Kulaklarıma giren müziğin beni alıp başka bir yere götürmesini seviyorum. Bir keresinde bir restoranda oturuyordum ve Serdar Ortaç çalıyordu. Ben de kalkıp başka bir restorana gittim…

Black metal, insanı alıp bulunduğu yerden başka bir yere taşıma konusunda en maharetli müzik türlerinden biri. İçinde öfke, nefret, hınç, şiddet olduğu kadar, manevi düzeyde kıymetli birtakım şeyler de var.

Türün vücut bulduğu, şekil değiştirdiği, ikinci dalgasını sunduğu, konseptlerini genişlettiği yer Avrupa olsa da, olayın Amerika tarafında da her daim değerli şeyler vücut buldu, buluyor, bulmaya da devam edecek. Kuzeyse kuzey; ABD ve Kanada da Avrupalı türdaşlarının çok da gerisinde kalmayan işlerle black metalin karanlık tabiatına hizmet etmeyi sürdürüyorlar. Kuzey Amerika’nın görkemli doğasıyla yoğurulan yeşil-siyah arası zihinler üretimlerini sürdüredursun; güneyin de kendine özgü, çok derin, gerçek bir karanlığı olduğu kesin.

Venezuelalı SELBST’in neler yaptığı, geçen yılın göz ardı edilen çalışmalarından biri olan Şilili UNAUSSPRECHLICHEN KULTEN albümünün oluşturduğu kesif çürük kokusu, yakın zamanda yazdığım yine Şilili HYPNOSINOSIS’in ruh darlayan havası, Kolombiyalı IGNIS HAERETICUM’un lezzetli DsO yansımaları ve tabii ki yeni albümü deli gibi beklenen yine yeniden Şilili RIPPER’ın “Experiment of Existence”ta thrash metali nasıl pisliğe buladığı ortada.

Çirkinlik söz konusu olduğunda Şili’nin metal dünyası içerisinde gayet sağlam bir yeri var. Özellikle son 10 yıl içerisinde; thrash metalden death metale, black metalden brutal death metale kadar Şili’den çıkan çok kaliteli ve özgün grup olduğu ortada. Ülkenin sosyokültürel yapısı mı, Kilise’nin etkisi mi, coğrafi durumu mu bilmiyorum, ama bu ülkeden çıkan genel bir karanlık, bir pislik atma ihtiyacı olduğu kesin.

DEAD MOON TEMPLE da bu durumu perçinleyen yeni isimlerden biri. Beş yıl önce kurulan grup, ilk albümü “Ænigmasólvoid”i kısa süre önce ortamlara saldı. Çok net bir black metalin icra edildiği “Ænigmasólvoid”da, DEAD MOON TEMPLE’ın DsO’dan tutun da Norveç’in derinliklerine kadar farklı bir yelpazeyi elinde tuttuğunu görüyoruz. Yine de bakış açısı, buhran düzeyi ve yoğunluk olarak bakınca grubun Fransa ile Yunanistan arasında gidip gelen bir karakteri olduğu söylenebilir.

Bu kimlikler arasından elbette ki DEATHSPELL OMEGA ağır basıyor, zira grubun yarattığı hava öylesine baskın ki, bir şekilde ilham aldığınız anda sizi de belli oranda ele geçirebiliyor. Yine de bu tür durumlarda ilgili gruplar DsO klonu olarak yaftalayıp bir kalemde özetlemek bence haksızlık oluyor. Doksanların başında çıkan bir avuç Norveçli grubun black metali şekillendirmesi gibi, DsO da son 10 yılın black metal jenerasyonunu şekillendiriyor. Dolayısıyla bunu bir eleştiri olarak değil, değer olarak görmek bence daha anlamlı.

DEAD MOON TEMPLE’ın black metali ger anlamda gergin, zehirli, karanlık ve gizemli. DsO kadar ruhani bir boyuta çıkmıyor ve olayı İncil adabıyla sunmuyor, dolayısıyla da bir taklit durumu söz konusu değil. Zaten albüm kapağından ve şarkı isimlerinden böyle bir çabaları olmadığı anlaşılıyor. Gitar tonları, davulun vurdumduymaz tavrı, vokalin çilesi falan hep grubun amacına hizmet eden unsurlar olarak göze çarpıyor. Büyük oranda taramalar ve soğuk akorlar üzerinden ilerleyen müzik, neyse ki klişe deryasında boğulmayacak kadar bu müziği özümsemiş el ve beyinlerden çıkıyor. Yer yer oluşan ayin havası, türün olmazsa olmazı birtakım tatlarla birleşince ortaya dinamik bir atmosfer çıkıyor.

DEAD MOON TEMPLE ilk albümüyle sınıfı rahatça geçiyor dersek hiç de abartmış olmayız. Belki ortada içimizi donduran, tüyler ürpertici bir yoğunluk yahut SELBST düzeyinde orijinal bir sound yok, ama grubun ilk albümden sunduğu bir karakter, muhakkak ki onları gelecekte de takip edecek ve daha da güçlü şeylere dönüşecektir. Daha önce hiç duymadığınız yeni bir gruptan iyi bir black metal albümü dinlemek isterseniz, 52 dakikanızı “Ænigmasólvoid”a rahatça teslim edebilirsiniz.