9 yıl önce “Existence is Futile”ı incelediğim sırada REVOCATION adını yeni duyurmaya başlayan bir gruptu. O dönemlerde ülkemizde gruptan haberdar olan az kişi vardı, dolayısıyla incelemenin manşetini “Bugüne dek duymadığınız en iyi grup” olarak koymuştum. Mükemmel ilk albümleri “Empire of the Obscene” ile çok yüksekten girdikleri metal dünyasında kısa sürede kendini belli eden REVOCATION, ilk iki albümüyle bence dönemin en heyecan verici birkaç grubundan biri olarak öne çıkmıştı.

Üçüncü albümleri “Chaos of Forms” ile bana kalırsa ufak çaplı bir geri adım atan REVOCATION, kendi adını taşıyan albümleriyle yine gayet başarılı bir iş sunmuş, akabinde çıkan “Deathless”ta ise tekrar geri gitmişti. O albüm, alıştığım ve bayıldığım REVOCATION yaratıcılığını ve karakterini istediğim düzeyde yansıtmayan bir çalışmaydı.

“Great is Our Sin”, grubun kısmen inişli çıkışlı diskografisinin tekrar yukarı kalktığı bir albümdü. Deli gibi yaratıcı ve kişilikli değildi ama sağlamdı; yeterli düzeyde REVOCATION hayvanlığı barındırıyordu.

Bu yazdıklarımın herkes için farklı olduğunu biliyorum; bazısına göre en iyi albümleri “Chaos of Forms”, bazısına göre “Deathless”. Dolayısıyla konu REVOCATION olduğunda mutabık kalınan bir en iyi/en vasat durumu yok. Grubun yetenekli, yaratıcı ve tehditkâr olduğu açık; kilit nokta bunu her an aynı düzeyde bir etkileyicilikle sunup sunamadıkları.

“The Outer Ones”, metalcinin dostu H. P. Lovecraft’ın hikâyelerinden beslenen bir albüm. Kapağındaki acuze yaratıklardan şarkı sözlerine dek Lovecraft’ın karanlık âlemlerini bizlere sunan bir işle karşı karşıyayız. Bu noktada önemli konu, grubun albüme ne kadar karakter katabildiği. Gruplar kimi zaman görünürde dolu ama özünde o kadar da dolu olmayan albümler yapabiliyorlar. İlk dinleyişte “Oooo” diyor, sonradan albüme ısınıyorsunuz, sonra bir de bakıyorsunuz ki haftalar geçmiş ve albümü dinlemek aklınıza bile gelmemiş.

“The Outer Ones” bu noktada ortalarda seyreden bir çalışma. Albümü dinlerken “Oooooo”, “Hööööö”, “Yuuuuu” gibi keyif içerikli tepkiler verdiğim olduysa da ilk iki albümde ve “Revocation”daki kimi şarkıları ilk kez dinlerken aklımdan geçen “Bu REVOCATION’In yazdığı en güzel riflerden biri ulan” gibi düşünceler, “The Outer Ones”ı dinlerken sadece “Burası da baya iyiymiş düzeyinde seyretti.

Sonraki dinleyişlerim de “The Outer Ones”ın elbette ki gayet kaliteli, ancak değer açısından çok da acayip bir yerde durmayan bir iş olduğunu düşünerek geçti. Dave Davidson’ın son derece iyi bir rif yazım tarzı, çok zekice düzenlemeleri, harika bir gitar performansı var ve bu konuda gruba en ufak bir toz konduramayız. Ancak yıllar sonra REVOCATION klasiği olarak görebileceğimiz, hit olarak niteleyebileceğimiz epey az parça görüyoruz. Albüme adını veren parça bence bunlardan biri. Gayet karakteristik ve ezici bir REVOCATION şarkısı. Diğer şarkılarda da pek çok grubun eline su dökemeyeceği performanslar, fikirler var. Lakin grup ilk iki albümünde çok ama çok yüksekten koyduğu yaratıcılık ve özgünlük barını uzun zamandır geçmekte zorlanıyor.

Belki de 2. gitaristi hiç almasalar ve orijinal kadrolarıyla devam etseler şimdi çok daha değişik bir grup olabilirlerdi. Tek gitar ve basın lezzetli birlikteliği ve ikinci gitar olmadığı için Dave’in tıpkı Dimebag gibi parıl parıl parlaması belki de daha iyiydi. Evet, Dan Gargiulo çok iyi bir gitarist, ARTIFICIAL BRAIN’de harikalar yaratıyor ve 2 gitar tabii ki daha güçlü bir sound ortaya çıkarıyor, ama sanki REVOCATION’ın orijinalliğini ve alametifarikalığını kaybetmesi de bu ikinci gitarın eklenmesiyle oldu.

Her neyse, bence “The Outer Ones” iyi bir REVOCATION albümü, ama bundan ötesi de maalesef değil.