hareketler yapan az sayıda öncü isim vardır. WATCHTOWER ve VOIVOD’un seksenlerde yaptıkları, şu anda üzerimde tişörtü olan GORGUTS’ın doksanlarda yaptıkları, DEATHSPELL OMEGA’nın 2000’lerde yaptıkları… Bunlar bir tür icat etmekten, olmayan bir şey olmaktan faklı şeyler; elbette ki hiç olmayan bir şey yaratmanın değerine hiçbir şey ulaşamaz. Ancak birilerince yaratılan bu şeyleri başka hiç kimsenin yapmadığı, yapamadığı gibi yorumlamak ve bu sayede o ilk başta yapılan orijinal işten bile daha fazla yeni kapılar açmak, ancak yukarıda bahsettiğim bu öncülerin, baş kaldıranların, meydan okuyanların yapabileceği türde şeyler.

Şu anda bahsetmekte olduğum SVARTIDAUÐI bu öncü isimlerden biri değil. 2002’de kurulan, underground efsanesi ilk albümü “Flesh Cathedral”ı 2012’de çıkaran ve bundan 6 yıl sonra da yeni çalışması “Revelations Of The Red Sword” ile geri dönen İzlandalı SVARTIDAUÐI, yani İzlanda diliyle Kara Ölüm; bu öncülerin birden fazlasının ayak izlerini takip eden ve bu sayede ortaya kesinlikle karakteristik, kesinlikle kişilikli ve hepsinden öte içi dolu bir albüm yaratmayı başaran çok özel bir grup.

Evet, nihayet tüm bu giriş lakırdılarını geride bırakıp esas konumuza başlayabiliriz. SVARTIDAUÐI’nin yarattığı GORGUTS, DEATHSPELL OMEGA, WATAIN ve hatta DAYLIGHT DIES’vari bir melodik doom temelli karanlık, gerçekten de benim diyen grubun yapamayacağı, geberene kadar uğraşsa da yaratamayacağı bir ızdırap, keder ve öfke patlaması olarak karşımıza çıkıyor.

Grubun öylesine patlayıcı, nefes kesici, her şeyi emip bitirici bir hâli var ki, tüm bu kaos arasında öylesine çilekeş, bedbaht ve can çekişir bir tavrı var ki, SVARTIDAUÐI dinlerken aynı anda hem ihtişamlı bir kaosu hem de acınası bir yitişi bir arada tadıyoruz. Bir kere grubun derdinin atonallik, uyumsuz notalarla fark yaratma falan olmadığı son derece açık. SVARTIDAUÐI müziğini yazarken belli ki bu havayı oluşturacak notaları, akorları, fikirleri cımbızla seçip itinayla şarkılara evriltmiyor. Grubun bu işi hamuruna kattığı, damarlarında dolaştırdığı, soluduğu havayla içine çektiği o kadar belli ki… Bir an olsun bir öne çıkma çabası, bir rifi ya da melodiyi öne çıkarma gayesi yok; her şey kılcal damarlar gibi birbirine bağlı, iç içe geçmiş dolambaçlarla birbirine kenetlenmiş, son derece organik, son derece bütünleşik, son derece gerçek.

SVARTIDAUÐI’nin “Flesh Cathedral”da yaptığı şeye kıyasla daha çileli bir müzik var “Revelations Of The Red Sword”da. Sanki tüm bu inanç baskılarıyla, zorlamalarıyla yitip giden milyonların yasını tutuyormuşçasına gerçek bir acı, tüm bu olanlara öfke kusuyormuşçasına yoğun bir nefret var. SVARTIDAUÐI öyle zehirli, kuduz, kan kusturan bir black metal yapmıyor. Onların black metalinde MISÞYRMING de var, BLUT AUS NORD da, yer yer MGŁA da. Dolayısıyla SVARTIDAUÐI dinlerken karşılaştığımız bütün hâlindeki karabasan, kaçınılmaz olarak etkileyici oluyor.

Böylesi soyut bir şeyi betimlemek, kelimelere dökmeye çalışmak bir noktadan sonra beyhude bir çabaya dönüşüyor. Sunulan şeyin bütünlüğü, nefes alıp verir oluşu, psikolojik düzleme taşınması, birer müziksever olarak gerçekten de çok şanslı, ayrıcalıklı olduğumu kanıtlayan şeyler.

SVARTIDAUÐI, bizi kendisini dinlediğimize şükrettirecek kadar iyi bir grup ve “Revelations Of The Red Sword” da bu gerçeğin tam da şu anda gerçeğe dönüşen hem en somut hem de en soyut örneği.