Son derece karakteristik müzik yapan grupların bir anda 180 derece dönerek bambaşka sulara yelken açmaları genelde ters tepiyor. Bu şekilde beklenmedik tercihler yapan ve akabinde boyunun ölçüsünü gören grupları düşündüğümüzde hepimizin aklına pek çok isim geliyor.

Şu an elimizdeki örnek, buna karşıt durmayı başaran ve her ne kadar “ya niye ya” dedirtse de başarıya ulaştığı su götürmez bir gerçek olan bir deneme. SHINING gibi dünyanın en karakteristik ve kendine has gruplarından birinin sahip olduğu özel hareketlerin, komboların neredeyse tümünü bir tarafa atıp bambaşka bir yoldan devam etmeyi seçmesi gerçekten de ilginç bir durum.

Tüm bu sağ gösterip sol vurmalar arasında, grubun esas adamı Jørgen Munkeby’nin hislerini de anlayabiliyorum. Yaşadıklarını “Sıkılmıştım, “Blackjazz”e doymuştum” diye açıklayan Munkeby, aslında grubun 2015’te çıkan bir önceki albümü “International Blackjazz Society”de bu durumun belirtileri sezilmekteydi. “Blackjazz” efsanesinin ardından “One One One”da mantıklı ve akıcı bir devam albümü sunan grup, “International Blackjazz Society”de “Animal”da görülen kimi olayların ışığını kara kara yakmıştı.

Dolayısıyla grubun sahip olduğu neredeyse tüm değerleri; sert vokalleri, deli deli caz olaylarını, SAKSAFONU, progresif yapıyı ve tüm o şaşırtmaçlı fikirleri tamamen silerek çok daha steril, çok daha sade, çok daha çıplak devam etmesini belli ölçüde anlayabiliyorum.

SHINING’i “Animal” ile tanıyacak dinleyicilere diyebileceğim tek şey, SHINING’in aslında bu duyduğunuz şey olmadığı. Şöyle bir şarkıyı yapan adamların bugün böyle bir albüm yapmalarının esas sebebini, çok daha büyüme ve star olma potansiyeli taşıyan Munkeby ve ekibinin o katartik, kaotik, kendi kendiyle mücadele eden müziği artık daha geniş kitlelere ulaşabilecekleri bir formla değiştirmek istemeleri olarak görüyorum.

Munkeby de bu konuda gayet açık konuşuyor ve bu albümde MESHUGGAH yok MUSE var, BURZUM yok GHOST var gibi şeyler söyleyerek olayı özetliyor. Gerçekten de albüme bakar bakmaz dikkatinizi çekecek ilk konu SHINING’in nakaratlara nasıl abandığı, basit ama akılda kalıcı konserlik riflerle müziği lineer ama akıllıa kurgulanmış bir yapıda tuttuğu. “Animal”ı ilk dinleyişimde aklıma gelen bir numaralı şey IN FLAMES’in son albümü “Battles”dı. Gerçekten de albümdeki nakarat melodisi yazımı ve sound pek çok açıdan “Battles”ı anımsatıyor. Prodüksiyonla da desteklenen bu durum, yer yer GHOST’un “Square Hammer”vari arena rock olaylarına da bulaşarak, MUSE gibi genişleyen bir beste anlayışıyla büyüyerek karşımıza çıkarılıyor.

Tüm bu değişim, grubun modern bir pop/metal grubuna evrilmesi falan düz anlamda bakınca epey sarsıcı şeyler aslında. Grubu tanımayanlar için şöyle ifade edeyim, SHINING’in saksafon kullanmaktan vazgeçmesi, KORPIKLAANI’nin müziğindeki etnik enstrümanlardan tamamen vazgeçmesine eş değer bir durum. SHINING “Animal”da işte böylesine devasa ve cesur bir değişikliğe gidiyor ve başarılı oluyor. Daha iyi, daha kötü gibi bir tartışmaya girmiyorum; bildiğimiz SHINING’den bağımsız olarak yapılan şey başarılı.

Tüm bunlar dışarıdan bakınca büyük bir risk olarak görülecek olsa da “Animal”daki kendine güven, iddialılık ve ne yaptığını bilirliğe bakınca bu durum grup açısından hiçbir şekilde risk teşkil etmiyor gibi gözüküyor. Bu nedenle bana da, olayın metal tarafı törpülenip çok daha kolay dinlenir bir müziğe kayılmış olmasına rağmen SHINING’i bu dürüstlüğünden dolayı kutlamak düşüyor.