Oğuz Sel

Grubun emektar gitaristleri Hoffman kardeşler, finansal meselelerin de içinde bulunduğu sebeplerle topluluktan ayrılmıştı. Glen Benton ise en az tanrı ve gönderdiği dinlere olduğu kadar öfkeliydi Hoffman biraderlere. Hatta “Hoffman kardeşlerden, bu dünyadaki diğer her şeyden daha çok nefret ediyorum.” diye demeç bile veriyordu. Neyse ki tüm bu öfkenin patlama noktası, fiziksel şiddet yerine müzik olmuştu ve birilerinin kıyamet beklentisine girdiği 06.06.2006 tarihinde, grubun “The Stench of Redemption 666 EP” adlı kaydı çıktı.

Benton, bir yanına, geçtiğimiz aylarda aramızdan ayrılan Ralph Santolla’yı, diğer yanınaysa Cannibal Corpse’u Cannibal Corpse yapan müzisyenlerden Jack Owen’ı almış, “Homage for Satan”la gövde gösterisi yapıyordu. Haksız da sayılmazdı; parça, death metal dünyası için bile bayağı bayağı kaliteli, akıp giden bir işti. EP’yi tamamlayan “Crucified for the Innocence” şarkısı da gelecek albümün sağlamlığı hakkında ipuçları veriyordu. Nihayetinde tahminler doğru çıktı: 2006 Ağustos’unda yayınlanan “The Stench of Redemption”, “Serpents of the Light”tan bu yana devam eden ataleti, kendini tekrarı ve sıkıcılığı dürüp büküp Hoffman kardeşlere gönderiyordu bir bakıma.

Sonrası malûmunuz… 2-3 sene arayla çıkan albümlerin aralarında en elle tutuluru ve akılda kalanı, 2013 çıkışlı “In the Minds of Evil” oldu. Deicide kadrosuna taze kan olarak gelen müzisyenlerin yenilik arayışları, her albümde farklı bir şey deneme istekleri, belki de elde tatmin edici materyal yokken yapımcı şirketin dürtüklemesiyle hazırlanan albümler, aralarında bendenizin de bulunduğu, enikonu Deicide sevenleri çok memnun etmedi. 2006 sonrası çıkan albümlerin içerisinde iyice şarkılar vardı ama Deicide’ın imzası niteliğinde işler mumla aranıyordu. Yoksa bu, Hoffman kardeşlerden kaynaklanan bir lanet miydi?

Laneti falan bilmiyorum ama Deicide’ın “Overtures of Blasphemy”de şeytanın bacağını, istemeye istemeye de olsa kırdığını rahatlıkla söyleyebilirim. Deicide’ın ilk dönemindeki manyak, ne zaman ne yapacağı tahmin edilemeyen şarkı kurgularından ziyade “Once Upon the Cross” ile başlayan kısa süreli ve heybetli geçiş dönemini andıran albüm, melodiklikle saldırganlığı, aynı tencereye koyup kısık ateşte pişirerek dinleyicilere servis ediyor. Yapımın açılışını yapan “One with Satan” cesur bir meydan okuma ve grubun, birkaç senelik sıkıcı geçmişine çektiği kapkara bir sünger tam anlamıyla. Devamında gelen “Crawled from the Shadows” ise melodikliği ve akıcılığıyla 2006 dönemlerinin özlenen Deicide’ını anımsatan, loop’a alınıp defaatle sıkılmadan, aynı gazla dinlenebilecek bir eser. Glen Benton denen haydutun mu yoksa diğer elemanların zihinlerinden mi çıktı bilmiyorum ama müziğin saldırganlığıyla kol kola girmiş, rahatsız edici, rahatsız edici olduğu kadar da klişe sözler var ilgili şarkılarda. Meraklıları muhakkak buradan da gazlanacaktır ama liriklerin beni her zamanki gibi etkilemediğini söylemeliyim, işin müzik tarafındayım yine.

Cehennemden gelen yakıcı bir kasırga gibi başlayan 12 şarkılık albümün 12 parçasının da mükemmel olmasını beklemek biraz hatalı bir yaklaşım olacak. Zira ilk 5 şarkıdan sonra Deicide’ın yakasını bırakmayan sıkıcı, tahmin edilebilirlik sınırlarında gezinen, saldırganlığı, bayık nakaratlara tercih eden şarkılar su yüzüne çıkıyor. Neyse ki grup üyeleri, bilmem kaç senelik müzik deneyimleri sayesinde ilgili şarkıların tempo seviyesini yüksek tutup varyasyonlu davul kullanımına gitmiş ve “Dur ya, şu solonun burası fena değilmiş,” dedirten işlere hayat vermişler.

Gelelim “Overtures of Blasphemy”nin neden iyice bir albüm olduğuna. “In the Minds of Evil”a gitarlarıyla verdiği destek kadar albümün elle tutulur şarkılarında imzası olan Kevin Quirion kişisinin bu yapımda da başat konumda olduğunu düşünüyorum. Ayrıca geçtiğimiz günlerde PA’da kritiği çıkan ve son albümüyle karşısına çıkanı sille tokat dövüp mahalleden kovalayan Monstrosity insanı Mark English’in de parçalara katkıda bulunduğunu hissediyorum. Yanılıyor olabilirim ama Jack Owen gibi bir adamın yerine gelip iki rif yazmadan ekipte durulmaz sanırım. Yapımın iyice olmasında rol oynayan noktalardan biri de güçlü, dolu ve baskın, dinleyiciyi yormayan sound. Davulların dengeli, basların ise hissedilir derecede önde olması ve gitarlara böylece arka çıkması, yapımın azametini arttırıyor. Glen Benton’ın kesinlikle ama kesinlikle efekt kullanmadığı vokalleri ise kimilerinin de sağda solda yazdığı gibi şeytanın sesine dönüşmesinde, albümün güçlü kılınmasında etkili.

2018 yılında çıkan önemli albümlerin kapaklarında imzası olan Polonyalı sanatçı Zbigniew Bielak da benim gözlerimi kanatan kapağıyla “Overtures of Blasphemy”yi süslüyor. Grubun birkaç albümlük karanlık, turuncu tonların hâkim olduğu vuruculuktan uzak kapaklardan sonra bu kapak da ekip için yeni başlangıçları simgeliyor olabilir.

666 kelimelik kritiğin sonlarına gelirken yapımın, Deicide için büyük bir adım olduğunu ifade etmek isterim. Gelin hep birlikte dua edelim de heriflerin yaratıcılıkları sürsün ve gazlı, melodili, başarılı işler yapmayı sürdürsünler.