Gürkan Uzunpınar

2014 ve 2015 yıllarında birer EP çıkartarak kariyerine başlayan Amerikalı melodik doom metal grubu Deathwhite hızlıca Season of Mist’in radarına girer ve böylelikle çıkış albümleri için sağlam bir altyapı oluştururlar. Şubat ayında çıkardıkları “For A Black Tomorrow” albümleri de dolayısıyla iyi bir ses getirir.

Grubun temel özelliği Katatonia’nın açtığı melodik/enerjik/melankolik üçlüsünün birleşiminden yola çıkmaları. Bu sebeple grubun ilginç bir yönü var. Dinlediğiniz parçaların daha önce duyduğunuz ve bildiğiniz bir atmosfere sahip olmasına rağmen kendini tekrar tekrar dinletebilen bir yapısı var. Albümün melodik dinamiklerinin kuvvetli olmasından ötürü oluşan bu durum aslında ortalama gibi gözüken bir albümün durup dururken bağımlılık oluşturmasını sağlayabiliyor.

Katatonia’nın özellikle Discouraged Ones albümündeki parça yapılarına benzer yönleriyle dikkat çeken “For A Black Tomorrow”, bu benzerliğine rağmen yine de bize “Bunu dinleyeceğime “Discouraged Ones” dinlerim.” dedirtmiyor. Çünkü bu benzerlik aslında kopyala-yapıştır bir temeli barındırmıyor, sadece Katatonia’nın yukarıda bahsettiğim melodik/enerjik/melankolik kimyasının başarılı bir temsili söz konusu. Özellikle ilk parçanın nakarat rifleri ve vokal armonileri uyumlu bir şekilde hücum etmeye başlayınca insan gerçekten kendisini bir anlığını vokalisti değişmiş bir Katatonia dinliyormuş gibi hissediyor.

Kendi elleriyle oluşturdukları bu benzerliği ikinci parçayla beraber de kırmaya çalışıyorlar aslında bir nevi. Çünkü “Contrition” son zamanlarda dinlediğim bu türe ait en güzel parça olabilir. Bir gothic/doom parçasına kıyasla hızlı yapısını koruyup öte yandan grubun sağladığı gri ve buğulu atmosferi aktaran bir parça. Yani gitarların enerjik riflerinin arkasına saklanmış hüzünlü bir atmosfer buluyorsunuz.

Grubun üyeleri anonim. Davulcu kendisini “AM”, vokalist ve gitarları çalan kişi ise “LM” olarak tanımlıyor. Vokalleri yüklenen LM her kimse hemen hemen her parçada sesinin olanaklarını en iyi şekilde kullanıyor. Jonas Renkse’nin vokal tekniğine yakın bir teknik kullansa da çok daha sık çıkışları var ve çıktığı perdede uzun süre kalabiliyor. “Dreaming the Inverse” grup için anlattığım bütün iyi yönleri en iyi yansıtan parça ki albüm için single olarak seçtikleri de parça kendisi.

İki farklı boyuta ayrılan parça ilk kısmında melodik yönünü ön plana çıkarıp vokalin girişi ile beraber bas gitar ve davulun parçanın sonuna kadar devam eden ve zincirin halkaları misali uyumuyla bizleri tanıştırıyor. Nakarattan sonra ise parçanın ikinci boyutu ile tanışıyoruz ve bu sefer ise parçanın başlangıç sekansına dönmektense araya bağımsız notaların girdiğini ve bunların nakarat ile yeniden akıllıca bağlandığını görüyoruz; tıpkı Opeth’in eski albümlerinde akustik ve metal pasajlar arasındaki geçişler gibi.

Hemen hemen albümün her parçasında bu kimyayı başarılı bir şekilde kullanan grup aslında özetle bu alanın sınırları içerisinde kendi oluşturdukları sağlam bir reçeteye sadık kalmış. Çünkü her ne kadar yazı boyunca Katatonia benzerliğinden dem vursam da yer yer kendini hissettiren alternatif rock ve progresif metal yapıları “For A Black Tomorrow”un yapısına farklı boyutlar ekliyor. The Cure’un efsanevi albümü “Disintegration” ile bizleri tanıştırdığı yeni Gothic Rock yapısı ve Katatonia’nın bu yapıyı sonrasında metal aleminde en güzel şekilde kullanmasının ardından Deathwhite’ı da bu kolun bir devamcısı olarak niteleyebiliriz diye düşünüyorum.

Albümün aslında tek eksik noktası bu alanda bize çok yeni bir şey sunmuyor oluşu. Sadece bu türün kimyasına iyi bir şekilde bağlı, baştan sona bütünlüklü bir albüm. Ama eminim ki grup elemanlarının kişisel yeteneklerini ve beste kalitelerini ve daha çok yeni bir grup olduğunu göz önünde bulundurduğumuzda ilerleyen senelerde çok iyi işler çıkartacakları şüphesiz.