Oğuz Sel

Yaz aylarının en kavurucu zamanlarını yaşadığımız şu günlerde; televizyonlardaki yaz dizilerine, sahillerde güneşlenip denize girenlere ve yazın tadını, aldıkları karışık meyveli dondurmayla çıkaranlara inat, sizi, en gaddar black metal albümleriyle tanıştırmaya devam ediyoruz. Bu sene, beklediğimden daha az ilgi gören Czort’un “Czarna Ewangelia” albümüyle birlikte en iyi Polonya yapımı black metal albümü olduğunu düşündüğüm Occultum’un “In Nomine Rex Inferni” albümüyle baş başayız bugün.

Polonya’nın kelime oyunu yapılmasına müsait bir kentinden çıkan Occultum, 2003’ten bu yana varlığını Amarok olarak sürdürse de 2015 itibariyle bu isimle yoluna devam etmeye karar vermiş. Türün, keskin rifli ve olabildiğince boğucu tarafında müzik üreten grup, ilgi çekici kompozisyon denemelerine girişiyor “In Nomine Rex Inferni”de. Müzik yaratım sürecinde sıradan olmamayı kendine görev bilen topluluk, şarkılarında nabzı bir düşürüp bir yükseltiyor. Bu esnada devreye giren ve ölümün bizzat kendini temsil eden rifler, şarkıların resmen boyut değiştirmesini sağlıyor. Burada bahsettiğim rifler ve mini melodiler, öyle gaddarlıktan ölüp gaza getirme konusunda ayarlanmış rifler değil ama mistik ve gizemli bir atmosfer yaratmaya yarayan işler. Zaten grubun bu albümde üzerinde durduğu meseleler de çok sıradan şeyler değil.

Occultum’un yapmakta başarılı olduğu mevzulardan biri, memleketlisi Czort gibi ağır aksak giden ama kendini her şekilde dinletmeyi başaran müzikler üretebilmesi. Az önce de dediğim gibi tansiyon zaten daima yüksek seyretmiyor ancak orta tempo olarak kurgulandığı açık olan “Hanged Man” gibi eserler, hakikaten takdir edilesi. Bestecilik, albümün neredeyse tamamında çok iyi ancak kendi adıma tat kaçıran noktalar da bulduğumu söylemeden geçmemeliyim.

“Altars Among the Dead”in belirli noktalarda, dinleyenin yüzüne yüzüne korkutucu hava üfleyen melodilerin birden folklorik bir forma dönüştüğü kısımlar gibi. Neyse ki bu tarz kısımlar hayli az sayıda ve albümün genel seyrini çok da etkilemeyecek nitelikte.

Eserin boğucu olduğunu belirtmiştim, bunda etkili olan unsurlardan biri davulların başı çektiği enstrümanların ses seviye/efekt durumları, diğeri de içine Napalm Death’ten Barney’nin kaçtığı konusunda başkalarıyla hemfikir olduğum vokaller. Böyle içten haykırışlar, böyle yıpratıcı bir vokal stili, aralara sokuşturulan growllar falan, hakikaten insan işi değil diyesim geliyor.

Kaliteli albüm konusunda beklediğimden daha kesat geçen 2018’in hakikaten eli yüzü düzgün işleri içerisine “In Nomine Rex Inferni”yi rahatlıkla ekleyebiliriz. Bu sene çıkan büyük grupların albümleri arasında şansı ne kadar olur bilemiyorum ancak ben bilinmeyen gruplara daha çok şans verip albümlerine nispeten daha çok zaman ayırdığım için Occultum’un albümü, kişisel favorilerim arasına girdi bile.