Bazen bazı gruplar çok ufak numaralar, karakter belirleyen çok minik hareketlerle farklı bir noktaya gelebiliyorlar. Yakından takip eden ve tüm diskografisine hâkim olan dinleyiciler için HATESPHERE bu tarz gruplardan biridir. Başta THE HAUNTED akımının doğal bir üyesi olarak gözüken grup, yaptığı bazı müzikal tercihler sayesinde kendini Björler’ler Âlemi’nin dışına taşan yanlarla da bezeyerek bugünler geldi. Dediğim gibi bu ufak detaylar fazla dikkat çekmezler, lakin HATESPHERE’in sadık dinleyicileri bunları duydukları anda anlarlar. Rif yazımındaki son derece karakteristik özellikler, kimi rifleri “HATESPHERE rifi”ne dönüştüren çift gitarlar gibi olaylarla grup yıllardır son derece kemik bir müzikal anlayışın temsilciliğini yapıyor.

İlk olarak 2005 yılında çıkan “The Sickness Within” şahaneliği ile tanıştığım HATESPHERE, groove/thrash/death üçlemesiyle yarattığı enerjik müziği sayesinde yıllardır gayet tutarlı şekilde yoluna devam eden bir grup. Zehirli ve yaratıcı rif yazma konusunda türünün en başarılı örneklerinden olduğunu düşündüğüm HATESPHERE, her ne kadar bunu her şarkısında ve her albümünde aynı düzeyde yapamasa da yıllardır kendi türü içerisindeki en iyi şarkılardan bazılarını yazmaya devam ediyor.

Pepe önderliğinde son derece karakteristik bir sound’a sahip olan ve 3 haftadan kısa süre sonra DECAPITATED’ın önünde canlı izleyeceğimiz HATESPHERE, “Reduced to Flesh” adlı bu 10. albümünde de kendisinden beklenen tarzda bir metal sunuyor diyerek başlayalım. HATESPHERE’ı bilen herkesin farkında olduğu üzere grubun kendini yeniden keşfetmek gibi bir dedi yok. Hiçbir zaman olmadı, muhtemelen hiçbir zaman da olmayacak. Bu nedenle HATESPHERE’ın özellikle son 3-4 albümündeki şarkıların tümünü bir kaseye atıp iyice karıştırdıktan ve rastgele çekip bu 3-4 albüme tekrar dağıttığımızda, muhtemelen herhangi bir tutarsızlıkla karşılaşmaz, aynı zevki alabiliriz.

“The Sickness Within”in ardından o albüm seviyesine çıkan bir iş yapamadığını ancak belirli bir kaliteyi de muhafaza ettiğini düşündüğüm grup, bence 2005’ten bu yana en iyi çalışmasını “Murderlust”la sunmuş ve “OHA ULAN!” dedirten riflerinden bazılarını suratımıza suratımıza çarpmıştı. Bir önceki “New Hell”de biraz fazla cepten yiyen Danimarkalı grup, en azından “To the Nines” ve “Serpent Smiles and Killer Eyes”ın bariz şekilde üstüne çıkmayı başarmıştı.

“Reduced to Flesh”te HATESPHERE’ı tam olarak beklediğimiz şeyleri yaparken ve belirli oranda yaratıclık sunarken görüyoruz. Albüm topu rakibe verip kontratak arayışına girmektense, her HATESPHERE albümünde olduğu gibi anında top kapma ve üçüncü bölgede kalabalıklaşarak rakibi boğmayı amaçlıyor. Bunu yaparken “The Sickness Within” ve “Murderlust” yaratıcılığa eriştiğini söylemek zor, zira “Ruled by Domination”daki ilginç vokal denemeleri veya “Lethal Mistakes”in ortalarındaki kilise orgu dışında albümün farklılık gösterme çabası barındıran anları epey sınırlı.

Buna ek olarak, bu tarz gruplarda pek hoşlaşmadığım bir olay olan fazla blues gamlı rif kullanma olayı da biraz gereğinden fazla karşımıza çıkıyor. Başarılı sol el kullanımları sunan “Can of Worms” buna bir örnek. Buna rağmen albümün zayıf olduğunu söyleyemeyiz. Özellikle canlıda çok daha etkili olacağı belli olan şarkılar içeren “Reduced to Flesh”, albüme adını veren şarkı başta olmak üzere konserde yine insanları birbirine çarpma potansiyeline sahip.

Son tahlilde “Reduced to Flesh”i hit eksikliği çeken ve sadece HATESPHERE’ı çok seven kitlenin beğenebileceği düzeyde ilginçlik barındıran bir albüm olarak görüyorum. Objektif olarak baktığımda, gruba olan sevgim onlardan çok daha iyisini beklememe neden oluyor ve bu bende kekremsi duygular oluşturuyor. Yine de 13 Kasım’daki konserde çarşı pazarın karışacağına (konser Beşiktaş IF’te, bak çarşı deyip kelime oyunu da yaptım) ve bu işten en zararlı çıkanın da boynum olacağına dair inancım tam.