Yeni bir PIG DESTROYER albümünü dinlemek her zaman önemli bir olaydır. Tıpkı bir CONVERGE albümünü dinlemek gibi. Bunun sebebi nedir tam bilmiyorum. Belki Scott Hull’ın 20 yıldan uzun süredir yansıttığı vahşetin karizması, belki de PIG DESTROYER’ın müzikal değişimlerinin neredeyse hep çok iyi sonuçlar vermesi.

“Prowler in the Yard” ile olağanüstü bir grindcore destanı yazan PIG DESTROYER, benzer bir duruş sergilediği “Terrifyer”ın ardından çıkan “Phantom Limb” ile birlikte farklı bir kimliğe göz kırpmış, daha direkt ve grindcore dışına da çıkan bir kimlik sunmuş, “Book Burner”da da bu tavrı artırarak pekiştirmişti. Grubun yer yer doom’a, sludge’a, groove’a kayan yapısı zaman içinde kimi ilk dönem hayranlarının tadını kaçırsa da, Hull ve ekibinin ne yaptığı aşırı iyi biliyor gibi duran hal ve tavırları PIG DESTROYER’ı her zaman dikkat edilmesi, sakınılması gereken bir güç hâline getirmişti.

“Head Cage” kimi ilk dönem PIG DESTROYER’cıları için açık bir hayal kırıklığı, bazı dinleyiciler içinse grubun en iyi albümlerinden biri olarak öne çıkıyor. Bunun sebebi grubun bildiğimiz anlamda grindcore’dan uzaklaşması ve “Army of Cops” gibi çok kolay alışılır, anında benimsenir şarkılar sunması. Tamamen kişisel bir konu olduğunda burada bir haklılık/haksızlık yorumu yapmak saçma olur. Benim bakış açımla, PIG DESTROYER şu noktada yapmasının gayet mantıklı, anlamlı, belki de gerekli olan bir müzik yapıyor. İlk şarkıda verilen dev tansiyon ve ilerleyen şarkılarda gördüğümüz çeşitli türler arası devam eden muazzam sertlik, PIG DESTROYER’ın herhangi bir taviz vermediğini, sadece söylem tarzında değişikliklere gittiğini gösteriyor.

NAILS’in “You Will Never Be One of Us” klibinin bir benzeriyle sunulan “Army of Cops”, az önce de dediğim gibi bu duruşu en net şekilde hissettiğimiz şarkı olsa da, “Head Cage”in tamamında “Book Burner” düsturunu devam ettiren ve zaman zaman üstüne koyan bir PIG DESTROYER var.

Yine de albümün farklı havasının ve PIG DESTROYER karakterinin kısmen dışında seyretmesinin esas sebebi olarak bu albümde gruba katılan ve PIG DESTROYER’ın ilk kez bir basçıya kavuşmasını sağlayan John Jarvis olduğunu düşünüyorum. Davulcu Adam Jarvis’in kuzeni olan John, grubun şarkı yazımını şekillendiren ve PIG DESTROYER sound’unu epey dolduran bir işlev üstlenmiş. Blake Harrison’ın sample’larının desteğiyle zaten zenginleşen PIG DESTROYER saound’u, baslar da gelince harbiden kütür kütür olmuş.

İlk albüm “Explosions in Ward 6”in ardından bugüne kadarki en kısa ikinci PIG DESTROYER albümü olan “Head Cage”, alışık olunan PIG DESTROYER şarkı sürelerini epey aşan uzunluktaki şarkılar ve şarkı sayısının azlığıyla da dikkat çekiyor. Uzayan bu şarkı süreleri, Hull ve ekibinin şarkı yazımı konusunda farklı bir yaklaşım benimsediğini de gösteriyor.

İlk albümlerinde bıçak kullanan, “Phantom Limb”le birlikte bıçağın yerine palayı tercih eden PIG DESTROYER, “Head Cage”le birlikte eline gürz, balyoz benzeri bir silah alıyor ve yaralama, can yakma amacı gütmeden direkt pekmezimizi akıtmaya çalışıyor. Bu silahların genel karakterlerini düşündüğünüzde, grubun “Head Cage”de amaçladığı şeyi de kavrayacağınıza inanıyorum.

“Head Cage”in PIG DESTROYER hayranlarını ikiye bölecek bir albüm olduğu kesin. Bence grubun en iyi işlerinden biri olmasının yanı sıra, 2018’in de en iyi albümleri arasında kendine yer buluyor.

Sırf eski çıldırmışlığında değil diye “Bu grindcore deyiıııııılllll…” diye ağlayan kitleden değilseniz, siz de kafanızı bu kafese memnuniyetle sokabilir ve mahvolmanın tadını çıkarabilirsiniz.