Meksika’da bir tek kişilik proje olarak kurulan ve sonradan farklı kıtalara doğru solmuş çiçekler açan SEROCS’la beraberiz bugün. Antonio Freyre’nin 2009’da başlattığı proje, zaman içinde dallanıp budaklanan ve ABD’den Avrupa’ya epey geniş bir periferiye yayılan bir oluşum. Brutal bir teknik death metal icra eden SEROCS, yeni albümü “The Phobos / Deimos Suite” kulaklarımıza dert vermek amacıyla bir kez daha karşımızda.

Odasında tek başına psikopat işler yapmaya başlayan ve sonradan benzer düşünce yapılarına sahip birtakım başka ruh hastaları bularak olayı grup hüviyetine taşıyan müzisyenlere alışığız. Muhtemelen en bilineni NECROPHAGIST olan bu akıma dâhil olan SEROCS, sadece başka ruh hastalarını saflarına katmakla kalmamış, piyasanın en değerli müzisyenlerinden bazılarını olaya dâhil ederek bambaşka bir hüviyete bürünmüş bir proje.

Bu insanlardan belki de en önemlisi, CHTHE’ILIST’ten FIRST FRAGMENT’a, ZEALOTRY’den FUNEBRARUM’a dek yer aldığı tüm projeleri altına dönüştüren son dönem underground fenomeni gitarist Phil Tougas. Onun katkısını içeren üçüncü SEROCS albümü olan “The Phobos / Deimos Suite”, bu yıl içerisinde basçısı, davulcusu ve vokalistini gruptan çıkardı ve yerlerine Tougas’la birlikte CHTHE’ILIST ve ZEALTORY’de çalan iki sapık ile, Avrupa’nın son dönemde yetiştirdiği en psikopat davulculardan biri olan Kévin Paradis’i getirdi. BENIGHTED, SVART CROWN, MELECHESH, SHINING gibi gruplarda baget sallayan Paradis, “The Phobos / Deimos Suite”in yıkım gücünü yukarılara taşıyan önemli unsurlardan olmuş.

SEROCS’un müziğini; çirkinlikler üzerine kurulmuş, olayın pis tarafına ağırlık veren ve cillop mekanik tech-death’ten olabildiğine uzak duran bir death metal şeklinde özetleyebiliriz. Kazımasyona gereken önemi veren, parmak kıran riflerle dolu olsa da bunu bir an olsun “şhovvvvvvv tayyyyyyym” diye suratımıza bulaştırmayan, kemik sesleriyle dolu bir müzik var “The Phobos / Deimos Suite”te. Albümün hiçbir yerinde göze kulağa hoş gelme arayışı, şeker gibi sweep’ler falan mevzubahis değil. Karanlık bir hava, tekinsizlik, kapağı yansıtan türde belirsiz bir hiçlik sunuluyor 46 dakika boyunca.

Albümü dinlerken brutal death metalin amansızlığı ile teknik death metalin cerrahi tarafını aynı anda alıyoruz gayet yüksek dozlarda. Slam’dir, break down’dır asla söz konusu olmayan albümde, son derece akıcı, değişken bir yapı var. Açıkçası öne çıkan şarkı adı anmanın zor olduğu albüm, her anıyla size ince işçilik sunan ve bunu da son derece organik, son derece doğal biçimde yapan bir eser. Gitaristlerin gitarlara, davulcuların davula konsantre olmasını gerektirecek düzeyde üst düzey müzisyenlik barındıran “The Phobos / Deimos Suite”, basların da nefis bir kemiksilikte tonlanmış olması ile daha bir dolgun, güçlü ve tehditkâr hâle geliyor. Özellikle bas gitarın tıngırdaması ile vokalin hırıltısı bazı anlarda öylesine nefis örtüşüyor, bas gitar vokali öylesine güzel destekliyor ki, bas gitarın ve vokalin sanki aynı yaratığın gırtlağından çıktığını düşünüyorsunuz. Bu sayede bu 1000 tane farklı rif, geçiş, vs. sunan albüm kendini dinlettikçe dinletiyor.

Daha önce pek çok incelemede söylediğim üzere, işi bilen adamların elinden çıkan müziği dinlemek bir başka oluyor. Nasıl “futbol iyi futbolcularla oynanır” diye bir laf varsa, teknik death metal de teknik death metali iyi bilen müzisyenlerce yapıldığında güzel oluyor. Hele bir de içine böylesi entegre bir brutallik, böylesi lezzetli bir prodüksiyon katınca, dadından yenmiyor.