Şu anda bu satırları Alanya’daki bir Fin kafesinden yazıyorum. Tepemde Finlandiya bayrağı dalgalanıyor, mekândaki herkes Fince konuşuyor, menü Fince, Fin radyosu açık, yanımdaki panoda da “Lettu + Hillo + Jäätelö 4 €” yazıyor. Reçelli dondurmalı krep, bizim paramızla 30 TL.

Hazır böyle bir yerde otururken, konsepte uyayım ve bu hafta inceleyeceğim albümlerden biri olan yeni KORPIKLAANI albümü “Kulkija”yı yazayım dedim. Bildiğimiz gibi KORPIKLAANI kariyerinin ilk dönemini akıl almaz bir üretkenlikle geçiren, folk metal rüzgârını arkasına alır almaz bunu bir dolu albüm ve turneyle destekleyerek tür içerisinde demirbaşlardan birine dönüşen bir grup.

Kariyerinin ilk 9 yılında 8 albüm çıkaran KORPIKLAANI, çok da fazla deney ve farklılık sokulmayan bir tür icra etmesinden mütevellit, belli ölçüde baymaya ve doğal olarak kendini tekrarlamaya başlamıştı. Folk metali aşırı çok seven kitlenin belki şikâyeti yoktuysa da her türden güzel şeyleri dinlemeye çalışan metal dinleyicileri için KORPIKLAANI, eğlenceli müzik yaparak sıkıcılaşmak gibi garip bir oksimoronluğun da kahramanı oluyordu.

Bu durum, yani KORPIKLAANI’nin bu müziği nakde dönüştürme azmi belki de grup içinde dahi rahatsızlıklara yol açmış ve “Ukon Wacka”dan sonra 1, “Manala”dan sonra da 2 eleman gruptan ayrılmıştı. Grup neyse ki alarm veren bu durumları ciddiye aldı ve kariyerindeki en uzun arayı vererek bir sonraki albümü “Noita”yı 3 yıl aradan sonra, 2015’te çıkardı.

“Kulkija”ya dair söyleyebileceğim ilk şey, 9 yılda 8 albümlük manyaklık döneminde ağır basan ve “Acaba bu kez nasıl şeyler yarattılar?” düşüncesini yaşamamızı engelleyen “Yine bildiğimiz KORPIKLAANI gibi bir şey yapmışlardır” hislerini biraz olsun törpüleyen ve daha bir oturaklı, biraz daha bilge, biraz daha denemeli bir şey sunmuş olmaları. Bunu yaparken neden her zamanki gibi 40-50 dakika arası bir şey yapmadıkları ve 72 dakikalık bir folk metal albümü yaptıkları ise gündemimi meşgul eden bir numaralı soru. Zaten benzer karakterde şarkılar içeren folk metalde 40-50 dakika neyinize yetmiyor acaba?

KORPIKLAANI altın çağlarında hep eğlenceli, hoppidi hoppidi zıplamalı, coşmalı grup olarak bilindi, buralardan ekmek yedi. Şimdi biraz daha ağır başlı ve oturaklılar evet, ama bu bence böylesi bir şarkı enflasyonuyla sonuçlanmamalı. Şu albümü kırparak, biraz şekil vererek çok daha çarpıcı bir şey yaratmak mümkünmüş gibime geliyor. Tabii bunlar albümdeki müziğin değeri konusunda gözümüzü perdelememeli.İşlediği öyküler çerçevesinde gayet epik, etkileyici ve masal anlatıcı da olabilen KORPIKLAANI, naif pastoral kapağında gördüğümüz hissiyata benzer sıcak, samimi bir tavırla işliyor albümü. Bir içkiye atfedilen bir tribün şarkısı olmadan da KORPIKLAANI kimliğini yansıtabileceğini yıllar içinde öğrenen grup, “Kulkija”nın en güzel anlarını da bu hoppidilikten uzak şarkılarda gösteriyor. “Harmaja” (zaten ilk klip de ona çekildi), “Riemu” gibi parçalar bence albümün en değerli anlarını barındırıyorlar.

Sadede geldiğimizde, “Kulkija” iyi bir folk metal albüm. Hele KORPIKLAANI’nin kariyeri ve gelgitleri düşünüldüğünde, grubun kariyerindeki en değerli taşlardan biri diye düşünüyorum. Belki de buna, yani bu albümün yazıldığı dönemdeki ilhama çok güvendikleri için bu kadar bitmek istemeyen bir albüm yapmışlar, belki hikâyeyi biraz fazla büyütmek istemişler; ama bence bu türde 72 dakika gerçekten çok uzun. Sonlara gelirken “Juomamaa” gibi gayet neşeli şarkılarda bile “hadi artık bit lütfen” hissini yaşamadım desem yalan olur.

“Kulkija” lezzetli bir folk metal albümü, ama sanki 40 dk civarında olsaydı, bu kadar arjantin değil de 33’lük olsaydı bundan daha çarpıcı ve uzun ömürlü olurdu gibime geliyor.