Son albümü “Hyaena”yı pek bir beğendiğim köklü İtalyan progresif death metal grubu SADIST’in yeni çalışması “Spellbound”la birlikteyiz bugün. 1990’da kurulan grup, bugüne dek “Tribe” başta olmak üzere değerli albümler çıkararak türle yakından iştigal eden kitlenin bildiği, hak ettiği değeri verdiği bir grup oldu.

Yeni albüm “Spellbound”da SADIST’i alışık olduğumuz kimi temaların uzağında, Alfred Hitchcock’un korku filmleri üzerinden ilerleyen konsept bir albüm yaparken görüyoruz. Hatta duyuyoruz. İtalyan korku sinemasının sinema tarihindeki yeri düşünüldüğünde, SADIST elemanlarının böyle bir konsept seçmiş olmaları o kadar da şaşırtıcı değil. “Spellbound”, şarkı isimlerinin Hitchcock filmlerinden alındığı, kapağından genel havasına bu konseptin yansıtıldığı bir çalışma diyerek başlayalım.

SADIST’in müziğinin teknik/progresif death metalin biraz daha öteleyici, ilk andan ısınmanın tür içindeki bazı gruplara oranla daha zor olduğu gruplarından ATHEIST, PESTILENCE gibi isimlere yakın durması, belki de SADIST’in adını türle ilgilenen herkese duyuramamasındaki önemli faktörlerden biri. Yine de grubun yaptığı şeyin özel olduğunu düşünüyorum ve 1993’ten bu yana istikrarlı şekilde albüm çıkaran SADIST’in İtalya piyasasının yetiştirdiği önemli değerlerden biri olduğuna inanıyorum.

SADIST’in “Hyaena” kritiğinde de bahsettiğim çeşitli özel hareketleri var. Bunlar her zaman aklımızı başımızdan alan ve ilk onların aklına gelen şeyler olmasa bile, bir SADIST sound’undan söz edebilmemizi sağlayacak düzeyde de özgün ve karakterliler. Bunların başında, grubu kuran gitarist/klavyeci Tommy Talamanca’nın bu klavyeyi gruba çok iyi entegre etmesi geliyor. Bu sayede müziğinin dramatik tarafını çok güzel besleyen SADIST, türdaşları arasında farklı bir konuma gelebiliyor.

Tğm SADIST albümleri gibi, özellikle gitar icrası ve davulculuk bakımından üst düzey bir iş olan “Spellbound”; yaratıcı rifleri, sıra dışı denebilecek fikirleri ve ilk andan of ulan dedirtmese bile en azından özgün oluşları nedeniyle takdir ettiren çeşitli ruh hâlleriyle grup adına bir diğer başarılı çalışma. Şarkıların her anının, hatta tüm şarkıların hayata dair yeni kapılar açtığı falan olmasa da grubun doksanlardan gelen garip, gizemli, tuhaf karakterinin yansımalarını duymak; progresif/teknik death metalde karakter arayışında olan dinleyiciler için tebessüm ettiren bir unsur.

“Spellbound”a yönelik olumsuz düşüncelerim arasında ise albümün gitar tonlarının çok sevilesi olmaması başta geliyor. Seçtikleri ton albümün korku filmi havası adına mantıklı olabilir, ancak karakterli ve insanın dinledikçe dinleyesini getirecek bir çekiciliği de yok. Bunun dışında, albüm bir önceki “Hyaena”nın çok yönlü, tribal tatlarla süslü ve çok daha eklektik yapısının yanında biraz kuru kalıyor. “Hyaena”da gerçekten de enfes fikirler ve bu fikirleri yansıtma adına çok başarılı alınmış kararlar vardı. “Spellbound” bu daha sınırlı olarak gözümüze çarpıyor. Her bir şarkının farklı bir korku filmini ele aldığı düşünüldüğünde, olay bir nebze sınırlanıyor ve farklı kimlikler taşısalar da, niahi amaç birbiriyle benzeşen hisler şeklinde karşımıza çıkıyor. Misal “Hyaena”daki “Eternal Enemis” gibi aşırı karakteristik, konseptle muazzam uyum sağlayan bir şarkıyı burada göremiyoruz. Grubun “Season in Silence”ta çok daha akılda kalıcı şekilde kullandığı kimi klavye melodileri de “Spellbound”da o kadar fazla öne çıkamıyor. Yine de tüm bunlar albümü kötü yapmıyor. “Spellbound” ortalamanın üstü bir albüm, ancak öncesindeki işlerin bir nebze gerisinde kalıyor diye düşünüyorum.

Şu ana dek SADIST’le hiç işiniz olmadıysa ve sitede kritiği gördüğünüzde “SADUS mu? Yok SADIST’miş” noktasındaysanız, size son dönemden grubun “Season in Silence”, “The Lonely Mountain”, “Bouki” ve “Eternal Enemies” şarkılarını dinlemenizi salık veriyor, ardından da özellikle “Tribe” albümünü dinledikten sonra “Spellbound”a geçmenizi öneriyorum. Böylece önce grubu çözmüş olursunuz ve son albümü daha iyi değerlendirebilirsiniz.