Oğuz Sel

Tamamen boş mideyle brutal vokal yapmanın daha iyi sonuçlar almamı sağladığını düşündüğüm ve “Tomb of the Mutilated”a baştan sona eşlik etmeye çalışırken “lanlanlanlan sesimaynıkırisbarnsınkinebenzedi!” diye haykırdığım zamanlarda, sesine hayran olduğum Chris Barnes’ın ağzından çıkan her kelimeyi duymaya çalışıyordum. Elimde olan “Butchered at Birth” ve “Tomb of the Mutilated” kasetlerini hatmetmiştim normal olarak. O dönemde elime Cannibal Corpse’un ilk kaseti “Eaten Back to Life” geçmişti ve eve geldiğim gibi kasetçalara takmıştım albümü. Ama bir terslik vardı, albümün içi “Butchered at Birth” ile aynıydı. Ya yayıncı bir yanlışlık yapmıştı ya da arkadaşa birileri çok fena bir şaka yapmıştı. Netice itibariyle ben Barnes’ın ağzından hayatıma yön vermemi sağlayacak yeni kelâmlar, ufkumu açacak özlü sözler, yüreğime dokunup bam telimi titretecek zarif nağmeler işitememiştim. Ama bu mevzu içimde ukde olarak kaldığı için bilgisayar sahibi olduktan sonra CC, SFU ve Chris Barnes’a dair ne varsa bulup depolamaya başladım bilgisayara. Sonra mı? İnternet diye bir şey hayatımızın tam da içine dâhil olduğu için arşiv yapmanın süper gereksiz ve anlamsız bir durum olduğunu düşünerek arşivin büyük kısmını imha ettim.

Sesine kurban olduğumunun Chris Barnes’ı benim için hakikaten ayrı bir noktada. Kesmeli biçmeli deşmeli zibilyon tane lirik yazmasına rağmen Irak’ın işgâline karşı durup “Amerika the Brutal” şarkısına hayat vererek “NO WAR” diye haykırması bile benim içim büyük bir olay ve saygı duyulası bir hareketti ki kendisini sevmeme saymama ekstra katkısı olmuştur bu işinin, ki çoğunun aksine ben “Bringer of Blood” albümünü de severim, bu uzun cümleye eklemeden edemedim.

Önceki paragrafta sesine kurban olduğumunun desem de bildiğiniz ve işittiğiniz üzere son zamanlarda Barnes Paşa’nın sesi, “Abi bir öksür istersen, sesin düzelsin,” diyesimi getirecek noktaya ulaştı. Ama sağ olsun Barnes, sesinin giderek saçmalaşmasına aldırış etmeden Six Feet Under’ın rotasını, bence en başından beri olması gereken noktaya taşımaya başladı “Undead” ile birlikte. Benim beynimi şapır şapır tokatlayan bir albümdü kendileri, evet death metal adına büyük bir olay değildi, yeni nesil über yetenekli death metal cengâverlerinin yaptığı albümlerin yanında olay bile değildi belki ama SFU için bu iş harbiden büyük adımdı. “Undead”den itibaren hırçın çocuk rolüne bürünen SFU, bir noktada yıldızlar karması olmaya başladı. “Undead”de Chimaira’dan Rob Arnold, Dying Fetus ve Misery Index’te davulları ağlatan Kevin Talley; “Unborn”da, milyon tane grupta boy göstermiş Ola Englund, potansiyelini daha sonra gösterecek olan Jeff Hughell; “Crypt of the Devil”da Cannabis Corpse’tan HallHammer; “Torment”ta ise davul katili Marco Pitruzzella vardı. Yazmaktan yorulduğum için pas geçtiğim diğer sanatçılar lütfen kusuruma bakmasınlar; gördüğünüz gibi SFU çok başka kafalara doğru yolculuğa başlamıştı “Undead”den itibaren, iyi de etmişti.

“Unburied” ise “Unborn” döneminde grupta bulunan sanatçıların hazırladığı ama yayınlanmayan şarkıları içeriyor. Demodan hallice versiyonlara sahip şarkılar, her sanatçının kendi meşrebine uygun durumda bana göre. Mesela Torture Killer adamı Jari Laine kişisinin yaptığı “Midnight in Hell” doğrudan Torture Killer kafasında ve bence albümün en iyi işlerinden biri. Keza son albüme damgasını vuran kabiliyetli kardeşimiz Jeff Hughell, “As the Dying Scream” ile ileride neler yapabileceğinin sinyallerini vermiş ta o zamanlardan. Ola Englund kişisinin imza attığı parçalar ise SFU’nun daha groovy havasını yansıtan tipte ve geleneksel SFU tarzından ayrılamamış formda eserler. Şarkıları teker teker ele alıp anlatmayı isterim aslında ama buna gerek de yok çok fazla zaman da yok; zaten kulaklarınız önceki SFU albümlerine aşinaysa ve sanatçıları iyi kötü biliyorsanız, mevzuyu çözersiniz rahatlıkla. Unutmadan, “The Perverse” parçasını siz de bir şeylere benzetecek misiniz, bakın bakalım.

Sound, kayıt gibi meselelere hiç girmeyeceğim; dediğim gibi bazı parçalar demo kıvamında ve üzerlerinde çok uğraşılmadığı belli. Dengesiz enstrüman dağılımı gibi sayısız tatsız durum var ama belli ki böyle bir çalışmanın ileride olmayacağı varsayılarak üzerine düşülmemiş kayıtların, o yüzden gereksiz tokatlamalardan kaçınacağım.

Yapımdan kendi adıma memnun kaldığımı söyleyebilirim; Chris Barnes’ın vokal yapısı her ne kadar “Sesine kurban olduğumunun”dan “Abi bir öksür istersen”e gelmiş olsa da kendisini hâlâ ayıla bayıla dinliyor, şarkılarına ortam müsait oldukça eşlik etmeye gayret ediyorum. O bu değil de neyse ki “Unburied” çıktı, ya Chris Paşa karşımıza “Graveyard Classics V” ile gelseydi ne olurdu? Verilmiş sadakamız varmış.