TESTAMENT gitaristi Eric Peterson bildiğimiz gibi senfonik black metal, daha doğrusu DIMMU BORGIR tarzı metal konusunda çeşitli hevesleri olan bir abimiz. 30 yıldan uzun süredir TESTAMENT’la thrash metal harikaları yaratan Peterson, 2001 ve 2005’te çıkardığı iki DRAGONLORD albümüyle bir nevi hevesini almış, içindeki black metal aşkını öyle ya da böyle ortalara dökmüş ve belli bir kalitenin üzerinde işer sunmuştu.

Aradan geçen 13 yılda DRAGONLORD namına bir şey yayınlamayan Peterson, eleman değişikliklerinin ardından TRIVIUM, ARKAIK, BRAIN DRILL gibi gruplardan tanıdığımız davulcu Alex Bent’i de yanına alarak 3. DRAGONLORD albümü için kolları sıvamış.

İntronun ardından albüme adını veren şarkının başlamasıyla “Acaba kolları sıvamasa mıymış?” düşüncemin ortaya çıkması bir oldu desem yeridir. Şarkının eğreti klavyeleri, hiç oturmamış kadın vokalleri ve Eric’in DIMMU BORGIR ile doksanlar sonu black metal kalıbından çıkmış rifleri bir araya gelince ortaya gerçek bir abominasyon çıkmış. İlk iki albümdeki heves, gaz, çok süper olmasa da enteresan hava gitmiş, yerine saçma sapan bir müzikal kimlik, hiç iç içe geçememiş bir senfonik katman ve ciddi düzeyde hayal kırıklığı bir iş çıkmış.

Albümü dinlerken kalitesiz bir DIMMU BORGIR çakması ile sırf bu durumu unuttursun diye aralara katılmış bir TESTAMENT havasını aynı anda soluyoruz; bununla da yetinmiyor, Peterson’ın belli ki diğer bir tutkusu olan hard rock’a da bulaşmak durumunda kalıyoruz. Albüme adını veren şarkıyı dinleyin, sonra direkt “Love of the Damned”i açın.

Böyle bir çorba, böyle bir saçmalık yok arkadaşlar.

Albüm öylesine sulandırılmış, öylesine “bizim oğlan da müziğe meraklı” havasında ki, koskoca TESTAMENT gitaristi Eric Peterson’ın hevesini almasına tanık olmanın ıstırabını yaşıyoruz. “Northlanders” klibindeki hâl ve tavırlar, teyzeleşmiş Blackie Lawless ile Nur Yerlitaş arası imaj, kılıçla yapılan saçma sapan hareketler; hepsi o kadar olmuyor ki. Hiç olmuyor, yani herhangi bir şey ancak bu kadar olmayabilir.

Albümle ilgili sıkıntılarımı bir öncelik sırasına koyayım diyorum; bestelerin tutarsızlığı şarkı yazımındaki sıkıcılıkla, her şeyin aşırı tahmin edilebilir oluşu klişelikten geberen fikirlerin çokluğuyla yarışıyor adeta. “Dominion”da Alex Bent’in davul performansı ve Eliran Kantor’un vasat kapağı dışında elle tutulur hiçbir şey bulamıyorum (Kantor’un da en özelliksiz kapaklarından biri). Blues gamlı sololarla alakasızlaşan bir atmosfer, buz gibi olması amaçlanan ama sıradanlıktan öteye geçemeyen arpejler, bir anda ortaya çıkan Tampa Bay thrash’i, yavşak bir ballad, iPhone uygulamasında eklenmiş gibi sası duran senfonik ögeler… Yok, gerçekten yok. Hiçbir olur tarafı yok.

“The Diskord of Melkor” gibi ümit vadedebilecek şarkılar var aslında. Gayet black metal (fakir DIMMU BORGIR’i diyelim) başlıyor, sonra hiç gereksiz kadın vokallerle “haa… huu…” diye göstermelik, rezil bir gotik hava bezeniyor; ardından “The Mourning Palace”a öykünen tuşlular giriyor, şarkı resmen piç oluyor. Bu albüme tam puana yakın puan veren bir dolu siteye bakıyorum da, millet geçekten ne dinlediğini, neden bahsettiğini bilmiyor.

“Dominion” uzun zamandır dinlediğim en dağınık, en ne yaptığını bilmez, fikirsiz, karaktersiz albüm. Aşırı iddialı olsaydı, albümü dinlerken başkası adına utanma düzeyine de gelebilirdim, ama neyse ki ortalamanın çok altında bir “heves alma” seviyesinde kalıyor da sadece kısa süreliğine canımı sıkıp hayatımdan defolup gidiyor.