Pasifagresif diye bir şey yokken, 2004’te kurduğumuz metal-pit.com’da bize yollanan ilk promolardan biri OMNIUM GATHERUM‘un aynı yıl çıkan ikinci albümü “Years in Waste”ti. O albümü dinlediğimde aklımdan geçen ilk şey, OMNIUM GATHERUM’un açık bir kimlik arayışında olduğu ve çeşitli ilhamları yoğurarak, pek bir karakteri olmayan bir müzik yaptığıydı. Bir şarkı IN FLAMES/SOILWORK sularında yüzerken, bir diğeri OPETH’e göz kırpıyor, OMNIUM GATHERUM’u sevimli ancak çok da bağlanılmayacak bir grup hâline getiriyordu.

Grup sonraki albümünde de benzer sıkıntılar çekti. Ortalama ile iyi arası şarkgılar, aranan ancak bir türlü bulunamayan karakteristik bir sound ve melodik death metal olsun canımı yesin diyen dinleyiciler dışında pek de kitle genişletemeyecek bir müzik. “The Redshift” bence OMNIUM GATHERUM’un kariyerinde bir kırılmaya imza attı ve grubu birkaç kademe yukarılara taşıdı. Çok başarılı olduğunu düşündüğüm o albümün ardından grup yine benzer sularda yüzmeye devam etti ve gayet kalıplar içine sokulmuş bir melodeath yaparak kariyerini sürdürdü.

Şu an bahsetmekte olduğum “The Burning Cold”, OMNIUM GATHERUM’un Century Media ile anlaşmasının ardından çıkardığı ve grubun adını daha fazla insana duyurma potansiyeli olan ilk albümü. Bakalım 20 yıldan uzun süredir müzik yapan OMNIUM GATHERUM bize neler sunuyor.

“The Burning Cold”a dair söylenebilecek ilk şey, albümün aşırı derecede melodik death metal oluşu. Bunu derken kastım, grubun 20-25 yıl öncesinin formüllerini olduğu gibi, aynen, zaman zaman ilhamın da ötesine geçerek kullanıyor oluşu. Eski kafa/modern sound ikilisi düşünüldüğünde zaman zaman NIGHTRAGE ile benzer ögeler barındıran OMNIUM GATHERUM, klavye kullanmasıyla da gün yüzüne çıkan kalıtsal Fin sound’u ve karakteriyle bir ölçüde kendini farklı bir yere koyuyor diyebiliriz.

Diyebileceğimiz bir diğer şey ise, OMNIUM GATHERUM’un ilk günden bu yana devam eden sound yaratamama sıkıntısının bu albümde de devam ediyor oluşu. İlla herkes aşırı karakteristik bir sound’a sahip olmalı demiyorum, ancak 1996’da kurulan bir grubun zaman zaman “Oha” dedirtircesine başkalarından ilham alıyor oluşu ve şarkılarında bir “Tam bir OMNIUM GATHERUM şarkısı” dedirtecek özel hareketler, kombolar sunamayışı bana grubun total değerine dair çok da iç açıcı şeyler yazdıramıyor.

Şarkılardan tek tek bahsetmeyeceğim, zira hepsi de sadece melodik death metal sevenlere yönelik yazılmış ve formüllerden ayrılmak gibi bir niyet olmayan çalışmalar. Yıllar boyunca grubun şarkı yazımı, beste yapma becerisi elbette ki gelişti ve “The Burning Cold”da bunu rahatça görüyoruz. Lakin OMNIUM GATHERUM kimi yerlerde öylesi şeyler yapıyor ki, şaşmadan edemiyorum.

Misal albümün 9. şarkısı “The Frontline”… Bu şarkı umarım açık şekilde IN FLAMES’e saygı duruşu amacıyla yapılmıştır, aksi takdirde 22 yıllık bir gruba yakışmayacak düzeyde ergen bir yapı barındırdığını düşüneceğim. Zira şarkı “Gyroscope”, “Satellites and Astronauts” ve özellikle de “Jester Script Transfigured”un bir miksere atılıp ufak farklılaştırmalarla bir araya getirilmiş hâli gibi. Şarkı “Gyroscope” gibi başlıyor, sonra çok bariz bir “Satellites and Astronauts” giriyor ve ardından da “Jester Script Transfigured”le birlikte tam anlamıyla bir IN FLAMES bulamacına dönüşüyor. Bu amaç için bilinçli yapıldıysa sevimli, ama bu tarz bir şey düşünülmeden yapıldıysa vay anasını sayın seyirciler. Birisi şarkıyı YouTube’a koymuş mudur diye baktım ve altında tam olarak bu yazdıklarımı gördüm. Şarkıyı tekrar tekrar dinledim, gerçekten çok acayip.

Bu gibi konulara takılmıyorsanız ve “Sabah akşam melodeath ulan!!!” diye geziyorsanız, OMNIUM GATHERUM “The Burning Cold” ile sizi ziyadesiyle memnun edecektir, çünkü grup gerçekten iyi bir melodik death metal grubu. Ama sadece bu sizin için yeterli değilse ve 22 yıllık bir gruptan daha fazlasını bekliyorsanız, albüm sizin için çok da fazla bir şey ifade etmeyecektir.