Hem yer aldığı gruplar hem gitar çalış stili hem de prodüktörlüğünü yaptığı isimler düşünüldüğünde, Erik Rutan gerçekten de hayatımda gördüğüm en death metal adamlardan biri. Adamın tipi bile death metal; sahnede kaşlarını çatıp sinirli gözüktüğü fotoğraflarına bakın, resmen ORIGIN’in “Echoes of Decimation” kapağındaki abiye benziyor.

HATE ETERNAL’la olan ilişkim 2006 yılına dayanıyor. Aslında grubu “King of All Kings” albümüyle tanımış olsam da 2005 yılında çıkan “I, Monarch”ın turnesinde grubu ARCH ENEMY, CHIMAIRA ve GOD FORBID ile birlikte Vancouver’da izlemiş (ne garip kadroymuş la) ve hayrete düşmüştüm. Turneye sadece bir hafta kala gruptan ayrılan Derek Roddy’nin yerine anında Kevin Talley’i getiren Erik Rutan hem turu kurtarmış hem de o sıralarda en sevdiğim death metal davulcusu olan Kevin Talley’i birkaç metreden izleme şansı bulmamı sağlamıştı. O konserde de görülebileceği üzere HATE ETERNAL bırakın death metalin, tüm metal dünyasının en sert gruplarından biriydi ve kaostan kaçmayan yaklaşımıyla gerçek bir işitsel imtihandı.

Erik Rutan’ın acımasız tarzı ve iflah olmaz, nefes aldırmaz vahşeti HATE ETERNAL’ı bir kısım death metal dinleyicileri için bile yorucu hâle getiren, dinleyiciden de bir şeyler isteyen bir karaktere sahip. Grubu gerçekten sevsem de, zaman zaman bazı şarkılarını ve kararlarını bir nebze rahatsız edici bulabiliyorum. Misal “Phoenix Amongst the Ashes” albümündeki “The Art of Redemption” ilk bir dakikası itibarıyla hayatımda dinlediğim en sinir bozucu death metal şarkılarından biri. Resmen sinir bozucu, kötü anlamda rahatsız edici, adamı küfrettiren bir şarkı. Bu gibi şeyler zaman zaman HATE ETERNAL coşkuma sekte vursa da grubun nefes kesen şiddeti her zaman için değerini koruyor.

“Upon Desolate Sands” bu açıdan bakıldığında HATE ETERNAL’ın bugüne dek çıkardığı en oturaklı, gücünü en iyi kontrol eden albümlerden biri, belki de birincisi konumunda. Albüm öncesinde gruba katılan ve herhangi bir açıklama yapmaya gerek olmayan davulcu Hannes Grossmann “Upon Desolate Sands”e ciddi anlamda çok şey katmış. Şu ana dek grupta yer alan davulcular düşünüldüğünde Grossmann’ın “kaçın sahibi geldi” türü bir havası var ve gerek varyasyon gerekse performans olarak bunu her şarkıda bize gösteriyor.

Son üç albümdür grupta olan J.J. Hrubovcak (MONSTROSUTY vokalistinin kardeşi) da üç kişilik grup sound’unun avantajlarından ve tabii ki Rutan’ın masa başı tercihlerinden yararlanarak gayet duyulur, etkin bir performans sunuyor. Şarkıların basa ve davula nefes aldıran yapısı ve Rutan’ın olayın kaos tarafını bu albümde daha rafine şekilde sunmayı başarması, elbette ki en çok alkışı ona tutmamızı sağlıyor. “Upon Desolate Sands”i dinlerken gerçekten de Erik Rutan’ın bu albüme özel bir şekilde yaklaştığını hissedebiliyoruz. Ufak detaylarına kadar çok uğraşılmış bir rif yazımı, Jason Becker/James Murphy’vari pırıl pırıl sololar, düzenleme, trafik kurgusu ve prodüksiyon karakteri var ve böylesi yorucu bir müziğin bu denli sürükleyici ve çekici kılınması da bu bileşenlerden geçiyor.

Müziğin biraz daha derinine inersek, HATE ETERNAL’ın kendisinden beklenen death metal anlayışını “Upon Desolate Sands”de de gösterdiğini görüyoruz. Rutan’ın MORBID ANGEL zamanlarından aldığı tekinsiz beste tarzı, IMMOLATION’ın karambol ve uyumsuz rifler, yer yer karşımıza çıkan ve Rutan’ın içine ta RIPPING CORPSE günlerinden işlemiş olması muhtemel hafif thrashy tatlar, HATE ETERNAL’ın 2018 yaratımını şekillendiren temel dinamikler. Albümü dinlerken varyasyonlu bir ezicilikle muhatap olduğunuzu, damperli kamyon gibi gitarlar ve çekiçle çalınan davullar tarafından göğüs kafesinize bastırıldığını hissediyorsunuz. Zaten bu tanım da HATE ETERNAL’ın yaratmak istediği şeyin bir özeti gibi.

Türün sevenleri için bile darlayıcı düzeyde kaotik ve soluk kesici olabilen HATE ETERNAL, “Upon Desolate Sands” ile bugüne kadarki en kolay alışılabilir işine imza atıyor. Sertlik, hoyratlık, tavizsizlik namına en ufak bir azalma yok, ama sunum ve yaklaşım açısından daha rafine bir HATE ETERNAL var karşımızda. Rutan’ın 30 yılı aşkın deneyimi düşünüldüğünde, bunun pek de şaşılacak bir tarafı yok.