Bir grubun kariyerinde üyelerinden birinin hayatını kaybetmesinden daha kötü bir şey yoktur. Beraber kurduğunuz, büyüttüğünüz, her şeyinizi verdiğiniz bir grubun parçalarından birinin durup dururken aranızdan ayrılması, sizi bir daha asla eskisi gibi olamayacağınız bir boyuta götürebilir.

Rock ve metalin her türünde olduğu gibi progresif rock adına çok değerli gruplar çıkaran Polonya’nın bu alandaki en önde gelen gruplarından RIVERSIDE’ın başına da maalesef bu gelmiş, grup 2016 yılında kurucuların Piotr Grudziński’yi kaybetmişti. Grudziński’nin 41. yaş gününden hemen önce olan bu elim olayın ardından RIVERSIDE o yılki tüm konserlerini iptal etmiş, derin bir yas dönemine girmiş ve ancak 2017’de çıkan ve önceki albümlerden ve kayıt süreçlerinden alınan enstrümantal şarkılardan ve denemelerden oluşan “Eye of the Soundscape”le kendine gelmeye başlamıştı.

Konser vermeye de tekrar başlayan RIVERSIDE, bu terapi döneminin ardından Grudziński’siz ilk albümü için kolları sıvamıştı. Esas şarkı yazarları olmadan, hep alışık oldukları gitaristleri yanlarında olmadan bu albümü yazmanın grup için nasıl sarsıcı olduğunu, neler yaşadıklarını, sürecin duygusal boyutunu elbet bir tek kendileri biliyordur.

“Wasteland” post-apokaliptik bir distopyadan söz eden, kapağından genel karakterine insanın karanlık geleceğini kulaklarımıza taşıyan konsept bir albüm. “The Day After”da Duda’nın derin ve etkileyici vokalleriyle açılan çalışma, önceki RIVERSIDE albümlerine kıyasla daha karanlık, karamsar, zaman zaman ironik biçimde coşkulu bir karakter sunuyor. “Wasteland”i daha ilk dinleyişten fark ettiğimiz şey, RIVERSIDE’ın albümü Grudziński’nin ardından tamamen bir “vah biz bittik mahvolduk” havasına sokmadan; hüzün duygusunu başrole koymadan, kısacası RIVERSIDE dinamiklerini göz ardı etmeden yazmış olduğu. Dediğim türde ironik coşkular da hep bir ağızdan söylenebilecek akılda kalıcı nakaratlar da “Wasteland”de kendilerine yer bulmuşlar.

“The Day After”la tonunu belli eden albümün asıl başlangıcını “Acid Rain” yapıyor. “In Absentia” dönemi PORCUPINE TREE’yi akıllara getiren bir karaktere sahip bu şarkıyla “Wasteland” eteğindeki taşları dökmeye başlıyor. Duda’nın önceki albümlere göre daha derin denebilecek, düşük oktavlarda seyreden vokalleri şarkıya gri-sepya arası bir görünüm kazandırarak devam ediyor. Akılda kalıcı nakaratı ve genel yapısı itibarıyla şarkının belki de bundan sonraki tüm RIVERSIDE konserlerinde çalınması muhtemel. Özellikle 4.15’te başlayan “voğoğooooo” bölümü cidden çok güzel.

İlk single “Vale of Tears”, az önce bahsettiğim ironik neşeyi içinde barındıran ve “yok olup gidiyoruz ama boş verin, bakın keyfinize” karakteriyle öne çıkıyor. Lenny Kravitz’in “American Woman”ına yakın duracak kadar rock bir kimliği, “I am wading through the desert” bölümlerindeki kederle RIVERSIDE’laştırmayı başaran grup, üçüncü dakikadan sonra groove’u kökleyerek metal tarafını da gözler önüne seriyor. Kırılgan “Guardian Angel” ve bir diğer klip parçası “Lament”, adından da tahmin edilebileceği üzere albümün en yoğun ve kederli anlarını oluşturuyorlar.

On bir dakikaya yaklaşan bu ağırlığın ardından grubun biraz kendini açması ve patlaması gerektiğini hissediyoruz. RIVERSIDE da aynen bunu yapıyor ve albümün en uzun süreli şarkısı “The Struggle for Survival” ile hem konsepte hizmet eden ve insanoğlunun hayatta kalma mücadelesine referans veren hem de Grudziński sonrasında yola devam etmeye çalışmalarına da bir göndermede bulunuyor. Grubun bu 10 dakikalık şarkıyı enstrümantal olarak seçmiş olması da bence yerinde olmuş. Sanki Grudziński sonrası yaşadıklarına yönelik olarak “bunları sözlerle anlatamayız, müziğimizle konuşalım” dercesine coşturmuşlar şarkıyı.

“River Down Below”la yine derinlikli vokal, ağır başlı müzik tarafına geri dönen grup, albüme adını veren şarkının enstrümantal dönemlerinde özellikle “Into the Electric Castle” dönemi AYREON’un enstrümantal bölümlerini (“Amazing Flight”ın muazzam enstrümantal pasajlarına benzetebiliriz) anımsatan son derece dramatik ve coşkulu anlarla bezeli bir şarkı sunuyor. “The Night Before” adlı kapanış şarkısının sözlerinde; hem konsepte, yani insan oğlunun savaşlar ve kıyametler sonrası ayakta kalma çabasına hem de grubun Grudziński sonrası ayakta kalmasına aynı anda atfedilebilecek bir yaklaşım görüyoruz. Sözleri hangisine yormak isterseniz ikisine de mükemmel şekilde uyuyor.

Son kelamlara geldiğimizde, RIVERSIDE “Wasteland” ile elbette ki başarılı bir işe imza atmış diyebiliriz. Albümün tümüyle Grudziński’nin acısı üzerine kurumamış olması, çok daha büyük çerçeveli makro bir yıkımın sonrasında yaşananlardan referans alarak kendi trajedilerini yansıtmaları son derece anlamlı, mantıklı ve acıkası akıllıca da bir tavır. “Second Life Syndrome”a kadar gitmek haksızlık olur, ama albüm bence “Love, Fear and the Time Machine” kadar bile çok yönlü ve değişken değil. Buna rağmen grubun her şeyiyle en samimi duygularını ortaya serdiği ve böyle bir anda, böyle bir durumda ancak böyle bir albüm yazılabilir diye düşünmemizi gerektirecek kadar da amacına hizmet eden bir çalışma.