Metal dünyasının en nihilist, kaotik ve bir o kadar da yıkıcı gruplarından biri şüphesiz ki ANAAL NATHRAKH. İki kişilik grup akımının önemli temsilcilerinden olan İngiliz grup, 2016’da çıkan ve yılın en iyileri arasına adını yazdırdığı “The Whole of the Law”dan sonra, üretken karakterini bir kez daha ortaya koydu ve yeni albümüyle karşımıza çıktı.

Albümden önce yayınlanan single’lar ANAAL NATHRAKH sevenleri bir nebze tedirgin etmedi desem yalan olur. Grubun hayranları, özellikle “Forward!” kaynaklı olmak üzere yeni albüme biraz şüpheyle yaklaşmaya hazırlandılar adeta. “Forward!”ı ilk dinlemede ben de şaşırdım, ancak sonraki şarkılarla albümün tümüyle o ayarda olmayacağını anlayarak beklemeye başladım.

Bazı albümler sahip oldukları havadan, karakterden, duruştan size özel olduklarını hissettiriyorlar. Albümü dinlediğinizde grubun diskografisi içinde önemli bir yerde durduğunu, duracağını hissediyorsunuz. En azından “bir öncekinden daha iyi” diyor, albüme daha bir değer veriyorsunuz.

ANAAL NATHRAKH’ın bir önceki çalışması “The Whole of the Law” böyle bir albümdü. Albümü dinlemiş ve yılın en iyi işlerinden biri olduğunu ilk andan hissetmiştim. Dolayısıyla yeni albümün, “A New Kind of Horror”ın işi kolay değildi.

Albümü yaklaşık 20 kez dinlemiş biri olarak, “A New Kind of Horror”a dair söyleyebileceğim ana fikri en baştan vereyim: “A New Kind of Horror”, ANAAL NATHRAKH’ın alıştığımız katman katman kaosundan, iç içe geçmiş ses duvarlarından oluşan kasırga gibi sound’undan büyük ölçüde uzak; daha çıplak, daha tane tane, daha arınmış ve duru bir albüm. Şarkılarda belirli ANAAL NATHRAKH’lıklar elbette ki var; ekstremse ekstrem, savaşsa savaş, yıkımsa yıkım. Ama önceki albümlerin bir kısmında hissedilen %110 kaos, %120 nihilizm ve %200 yıkım, bu albümde daha az katmanlı, daha az yoğunlukta sunuluyor. Dave Hunt’ın vokal performansı albümün en büyük artılarından. Önceki albümde kullandığı King Diamond öykünmelerini (saygı duruşları diyelim) bu albümde de cömertçe kullanıyor. Vokal konusunda albümün en ufak bir eksisi yok.

Burada esas konu Mick Kenney’nin gitar kullanımı ve şarkı yazımı konusundaki nispeten minimal tercihleri. Canhıraş, birbiriyle kavga eden notaların paldır küldür döküldüğü, üst üste binen taramalar ve kırılan tabakaların arasına dolan melodiler bu albümde o kadar da nefes kesici bir nefretle püskürtülmüyorlar suratımıza. İnsanın aklına “In the Constellation of the Black Widow”, “When the Lion Devours Both Dragon and Child”, “Between Shit and Piss We Are Born”, “I Am the Wrath of Gods and the Desolation of the Earth”, “More Fire Than Blood” gibi şarkılar gelince, bu albümdeki şarkıların daha kontrollü, daha duru bir kaos içinde aktığını sezinliyorsunuz. Baktığımızda “Forward!”da bile özünde iyi bir fikir var; makineli tüfek efekti o mevzubahis rife gayet iyi uygulanmış. Lakin genel olarak biraz cilalı, dilim varmıyor ama birazcık steril bir ANAAL NATHRAKH var.

Bu elbette ki “A New Kind of Horror”ın kötü bir albüm olduğu anlamına gelmiyor. Büyük oranda 1. Dünya Savaşı özelinde savaş kavramının korkunçluğunu anlatan albüm, sanki sadece konsepti vesilesiyle bile daha tehditkâr, daha yok eden bir kimliğe sahip olmalıymış gibi gelse de, mevcut karakter de bence yeterince sağlam, yaratıcı ve zeki eserler içeriyor.

Kimi şarkılarda biraz olsa da olur olmasa da hissine kapılsam da, genel olarak ANAAL NATHRAKH karakterinin gücü ve benzersizliği sayesinde “A New Kind of Terror” da ortalamanın üstlerine çıkmayı başarıyor.

“Obscene is Cancer”, “New Bethlehem / Mass Death Futures”, “The Apocalypse is About You!” ve “Are We Fit For Glory Yet? (The War to End Nothing)”i albümün en iyi arasında gördüğümü belirterek ve ANAAL NATHRAKH’ın dünyevi konseptlerdense bu savaş olgusunu daha manevi bir boyuta taşımasını tercih edeceğimi ifade ederek yazıyı noktalıyorum.

İyi mi? Evet. Daha iyi olabilir mi? Evet.