Max Cavalera’nın SEPULTURA’dan ayrılmasına tanık olmak çok tuhaf bir şeydi. Doksanların ortalarında keşfettiğim grubun o zamana kadar çıkan tüm albümlerini hatmetmiş, o “Chaos A.D.” senin bu “Arise” benim yatak döşek kırar olmuştum. O sıralarda büyükler arasında görülen SEPULTURA’nın esas adamının ayrılması; James’in METALLICA’dan, Mustaine’in MEGADETH’ten, Araya’nın Slayer’dan ayrılmasına yakın bir şeydi pek çokları için.

Max SEPULTURA’dan 1996’da ayrılmış, 1 yıl sonra SOULFLY’ı kurmuş ve 1998 Nisan’ında da yeni grubuyla ilk albümünü çıkarmıştı. Bu sırada SEPULTURA da boş durmamış ve liderini kaybetmenin şokuyla yeni vokalist arayışına girmiş, ancak Max’siz ilk albümü olan “Against”i “Soulfly”dan 5 ay sonra çıkarabilmişti.

O dönem internet yaygın olmadığından, Kerrang! gibi dergilerdeki röportajlar, yorumlar büyük önem taşıyordu. Hatırladığım kadarıyla SOULFLY da SEPULTURA da eleştiriliyor ve bildiğimiz, alışık olduğumuz SEPULTURA’nın yok olduğunu vurgulanıyordu. SOULFLY fazla nu metal/etnik tat içermesiyle, SEPULTURA ise doğrudan sıkıcı olmakla itham ediliyordu.

Ben SEPULTURA’yı yitirmenin yasını tuttuğumdan, SOULFLY’ın nu metal gazıyla pek ilgilenmemiş, hatta “Primitive”in bulgar CD’sini alana dek gruba 10 dakikamı bile ayırmamıştım. Max’in CAVALERA CONSPIRACY’yi kurmadan önce çıkardığı “ॐ”, “Prophecy” ve “Dark Ages”la dahi ilgilenmemiştim. “Demek ki Max’in fazla etnik sosa bulanan; tamtamlı, tribal tatlarla dolu müzikal anlayışına en fazla SEPULTURA raddesinde dayanabiliyormuşum” diye düşünerek SOULFLY’ı büyük ölçüde görmezden gelmiştim. CC sonrasında Max kendini daha yırtıcı ve direkt bir formda sunmaya başlayınca, SOULFLY da terkrardan radarıma girmeye ve en azından şarkı şarkı sevmeye başladım.

“Omen” ve “Enslaved”de bence vasat işler ortaya koyan Max ve kabilesi, akabinde death metali ve daha ekstrem türleri daha bir benimsemeleri sonrasında daha vahşi, daha umursamaz, daha dolgun işler sunmaya başladılar. Max sağda solda ANAAL NATHRAKH gibi ekstrem grupların tişörtleriyle görülmeye, şarkılarında blast beat’ler kullanmaya falan başlayarak olayı bir nevi “şarap gibi” olma muhabbetine getiriyordu.

“Rituals”a geçmeden önce söyleyeceğim kilit cümle şu:

Bu albüm öncesinde SOULFLY’ı canlı izledim ve sadece Max’i izliyor olduğum için heyecan duydum. Şu andaysa SOULFLY’ın bu albümü baştan sona çalacağını bilsem, SOULFLY’ı izlemek için konser biletimi anında alırım.

Bu büyük lafın ardından, bence SOULFLY’ın en iyi birkaç albümünden biri, belki de birincisi olan yeni çalışması “Ritual”a doğru yol alalım.

“Savages” ve “Archangel”daki toraman anlayışı iyice doruklara çıkartan ve ilk iki SOULFLY albümüyle uzaktan yakından alakası olmayan “Ritual”; groove metal, thrash metal, death metalin iç içe geçmiş bir sentezini sunan son derece yarman bir albüm. Şarkıların her biri tek tek inanılmaz metal başyapıtları olmasa da, Max’in tükenmek bir yana giderek şahlanan ekstrem metal sevdası eşliğinde grup hiç olmadığı kadar aç, kana susamış ve tutkulu geliyor kulağa.

Sırf albümdeki konuk tercihlerine bakmak bile SOULFLY’ın tavrını görmek açısından faydalı. LAMB OF GOD’dan Randy Blythe elbette ki geniş kitlenin ilgisini çeken bir isimken, IMMOLATION efsanesi tırcı Ross Dolan’ın “Under Rapture”daki kükreyişleri grubun tavizsizliği adına lezzetli bir işaret olarak öne çıkıyor. Albümde bir dolu break down var, ancak hiçbiri ucuza kaçmıyor; bir dolu solo var, ama hiçbiri göz boyama solosu değil; Max’e dair alışık olduğumuz bin tane şey var, ama hiçbiri modası geçmiş veya bayık gelmiyor.

Burada duyduğumuz şey çok net şekilde iş bilirlik ve tecrübe kaynaklı bir kalite. Capcanlı prodüksiyonun üstünde tepişip duran binlerce detay, “Ritual”ı lav gibi akışkan, yumruk gibi güçlü, suratı boyalı bir kabile savaşçısı kadar psikopat kılıyor. Sondaki saksafonlu flamenko kapanışından tutun da, “Feedback!”teki “Not a fucking regret!” bağırışlarına, “Ritual” gerçekten de çok iyi bir albüm.

Max son CAVALERA CONSPIRACY albümü “Psychosis”te de çok iyi bir iş ortaya koymuştu, bir yıl sonrasında çıkan “Ritual”da da çok iyi bir iş sunuyor. 50 yaşına basmaya hazırlanan ve her şeyiyle metal soluyan bu adam, öyle ya da böyle 32 yıldan uzun süredir metale hizmet ediyor ve duracağa da benzemiyor. Zaten “Ritual”ı dinleyip de bunun aksini düşünmek pek de mümkün değil.

Not: Eliran Kantor sen nelere kadirsin…