Yeni keşfettiğimiz bir grubun bizi ilk andan sarıp sarmalaması, “ulan iyi ki keşfetmişim” dedirtmesi, kendini bu müziğe bu denli adamış olan biz dinleyiciler için paha biçilmez şeylerden biridir. ANCESTORS beni böyle hazırlıksız yakalayan ve bakılacaklar listemdeki onlarca grup arasından rastgele seçip açmama rağmen bana vay bacılar dedirten bir grup olarak çıktı karşıma.

Şu anda şıkır şıkır tuşlara basan parmaklarıma bu sürati ve durmaksızın yazma gücünü veren şey, elbette ki bir yandan kulaklarıma dolmakta olan müziğin ta kendisi. Nasıl ifade etsem? Havadar? Soyut? Ruhani?

ANCESTORS bundan 12 yıl önce kurulan ve şu an yazmakta olduğum da dâhil dört albüm çıkaran ABD’li bir atmosferik doom/stoner grubu. Stoner deyince hemen akıllara otlar, bong’lar gelmesin; ANCESTOR’un olayı keyif, eğlence falan değil. Son derece atmosferik bir müzik yapıyorlar ve ciddi anlamda yoğun bir ortam yaratmayı başarıyorlar. Tam olarak şu gruba benziyor demek zor, ancak kesin olan bir şey varsa o da bu adamların keder konusunda son derece kırılgan, naif, hatta zarif bir anlayışlarının olduğu ve bu doğrultuda dinleyiciyi yükseklere taşıyan bir kimlik sundukları.

Belli oranlarda ALCEST de, 40 WATT SUN da, AGALLOCH da, ULVER de bulmak mümkün “Suspended in Reflections”da. Özellikle 40 WATT SUN’ın bilge ama kaybetmeye mahkûm karakterini rahatça akıllara getiren clean gitar kullanımı, efektlerin her şeyi mükemmel şekilde kucaklaması ve tansiyon konusunda gayet iş bilir bir tavır takınılması, ANCESTORS’ı değerli bir grup hâline getiriyor.

Albümde naiflikten, kırılganlıktan söz etsek de, şarkıların tansiyonlarının tıpkı “Wider Then the Sky”da olduğu gibi mükemmel bir dengeyle oluşturulması takdire şayan. “Lying in the Grass”teki “Far away” patlamaları ve sonra bir anda fısıltılara düşmesi gibi dramatik gelgitler, “Suspended in Reflections”ı tıpkı kapağı gibi hafif karanlık, hafif sihirli bir şahaneliğe dönüştürüyor.

Tempo olarak funeral doom düzeyine inen yavaşlıklarda seyreden albüm, “araya bir tane de konserlik sıkıştıralım” gibisinden şaşırmışlıklara girmeden, baştan sona tutarlı bir yoğunluk, soyutluk ve keder sunmayı başarıyor. Bir önceki albüm “In Dreams and Time”la kıyaslandığında neredeyse distortion kullanmaktan dahi imtina edecek gibi duran “Suspended in Reflections” bu yanıyla da bir duruşu, söylemi olduğunu hissettiriyor. Tüm albüme yayılan bu atmosferin yanı sıra Release’deki film müziği tavrı ve son şarkıdaki çırpınışları da göz önünde bulundurduğumuzda, ANCESTORS gerçekten de yılın değerli işlerinden birini yaratmış demekte sakınca görmüyorum.

Bu yıl kederli anlarınız olduğunda arkada eşlik edecek bir şeyler ararsanız, ANCESTOR’ın bu duygu sağanağını düşünebilirsiniz. Öyle yürek parçalayan, dağıtan mahveden bir şey değil, ama hem olumlu hem de olumsuz manada belirli duyguları daha yukarı taşıyacağı ve daha etkili, vurucu, çarpıcı kılacağı da ilk andan fark edilebilecek kadar açık.