Pasifagresif’in bana kattığı pek çok güzel şeyden biri de zaman içinde tanıştığım bazı site takipçileriyle yıllar içerisinde kurduğum arkadaşlıklar, dostluklar. Hayat ne garip bir şey ki, hiç ummadığınız bir anda, kendinizi yıllar önce Facebook’tan kısaca mesajlaştığınız bir insanın ofisinde black metal dinlerken bulabiliyorsunuz…

Geçtiğimiz Mart ayında eşim Güzide ile Antalya’ya taşındıktan sonra edindiğimiz yeni arkadaşlardan biri de, uzun yıllar önce Facebook’tan mesajlaştığımız ve Antalya’ya gelirsek bizi ağırlamaktan memnuniyet duyacağını söyleyen Kaan Ünal’dı (siteye de Kaan isimle yorumlar yapıyor).

O dönemde hayatımızda Antalya gibi bir düşünce olmadığından, “gelirsek haberleşiriz” noktasında duran bir muhabbet olarak Facebook mesajlaşmasında kalmış bir diyalogdu.

Şimdiyse Kaan’ın Belek’teki evimize çok yakın olan ofisi; mümkünse her hafta, olmuyorsa 2 haftada bir gittiğimiz ve her türden metal dinleyerek muhabbet ettiğimiz bir yere dönüştü. Gittiğimiz bu oturmalarda artık gelenekselleşmiş şekilde vuku bulan şeylerden biri de, Kaan’ın muhtemelen bilmediğimizi tahmin ettiği bir grubu açması ve bizim de bunu tahmin etmeye çalışmamız şeklinde gelişen sevimli bir bilgi yarışması.

İşte şu anda, bunlardan birinde açıp dinlettiği ve en az 15 dakika düşünüp tahminler yapmamıza rağmen bir türlü bulamadığımız bir grubun yeni albümünü yazıyorum. Black metalle bu kadar içli dışlı bir insan olmama rağmen AZAGHAL’ı bugüne dek hiç duymamış olmamın şaşkınlığıyla, bu gidişe bir son vermek için Kaan’la görüştüğümüz o günden sonra grubun diskografisini baştan sona bitirdim ve şu anda da bu kritiği yazmak için hazır ve nazırım.

Bu tatlı anekdotun ardından artık albüm incelememize geçebiliriz.

AZAGHAL bundan 20 yıl önce kurulan ve her anlamda saf bir black metal icra eden Finlandiyalı bir grup. Şu anda bahsetmekte olduğum “Valo Pohjoisesta” 11. albümleri ve bu durum, grubun sergilediği deneyimden ve iş bilir havadan rahatça görülüyor.

AZAGHAL aslında bilmem gereken bir grup, çünkü elemanların üçü de daha iyi bildiğim bir topluluk olan WYRD’de çalıyorlar. Tabii bu kadar çok grup dinleyip her gün yeni bir şeyler yazınca, insan arka taraflardaki kullanılmayan bazı bilgileri silebiliyor. WYRD’in 2009-2016 arası albüm çıkarmadığı düşünüldüğünde, gruba dair kimi detaylar aklımdan çıkmış gitmiş.

AZAGHAL’a dönersek, grup aynı vahşet düzeyinde olmasa da HORNA, BEHEXEN benzeri bir black metal icra ediyor. Lakin AZAGHAL’ın karakteri onlar kadar zifiri karanlık değil ve o ikisine göre daha akılda kalıcı diyebileceğimiz melodiler eşliğinde sergilenen ve SARGEIST düzeyinde olmasa da nispeten kederli olmaya göz kırpan bir tavırları da var. Bu durum “AIWASS” gibi iç dinamikleri sık sık değişen şarkılarda rahatça görülebiliyor.

“Kuzeyden Gelen Işık” anlamındaki “Valo Pohjoisesta”da AZAGHAL’ın black metalin çeşitli dinamiklerini bir arada kullandığını görüyoruz. Grubun ikinci dalga black metale yaklaştığı anlar olsa da, ortada Norveç’vari bir pastorallik mevcut değil. Riflerde, akorlarda hiç öyle karlı yamaçlar, ıslak çayırlar, kasvetli ormanlar havası yok. Genel karakter olarak NORDJEVEL’e yakın bulduğum değişken bir yapısı olan grubun zaman zaman tempoyu orta seviyelere düşürerek daha heavy metal havasına kaydırdığını (“AIWASS”), zaman zamansa “Sielujen yössä” gibi şarkılarda amansız bir fırtınaya dönüştüğünü, “Ylistys” gibi daha leş anlardaysa URGEHAL taraflarına kaydığını görüyoruz. Her şey bir araya geldiğince, bence yazıda adını andığım pek çok grup kadar karakteristik olmayan, “AZAGHAL sound’u” diye bir şeyden bahsedilmesini mümkün kılmayan, lakin black metal özelinde gayet güçlü olduğu da yadsınamayacak bir iş çıkıyor.

Black metalin çok başarılı örneklerini gördüğümüz 2018 yılı düşünüldüğünde “Valo Pohjoisesta” bence ilk sıralara oynayacak kudrette bir albüm değil, ancak daha genel baktığımızda black metal adına pek çok şeyi doğru yapan ve türün hakkını veren fikirlerle ilgi çekici ve sürükleyici olmayı başaran bir çalışma. Finlandiya’nın kendine özgü yarı melodik yarı kaotik black metalini seviyorsanız rahatlıkla dinleyebilirsiniz.